Never Expected

Hoofdstuk 11

Pov Spirit

Die volgende dag was ik al vroeg op gestaan om weg te gaan. Het konijntje had me verlaten, maar ergens wist ik ook dat het beter voor hem was. Bij mij zou hij nooit kunnen overleven met alle andere dieren die ik nog tegen ging komen.

Ik keek nog een keer achterom, naar de plek waar hij woonde. Terwijl er een verdwaalde traan over mijn wangen gleed, versteende ik mijn hart. Ik mocht niemand meer toelaten daar.

Met stevige stappen liep ik weer naar het noorden. Ik moest opzoek naar een andere indianen clan. Alleen was ik kwetsbaar. Om de twee uur nam ik een paar minuten rust. Zo raakten mijn spieren niet overbelast en kon ik meerdere kilometers maken.

Mijn hoofd was leeg van alle gedachtes die ik de afgelopen tijd had gehad. Het deed me echt goed om weer door de bossen te kunnen lopen en me nergens zorgen om te hoeven maken.

Na enkele uren te hebben gelopen kwam ik aan bij een klein stromend beekje. Ik vulde mijn waterflessen en dronk nog wat voordat ik weer verder liep. Het begon namelijk al weer donker te worden en ik moest nog een slaapplek zien te vinden.

Al snel kwam ik een boom tegen waar de takken dicht bij elkaar stonden en de bladeren beschutting gaven. Zo soepel als altijd klom ik de boom in. Een goede houding zoeken om te slapen was niet zo moeilijk. De takken vormden een soort kuipje waar ik heerlijk in kon liggen. Met mijn waterflessen dicht bij me, overmande de slaap me.

***

Met een schok werd ik wakker toen iets zich om mijn buik klemde. Verbaasd keek ik naar de grote tak dat over mijn buik kroop. Ik probeerde me los te rukken, maar daardoor sneed de tak mijn huid in.

Andere takken klemden mijn enkels en bovenbenen af en het lukte me maar niet om los te komen.

Tranen van wanhoop en frustratie brandden in mijn ogen. Mijn nagels scheurden kapot terwijl ik mezelf probeerde te bevreiden. De lucht werd uit mijn longen geperst terwijl mijn lichaam werd fijngeknepen.

Geen beweging ging meer door mijn lichaam heen. Met moeite wist ik lucht naar binnen te zuigen. Zwarte vlekken dansden voor mijn ogen.

'Waar ben je?!' werd er door iemand bezorgd geroepen.

Met alle mogelijkheden die ik nog bezat, probeerde ik geluid te maken, maar voor ik het wist, werd ik door een zwart gat naar binnen gezogen.

Pov Tobias

Zonder enige reden kwam een drukkend gevoel op mijn lichaam opzetten. Het leek het alsof er rond mijn lichaam ontzichtbare touwen waren die alles beetje bij beetje strakker trokken.

Ik wankelde iets opzij en mijn Beta, Stan, keek me bezorgd aan. 'Wat is er, Tobias?' vroeg hij terwijl hij mijn schouder aan raakte.

Wat gebeurt er met me? Waarom heb ik het idee dat mijn lichaam wordt fijngeknepen? Misschien is er iets aan de hand met haar? opperde Chase, mijn wolf.

Ik moet haar zien te vinden, voordat het te laat is. Ik wilde een stap zetten, maar ik zakte door mijn benen heen. Net voordat ik op de grond zou belanden, werd ik door Stan opgevangen.

'Wat heb je toch gast?' Stan ondersteunde me terwijl hij me naar de ziekenzaal sleepte. Hij riep meteen een dokter toen we naar binnen liepen.

Hij zette me neer op een vrij bed en tikte ongeduldig met zijn voet op de grond. 'Het komt wel goed, Stan,' grijnsde ik licht. 'De druk is al minder. Maak je nou niet zo druk.'

Een dokter kwam aanlopen. Hij verontschuldigde zichzelf dat hij zo laat was. Ik wuifde het weg, wetend dat ik toch wel oké zou zijn.

Stan bleef in de buurt terwijl de dokter me onderzocht. 'En?' vroeg hij meteen toen de dokter klaar was. Hij was weer dichter bij gekomen. Zijn ogen stonden nog steeds bezorgd terwijl daar helemaal geen reden voor was.

Hij haalde zijn bril - die hij had opgezet toen hij begon - van zijn neus en liet het aan het koord hangen dat aan de pootjes van de bril zat. 'Ik kan niets vinden,' concludeerde de dokter, wat ik wel verwacht had. 'Toch zou ik, als ik u was Alpha, een nacht hier blijven, mocht het gevoel terug komen.'

Eigenlijk wilde ik hier niet blijven. Ik had altijd al een hekel gehad aan de muffe geur en van het gekreun van packleden die wel in pijn waren. Na een dringende blik van Stan en de dokter, gaf ik mokkend toe.

Stan begon te stralen als een klein kind en glimlachend rolde ik met mijn ogen. 'Ik zweer je, Stan Kleh,' zei ik met een serieus gezicht, maar met een duidelijke amuserende ondertoon, 'dat je deze dag voor eeuwig achterna zal zitten.'

'Hoezo dat?' vroeg hij verbaasd terwijl hij zijn wenkbrauwen fronsden. 'Waarom zou deze dag mij achterna zitten?'

'Ik geef je voor vandaag en morgen de leiding,' grijnsde ik. Zijn gezicht trok wit weg.

'De - de leiding?' stotterde hij zacht. 'Waarom - waarom moet ik de leiding? Waarom je - je vader niet?'

'Ga nou niet zeggen dat je bang bent om de leiding te nemen voor twee dagen?' grijnsde ik geamuseerd. 'Als Beta weet je toch wel wat je moet doen? Stel dat ik gestikt was of door jagers was gegrepen of in een val was gevangen en niet meer terug zou komen, zou je dan ook bang zijn om de leiding te nemen? Dan rekent de pack op je. Dat moet nu ook, aangezien ik hier zou moeten blijven van jou.'

Stan zuchtte diep na mijn lange preek. Het duurde even voordat hij me weer aankeek. Er was meer kleur in zijn gezicht verschenen, dus dat moet een goed teken zijn.

'Goed,' zei hij met vaste stem. 'Ik doe het, maar als ik hulp nodig heb, kan ik naar jou toe komen toch?'

'Uiteraard,' glimlachte ik. Ik was door de dokter in een bed geduwd en grijnsde licht. Stans gezichtuitdrukking zonet was echt geweldig. 'Succes ermee,' was het enige wat ik zei toen hij de zaal uit liep.

Nu was ik alleen en kon ik nadenken en discuceren met Chase over haar en wat er was gebeurt.

Sorry van het wachten. Ik moest gisteren werken, fanfare en helpen in de tuin en vandaag naar Soldaat van Oranje geweest. Echt vet joh!!! Een echte aanrader als je er nog niet was geweest.

Is het boek leuk om te lezen?? En hebben jullie suggestisch??

Groetjesss Sofie

P.S. als er spellingsfouten in zitten (wat best wel eens kan aangezien ik het op mijn mobiel schrijf) selecteer het woord alsjeblieft. Met jullie hulp krijg ik de spellingsfouten er zo uit. Thanxxx :D