Never Expected

Hoofdstuk 39

Te herinnering, iedereen (behalve Spirit) is in lynx-vorm. Niet dat er verwarring komt omdat ik het nu heb opgeschreven/getypd dat ze het ook echt zeggen, maar het is meer lynx-gepraat.

Pov Jozefien

Met grote ogen keek ik naar de lynx die met een lynxachtige grijns zat aan te kijken. Ik wist echt niet wat ik moest antwoorden. Het was echt een geweldige kans op een nieuwe start, ook omdat we al zo lang aan het reizen zijn. Maar ik kon het niet zeggen voordat ik het met mijn zussen had overlegd.

'Ik...' stamelde ik. 'Ik moet dat eerst overleggen met mijn zussen, voordat ik je daarop antwoord kan geven.'

Hij knikte me met een glimlach toe voordat hij zijn kop tegen zijn mate legde. Het zag er heel schattig uit en even voelde ik jaloezie door me heen stromen. Jaloezie dat ik mijn mate nog niet gevonden had.

Ik schudde de gedachte van me af voordat ik opstond en naar mijn zussen liep. Ze keken me allebei nieuwsgierig aan. Ik wist dat ze het gesprek hadden kunnen meeluisteren, maar mama had ons gezegd dat we het nooit mogen doen, voor respect van de privacy die de personen dan niet meer hebben.

'Waar hadden jullie het over?' vroeg mijn zus Clarissa zacht terwijl ze met een schuin oog keek naar Zayne en zijn mate, waar we allemaal de naam nog niet van weten. Hij had zijn naam aan ons verteld nadat hij wist dat zijn mate nog niet wakker zou worden. Ik vond dat hij de laatste tijd was teruggetrokken werd. En dat had allemaal met haar te maken.

'Hij vroeg of wij met hun mee wilden gaan als zijn mate weer wakker is en ze verder trekken.' zei ik maar recht door zee. Wetend dat er omheen draaien geen zin had.

'Echt!' riep Wendy terwijl ze opveerde. Geschrokken keken we naar Zayne, die zich meteen had opgericht en waakzaam om zich heen keek. Pas toen hij zich weer had laten zakken, keek ik Wendy weer bestraffend aan, die schamend naar beneden keek.

'Niet zo hard,' siste ik haar toe. 'Je schrok hem de stuipen op het lijf!'

'Sorry,' mompelde ze beschamend. 'Maar ik vindt het zo vet dat we eindelijk weer in een pack horen! We hebben zo lang moeten zoeken voor een nieuwe pack en wanneer we er niet over na dachten, kunnen we weer bij een pack!'

Ik was erg opgelucht dat in ieder geval een van ons het met me eens was. Het enige waar ik me nu zorgen om maakte, was om Clarissa. Zij had nog geen enkel woord gezegd en zij was altijd al diegene geweest die op ons zo aandrong om zo snel mogelijk een pack te vinden zodat we minder kwetsbaar waren. 'Wat vind jij?' vroeg ik aarzelend. Aan haar houding kon ik zien dat ze er nog niet helemaal zeker van was of ze het er mee eens was of niet. En als zij het er niet mee eens was, dan zouden we het ook niet doen, aangezien zij de oudste van ons drie is.

'Eh...' begon ze aarzelend. 'Ik weet niet of het nou eigenlijk wel een goed idee is om bij hen in de pack te gaan...'

'Waarom niet?!' vroeg Wendy meteen. Ze drukte zich spinnend tegen Clarissa aan. 'Ik begon hem nou net leuk te vinden.' Clarissa blies kwaad naar haar en ik wist gelijk waarom. Je moest niet verliefd gaan worden op een lynx die zijn mate al gevonden had. Maar voor ons of mij was het best lastig. Hij heeft echt het perfecte lichaam voor mijn beeld van mijn mate. Als hij haar niet al mate had gehad, dan had een van ons hem echt wel proberen te strikken.

'Je moet verdomme geen gevoelens voor hem gaan krijgen!' siste ze haar Wendy. 'Hij heeft al een mate en als je je als een jaloerse trien wil gaan gedragen moet vooral niet naar haar blijven kijken hoe je nu doet. Hij gaat dat echt wel een keer opmerken en dan kun je als lid van zijn pack het wel helemaal vergeten!'

Voor de tweede keer in korte tijd wendde Wendy haar kop beschaamd af. Ze wist duidelijk dat Clarissa gelijk had, wat ze meestal wel had. 'Maar nu nog even over jouw vraag, Jozefien,' zei Clarissa terwijl ze naar me keek. 'Ik vind het wel goed, maar we moeten er dan wel voor zorgen dat we hen niet alles laten doen. Dat we jonger dan hen zijn, betekend niet dat we meteen alles aan hen moeten overlaten.'

'YES!' riepen Wendy en ik allebei blij uit. We sprongen op haar af en knuffelden elkaar. Dit zou ons leven voorgoed veranderen.

Pov Zayne

Ik was me kapot geschrokken toen ik iemand een hard geluid hoorde maken. Gelukkig bleek er niets aan de hand te zijn. Ergens had ik gehoopt dat Spirit door het geluid wakker zou zijn geworden, maar tot mijn en Jacks verdriet, werd ze niet wakker. De angst dat de jagers omhoog klommen naar deze grot toe, werd steeds groter. Plus dat elke dag dat ze niet wakker werd, dat er steeds meer een kans bestond dat ze niet meer wakker zou worden.

Ze wordt wakker! zei Jake woedend in mijn hoofd. Als ze niet wakker wordt, dan.... dan.... Het was erg om te horen hoe zijn stem brak, omdat dat bijna nooit voor komt.

Ze wordt echt wel wakker, Jake, zei ik tegen hem sussend. Je weet dat ze ons niet in onzekerheid zou achterlaten en al helemaal niet met een gebroken hart.

Doordat Jake maar bleef "huilen" dat zijn mate niet terug zou komen, had ik niet meteen door gekregen dat er iets naast me bewoog. Pas toen iemand heel langzaam en zacht mijn vacht streelde, wist ik dat er iets aan de hand was. En toen ik opzij keek in haar prachtige bruine ogen, wist ik dat niets mij meer blijer kon maken dan dat ik nu was.

YAY!!! ZE IS WAKKER!!! :) (Het beste moet nog komen ;p)

Aangezien ik volgende week toetsweek heb, is de kans klein dat ik nog ga updaten bij NK. Het leren moet voor mij echt gebeuren en ik vindt het van mezelf al aardig knap dat ik er nog een hoofdstuk van hier had uit kunnen persen, ook was mijn familie-situatie betreft. Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben.

Alvast een fijne vakantie voor als ik niet meer update voor die tijd.

Groetjesssss