Never Expected

Hoofdstuk 46

Yayy weer een hoofdstukjee!!! Geniet ervann

Pov Jozefien

Nog steeds durfde ik niet achter de struikjes vandaan te komen om mijn soortgenoten te gaan helpen. Sinds wanneer was ik zo'n watje geworden?

Sinds we op de vlucht zijn of waren, ben ik nooit bang geweest. Ik wist dat ik sterk moest zijn voor mijn zussen. Zij konden er ook geen kleine zus bij krijgen.

Maar nu ik zo naar de wolven keek die cirkelend om Spirit heen liepen, was de ik die altijd alles aandrufde, nergens meer te bekennen. En bij nader inzien, was het ook niet nodig.

Zayne liet zichzelf groeien en de wolf liet hem los. Meteen had Zayne zijn keel door gebeten. Hij had zich al omgedraaid voordat het dode lichaam van de wolf op de grond belandde.

Ook Spirit had een wolf bij de keel kunnen grijpen. De laatst overgebleven wolf, greep zijn kans en zette zijn kaken hard in de rug van Spirit. Ze piepte van de pijn en vanaf hier gezien kon ik het bloed zien stromen.

Ik kneep mijn ogen dicht. Ik hoefde het niet te zien. Ik sloot me af voor de geluiden die van hun richting kwamen.

Ik weet niet hoelang het duurde, maar toen ik weer op keek, zag ik dat Spirit op haar zij lag, maar wel probeerde op te staan. Zayne hielp haar overeind. Ze was er dus niet zo erg aan toe.

Jammer, gromde Kira zuchtend. Als zij nou eens niet terug zou komen... Wat zou dat heerlijk zijn.

Ik kon niet anders dan het met haar eens zijn.

Pov Spirit

De hele tijd heb ik al het gevoel gehad dat er iemand naar me aan het kijken was. Het gaf me een beklemmend gevoel en ik werd er eerlijk gezegd wel bang van. Zayne, fluisterde ik naar hem, ik heb het gevoel dat we bekeken worden. Jij ook?

Ja, nu je het zegt, antwoordde Zayne, ik heb inderdaad ook dat gevoel. Hij keek om zich heen, maar aan zijn houding te merken, kon hij de bron ook niet vinden. Na even zo gestaan te hebben, besloten we om verder te gaan, terug naar onze pups.

Nog steeds snap ik niet dat je me kwam redden, mompelde Zayne toen we de open plek net achter ons hadden gelaten. Ik had me best zelf kunnen redden hoor. Het was alleen dat ik niet los kwam van die wolf zonder mezelf te veranderen.

En juist daarom kwam ik je helpen, zei ik lachend. Ik had al gevoeld dat er iets niet goed was met hem. Toen zelfs Jake aan Cloë had gevraagd of zij hem kon komen helpen, wist ik meteen dat hij in gevaar was. Daarom ben ik hem gaan zoeken, maar pas toen ik voor honderd procent zeker was dat onze pups veilig waren bij Clarissa en Wendy. Ik kon toch niet riskeren dat onze pups zonder vader kwamen te zitten?

Je had al helemaal niets moeten doen! viel hij opeens tegen me uit. Stel dat alles verkeerd was gegaan, dan hadden de pups geen vader, maar ook geen moeder meer die al helemaal belangrijk is in hun toestand! Zonder verder nog wat te zeggen, liep hij van me weg.

Gekwetst keek ik hem na. Natuurlijk begreep ik dat hij nu boos was, maar om dat nu meteen op mij af te reageren... dat vond ik ook niet nodig. Met mijn hoofd naar beneden gebogen, liep ik langzaam terug naar de kleine open plek.

Je bent er weer! riep Wendy blij en opgelucht wanneer ik de open plek op kwam. Lucy bleef maar piepen en piepen. We dachten dat er wat ergs was gebeurt.

Schaapachtig glimlachte ik naar haar. Er was inderdaad wat ergs gebeurt, maar dat had niets met het incident met de wolven te maken. Met een naar gevoel liet ik me naast mijn pups zakken. Lucy drukte zich meteen tegen mijn vacht aan. Ze spinde tevreden toen ze een tepel te pakken had gekregen.

***

Zuchtend legde ik mijn kop op mijn voorpoten. Zayne was nog steeds niet terug gekomen na onze ruzie. Wat me ook was opgevallen was dat ook Jozefien nog niet was terug gekomen. Een steek van jaloezie kwam me te boven toen ik mezelf wijsmaakte dat zij misschien bij elkaar waren.

Ik krijg maar geen contact met Jake, mompelde Cloë verdrietig. Het lijkt net alsof hij me negeert. Hij kan geen muur tegen zijn mate bouwen, toch?

Dat weet ik niet Cloë, maar ik hoop dat dat niet kan. Opeens voelde ik harde steken in mijn buik. Zacht piepend, om mijn pups niet bang te maken en Wendy en Clarissa niet wakker te maken, rolde ik me op tot een klein bolletje. De pijn nam verschrikkelijk veel toe en deed mij mijn ogen dicht doen van de pijn. Wat is die pijn in hemelsnaam?

Met een blik op een mijn buik wist ik dat die pijn niet van mij was, maar als Zayne pijn zou lijden, dan had Jake wel contact met ons gezocht. Wat is het?

Pas toen de avond viel, begon de pijn af te nemen. Tranen waren opgevangen door mijn vacht. Uitgeput dommelde ik steeds bijna weg, terwijl ik eigenlijk wakker moest blijven voor de wacht die ik op me genomen voor de nacht.

Struiken begonnen opeens te ritselen. Mijn spieren spanden zich automatisch aan. Mijn oren stonden gespitst, klaar om elk geluid op te vangen. Mijn hart bonsde in mijn keel, adrenaline stroomde door me heen.

De struiken bleven ritselen, maar er kwam niemand uit. Weer voelde ik een harde steek door mijn buik heen trekken. Met mijn kiezen op elkaar gedrukt, lukte het me om geen geluid te maken.

Zayne?