Never Expected

Hoofdstuk 47

Pov Spirit

Pijn. Dat wat het enige wat ik nu voelde. Pure pijn die nooit meer over kan gaan. Tranen liepen over mijn vacht naar beneden toen ik die twee naar Clarissa en Wendy zag lopen.

Ik liep weer langzaam naar mijn pups toe. Nog steeds huilend legde ik me naast hen neer. Hoe kon hij me dit aandoen? Hoe kon hij met Jozefien...

Mijn hart brak in steeds meer kleinere stukjes terwijl ik eroverna dacht. Ogen voelde ik op me branden, maar ik was niet van plan om te gaan kijken. Ze moesten zichzelf maar redden. Ik heb mijn pups om voor te zorgen.

Mijn ogen vielen dicht, maar slapen kon ik niet.

***

De ochtend brak aan, een week nadat Zayne en Jozefien bezig zijn geweest. Mijn vier pups hadden allemaal hun oogjes open. Dat betekende dat we hier geen moment meer bleven.

Lucy! met een liefdevolle stem riep ik mijn jongste dochter. Ze was aan het spelen met een vlinder.

Ik kom mama! riep ze terug.

Peter, Susan en Edmund stonden al dicht bij me. Wachtend totdat we zouden gaan. Lucy kwam aangerent, streek met haar kopje tegen mijn been voordat we vertrokken.

Ik keek nog een keer om naar mijn mate, die bij Jozefien nog te slapen lag. Met pijn in mijn hart, liepen we weg.

Pov Zayne

De hele week heb ik al een kut gevoel. Het maakte me kapot te weten dat ik diegene was die Spirit had verraden.

Jozefien was me gevolgd vorige week toen ik kwaad bij Spirit was weggelopen. Ze riep me terug. Vanaf het begin vond ik het al raar dat ze me riep. Het liet me de rillingen over mijn rug lopen.

Wat is er Jozefien? vroeg ik verveeld. Ik had nu helemaal geen zin in haar. Het liefst wilde ik gaan rennen en even mijn frustratie vergeten.

Het spijt me, mompelde ze. Ze kwam dichter bij terwijl ik mijn wenkbrauwen fronsden. Het spijt me dat je met z'n mate zit opgescheept. Als ik je mate zou zijn geweest, was dit nooit gebeurt.

Kwaad wilde ik haar tegenspreken, wat belemmerd werd door een witte stof dat via mijn neus en mond mijn luchtwegen in kwam.

Hoestend wankelde ik op mijn poten. Mijn blikveld werd wazig voordat het zich weer scherp kon stellen.

Vanaf dat moment werd het wazig. Ik kon me niet echt meer goed herinneren wat er nou precies was gebeurt. Maar ik kon wel raden. Blijkbaar was er iets gebeurt wat Spirit diep gekwetst heeft, want ze kwam niet naar me toe.

Maar jij gaat ook niet naar haar toe! wees Jake me grommend terecht. Zelfs Cloë wilde niet met me praten! En dat zegt heel veel.

Inderdaad, als Cloë niet met hem sprak, moet ik wel iets gedaan hebben wat niet door de beugel kon. Morgen ga ik met haar praten en hopen dat alles goed komt. Niet wetend dat zij dan al weg zou zijn.

Pov Jozefien

Die volgende ochtend werd ik blij wakker. Eindelijk was het ons gelukt om Spirit weg te krijgen. Ik was eerder wakker geworden dan Zayne en was al snel tot de conclusie gekomen dat Spirit weg was.

Ik volgde haar geur voor tien minuten en wisde haar sporen zodat Zayne haar niet meer kon vinden. Ik liep terug naar de groep met drie konijnen in mijn bek, die ik onderweg had gevangen.

Zayne was de enige die nog wakker was en hij was in paniek. Blijkbaar was het hem ook duidelijk geworden dat Spirit weg was.

Grommend kwam hij naar me toe toen hij mij zag. Waar is ze? Waar is mijn mate?!

Onschuldig keek ik hem aan. Ik heb werkelijk geen idee. Als je goed luisterde, kon je de amuserende toon horen. Zayne bleek dat ook te horen, want grommend sprong hij op me.

Als er iets met haar gebeurt, gromde hij tegen me, dan mag je rennen, want ik kom achter je aan en je zult spijt krijgen!

Ach, hou toch op! grijnsde ik naar hem. Geef toe. Je bent maar wat blij dat je van haar af bent.

Dat schoot zichtbaar in zijn verkeerde keelgat. Hij grauwde zienend en zette zijn klauw tegen mijn keek. Jij weet niets over mij of mijn gevoelens! Ik bid tot de natuurgodin dat jij je mate nooit vindt!

Hij ging van me af, snoof in de lucht, zoekend naar haar geur, maar al snel kwam hij erachter dat hij haar geur niet kon vinden. Met genoegen keek ik hem aan. Ze is al lang weg. Ze zal haar geur wel hebben weggehaald.

Zayne gromde frusterend. Hij liep heen en weer, duidelijk met zijn gedachten ergens anders. Ik liep om hem heen en legde de konijnen bij Clarissa en Wendy neer, die me allebei onderzoekend aankeken.

Wat heb je gedaan? vroeg Clarissa streng.

Verontwaardigd keek ik haar aan. Ik heb helemaal niets gedaan! Spirit is vertrokken. Hoe moet ik weten waarom?

Spirit zou nooit zomaar Zayne verlaten, zei Wendy, dus er moet wel iets gebeurt zijn vorige week. Ik vroeg me ook al af waarom Zayne niet bij Spirit en hun pups was.

Zonder te reageren, ging ik liggen. Mij boeide het niet als er iets met Spirit gebeurde. Het zou alleen maar helpen als ze er niet meer is.

Dan hebben we Zayne voor onszelf.

Weer een hoofdstuk erbij! De collectie wordt steeds langer :)
Laat me weten wat je er van vind en comment is altijd welkom :)