Never Expected

Hoofdstuk 45

Pov Spirit

3 maanden waren verstreken sinds de geboorte van de pups. Allemaal waren ze erg actief, ook al konden ze nog niets zien. Dat zou snel genoeg gebeuren.

Wendy en Clarissa hadden zich al vaak gemeld om de pups te verzorgen zodat ik mijn poten kon strekken. Het nadeel daaraan was vooral dat ik niet te lang weg kon blijven. Lucy was de zwakste van de vier en vooral zij had vaak voeding nodig. Voeding die Wendy en Clarissa niet konden geven.

Zayne was veel bezorgder om mij geworden. Ergens was dat heel fijn, want zo had je iemand die je goed in de gaten hield. Hij had wel het beste met mij voor, maar vaak stopte hij wel wanneer ik hem aankeek.

Jozefien heb ik al lang niet meer gesproken. Ik hoor haar wel als ik bij mijn pups lig, maar als ik dan van de struik weg kom, lijkt het net alsof ze van de aardbodem verdwenen is. Ik heb zo het gevoel dat ze me niet mag. Maar waarom niet?

Daar moest ik eens achter zien te komen. En ik weet al de perfecte manier.

Rond het middaguur gaat Zayne altijd jagen. Wat die tijd het beste maakt voor een meiden gesprek met Wendy en Clarissa over Jozefien. Nu alleen afwachten.

Pov Jozefien

Woedend was ik op mezelf. Al maanden lang. Eigenlijk sinds die vervloekte pups er zijn. Ze komen me de strot uit terwijl ze nog helemaal hulpeloos zijn.

De hele tijd dat hoge gepiep, de bewegingen 's nachts. Gek wordt ik ervan! Blijkbaar ben ik daar wel de enige in, aangezien mijn zussen het helemaal geweldig vinden.

Ik snap niet wat er zo geweldig aan die pups zijn. Het zijn irritante mormels die je alleen maar op de zenuwen werken. Een pluspunt is wel dat Zayne altijd alleen gaat jagen, dus als ik snel ben, kan ik hem nog inhalen.

Ik bedacht me geen moment en snelde achter Zayne aan. Bij een kleine open plek aangekomen zag ik hem laag over de grond naar een groep herten kruipen. Zijn vacht camoufleerde perfect met het gras.

Hij bleef wachten, een paar meter voor de kudde. Even vroeg ik me af waarom, maar al snel ontdekte ik een paar andere roofdieren die de open plek op kwamen. Onwillekeurig maakte ik me kleiner achter de bosjes. Ik voelde me klein worden toen de wolven de open plek betraden.

Meteen stoven alle herten weg. Maar Zayne bleef liggen. Zag ik het nou goed? Hij had zichzelf kleiner gemaakt? Mijn bek hing open van verbazing. Ik had nog nooit een lynx gezien die zichzelf kleiner kon laten worden.

Misschien was het een bepaald gene, die niet alle lynxen bezitten. Fronsend met mijn wenkbrauwen dacht ik daar overna, maar ergens wist ik dat het kleiner worden niet normaal werd. Voordat ik echter er echt diep overna kon denken, werd mijn aandacht naar Zayne getrokken.

Hij was aan zijn nekvel opgepakt en piepte bang. Moest ik hulp gaan halen? Ik wist het niet. Ik deed het al bijna van de angst voor de wolven, noway dat ik dan hulp ging halen.

Een schim kwam via de schaduwen de open plek op gelopen. Ik hield van schrik mijn adem in, maar voelde meteen de woede weer opkomen toen ik zag dat zíj het was.

Ze blies kwaad en grauwde naar de wolven. Zij gromden terug. Aan de toon te horen, erg spottend. Spirit leek er geen last van te hebben, terwijl ik weer bang in elkaar dook.

Ze grauwde hard en het leek alsof de wolven rondom Zayne, haar binnen nu en elke seconden zouden aanvallen. Nog voordat ik het helemaal bedacht had, vloog Spirit de eerste wolf aan.

Pov Zayne

Nep bang piepend probeerde ik uit de bek van de grote wolf komen. Ik werd kwaad toen de wolf me heen en weer slingerde. Hij vond het blijkbaar wel grappig, want hij deed het meteen harder.

De pijn in mijn nek werd heviger. Ik wist dat ik snel los moest komen. Het koste me namelijk steeds meer moeite om mijn lichaam klein te houden.

Spirit had me al meerdere keren gevraagd wat er precies aan de hand was. Blijkbaar heb ik mijn gevoelens niet goed genoeg voor haar weggestopt. Ik moet toegeven, ik had er ook niet meer overna gedacht. Ik wil gewoon los!

Toen Spirit de open plek op kwam, stond mijn hart voor heel even stil. Ze had de pups verlaten om mij te komen helpen. Was ze helemaal gek geworden!

Ze grauwde dat hun haar pup moesten los laten, anders ging ze over op actie. De wolven hadden spottend gereageerd dat zij nooit sterk genoeg was om hen aan te kunnen.

Vanbinnen moest ik lachen. Zij wisten niet dat Spirit sterker was geworden door die mateband die wij hadden. Doordat wij gemate en pups hebben, wordt het lynxen paar twee keer zo sterk. Daardoor kunnen we meerdere vijanden verslaan zonder zelfs maar een schram op te lopen.

Spirit waarschuwde nog één keer voordat zij over ging tot de aanval. Een van de wolven rende op haar af, een aanval proberend te voorkomen. Hij dook op haar af, maar door een soepele beweging van haar naar rechts, kon de wolf haar niet pakken.

De wolf schoot haar voorbij en kon zich niet meer optijd stoppen. Met zijn kop sloeg hij hard tegen een rots. Een luid gekraak was hoorbaar. De wolf stond niet meer op.

De wolf die mij vast had, gromde kwaad. Hij beet harder in mijn nek, waardoor ik piepte van de pijn. Spirit bleef daardoor stil staan.

De twee andere wolven cirkelden om haar heen. Ze had zich laag gemaakt, maar lette niet op ze. Ze keek alleen maar mij recht aan.

Kan je groter worden? vroeg ze. Ik kan hen niet aan in mijn eentje, ook al ben ik sterker dan normaal.

Dat kan wel, antwoordde ik aarzelend. Maar ik weet niet of de wolf me dan gaat los laten van schrik, of dat hij me meteen vermoord.

Daar komen we dan vanzelf achter, zei ze met een kleine glimlach. Weet wel dat ik je zal helpen waar nodig.