Never Expected

Hoofdstuk 15

Pov Tobias

Vloekend en tierend probeerde ik de controle over Chase terug te krijgen. Hij was razend geworden toen ze geen fatsoenlijk antwoord gaf.

Ik wist dat hij, als ik niet snel de controle terug won, haar zou vermoorden en dat hij daar spijt van gaat krijgen. Ook wist ik dat hij haar had pijn gedaan en dat zij denkt dat ik dat was, waardoor het nog moeilijker wordt om haar vertrouwen te winnen.

Mijn vuisten sloegen tegen de ontzichtbare wand waarmee Chase zijn link met mij had afgesloten. Hoe hard ik ook riep, hij zou me toch niet horen...

Pov Chase (wolf van Tobias)

'CHASE! GEEF TOBIAS TERUG!' riep Stan kwaad naar me. 'Dit kun je niet maken! Ze is je mate, verdomme!'

We stonden op het grote grasveld voor het packhuis. Ik had haar aan een paal laten vastbinden. Ze was bewusteloos, wat me alleen maar blijer deed worden. Als ze gewoon antwoord had gegeven op een vraag die Tobias had willen stellen, was ze nu niet door mij ter dood veroordeeld. Ze zou branden, net zoals alle andere indianen in de buurt van de pack waren gekomen.

Stan probeert al een hele tijd bij mij door te dringen dat ik Tobias weer terug moest geven, maar dat was ik mooi niet van plan. En dat hij te dreigen zat met mijn mate, maakte mij ook geen ene reed meer uit. Zij is geen blanke en ook geen wolf, waarom zou ik haar dan als mate willen hebben? We verschillen gewoon veel te veel.

Met een grote grijns op mijn gezicht liep ik naar de bandstapel met daar bovenop mij bewusteloze "mate". Ze was wakker geworden en keek met haar grote bruine bambi ogen in het rond.

Haar bruine gezicht trok bleek weg toen ze mij zag. Ik kon aan haar gezichtsuitdrukking zien dat ze heel erg veel spijt had en dat ze in huilen uit zou barsten, maar het raakte me niet. Het was haar verdiende loon.

Het spijt me heel erg, klonk er een zachte gebroken stem in mijn hoofd. Verbaasd keek ik om me heen. Waar kwam die stem vandaan?

Ik wilde je vraag niet weten, ging de zachte stem verder, omdat ik bang ben dat ik je te veel binnen laat in mijn hart. Ik kan me niet aan iemand binden, dat durf ik gewoon niet. Ik snap echt heel goed dat je boos op me bent en ik vindt het ook terecht. Maar weet wel dat ik er ontiegelijk veel spijt van heb.

Een packlid had de houtstapel aangestoken. Vlammen dansden om haar heen. Ze had haar ogen gesloten en haar hoofd opgeheven. Een steek ging door mijn afgesloten hart toen ik haar gezicht zag vertrekken van de pijn, maar geluid maakte ze niet.

Iemand genaamd Tobias, had een gat kunnen maken in de wand die ik rond mijn hart had gebouwd, waardoor ik dat even voelde. Maak haar los! schreeuwde hij door mijn hoofd voordat ik hem weer helemaal naar achteren duwde.

Zou ik het doen? Zou ik haar los maken of laten verbranden? Laten verbanden klonk wel erg aanlokkelijk en dat was precies wat ik ga doen.

Pov Spirit

Een eerste traan van de pijn gleed over mijn wang. Het vuur had mijn kleding al in de fik gezet en mijn huid was al aardig verbrand. Het deed f*king veel pijn, maar dat zal ik hem niet laten merken. Ik zou geen zwakte tonen tegenover hem.

Ergens had ik gehoopt dat hij me los zou hebben gemaakt toen ik mijn excuses had aangeboden via de link. Blijkbaar was die hoop voor niets geweest. Hoe kon het dat hij zo veranderd was? Eerst was hij zo zachtaardig, maar nu was hij zo bot en zo afstandelijk.

Misschien dat zijn wolf hem heeft overgenomen, zei de stem in mijn hoofd. Tobias zou ons nooit kwaad doen, maar zijn wolf... dat is een ander verhaal.

Tobias? vroeg ik verbaasd. Wie is dat?

Die jongen die is overgenomen door zijn wolf, antwoordde de stem geduldig. Zodra we hier uit komen, beloof je dan dat je hem een kans gaat geven?

Kun je ons hier uit halen? De verbazing en ongeloof was blijkbaar te horen want ik hoorde de stem lachen.

Jaa!! Natuurlijk kan ik ons hier uit halen, maar niet zonder hulp. Denk aan een plek waar je je altijd veilig hebt gevoeld. Blijf daaraan denken, net zo lang totdat ik weer zeg dat je ermee mag ophouden, oké?

Ja. Dus dat is het enige wat ik moet doen?

Inderdaad. De rest doe ik.

Mijn gedachten gleden weg naar vroeger. De plek waar ik me altijd veilig heb gevoeld, was het verlaten huis waar ik in verbleef toen ik weg was van mijn ouders. Het was een heel mooi huis. Het dak was vuurrood, de stenen mooi bruin. De tuin onkruidloos en het groene gras dat zachtjes heen en weer ging door de wind.

Een glimlach verscheen op mijn gezicht, ondanks dat ik nog steeds in de vlammenzee stond. De pijn voelde ik niet meer, alles was rustig in me en ik kon alleen maar denken aan het huis en het prachtige bos eromheen.

Voor dat ik het wist, was ik weggezakt en genoot van de koele bries dat tegen mijn huid aan blies.

Toch nog een update eruit kunnen halen. Korter dan nirmaal, maar hier moeten jullie het maar mee doen.

Volgende update komt maandag of dinsdag. Ligt eraan hoe intakes gaan.

Slaap lekker nog!!!
Ga ik proberen met de harde muziek van de buren. 12.5 jarige trouwdingens ofzo. :'(

Groetjesssss Sofie