Never Expected

Hoofdstuk 16

Pov Stan (Beta)

Verbaasd keek ik Chase na. Hoe kon hij dat zomaar doen? Hoe kon hij zijn mate laten branden zonder de pijn te voelen. Ik wilde hem achterna lopen, toen ik opeens verbaasde kreten hoorde.

Met een ruk keek ik om. Ik keek naar de packleden die aan het wijzen en het schreeuwen waren. Mijn ogen gleden over de open plek en ik verstijfde toen ik zag dat ze weg was. Het hout was al in elkaar aan het zakken, maar ik zag haar lichaam niet meer.

'WAAR IS ZE?!' bulderde een bekende stem.

Geschrokken draaide ik me om en keek recht in de ogen van een indianendorpshoofd. Mijn ogen werden groot van schrik. 'Wat - wat doet u hier?' vroeg ik terwijl ik een stap achteruit zette.

De indiaan schudde zuchtend zijn hoofd. 'Waar is ze?' vroeg hij rustiger. 'Ik hoorde van een van mijn mannen dat jullie mijn kleindochter hadden. Waar is ze?'

'Ik... Ik weet niet waar ze is.' mompelde ik. 'Chase wilde haar niet meer en bevool haar te verbranden. Ze is niet verband,' voegde ik eraan toe toen ik zijn gezicht zag betrekken. 'Maar ik weet niet waar ze nu is. Ze was opeens verdwenen. Kunt u Tobias terug naar boven halen?'

'Eerst wil ik dat je haar vind.' zei hij. 'Ze zou eerst naar ons toe komen, aangezien haar clan is vermoord, maar ze is er nooit aangekomen. Daarom dat ik naar haar opzoek ben gegaan. Vindt haar, dan pas zorg ik dat Tobias terug komt.'

Eerst wilde ik ertegenin gaan, maar besloot al snel dat dat niet handig was. Ik knikte snel.

'Hou me op de hoogte.' was het enige wat de indiaan nog zei voordat hij zich omdraaide en weer weg liep. Fronsend keek ik hem na. Waarom wilde hij haar terug hebben, als zij zelf niet meer naar hen opzoek is?

We weten niet eens of zij wel of niet opzoek is naar hen, zei mijn wolf, Alec, tegen me. We kunnen er niet zomaar vanuit gaan dat zij niet meer naar hen opzoek was. Ze is door Tobias of Chase, geen idee wie toen de leiding had, meegenomen en hierheen gebracht.

Dat weet ik ook wel, gromde ik geïrriteerd. We moeten haar vinden en wel zo snel mogelijk.

Pov Spirit

Je mag ophouden eraan te denken, zei de stem in mijn hoofd. Ze klonk heel erg uitgeput. Ik opende mijn ogen, die ik gesloten had om beter aan de plek te kunnen denken. Verbaasd keek ik om me heen. We waren echt op de plek waar ik aan gedacht had. Hoe heb je dit gedaan? vroeg ik haar vol bewondering.

Ze moest zacht grinniken. Daar kom je vanzelf wel achter, Spirit, zei ze, maar ga nu eerst maar slapen. Zodra je slaapt kan ik de pijn laten vallen en kun je genezen van al die brandwonden. Maar onthoud wat je me beloofd hebt, geef hem een kans.

Ik kom altijd mijn beloftes na, gromde ik bijna naar haar. Misschien dat het onbeleefd klinkt, wat ik absoluut niet wil zijn, maar wat ben je eigenlijk? Je had het namelijk over dat Tobias een wolf is, maar wat ben jij of zijn wij dan?

Morgen, Spirit, morgen. Haar stem klonk zwak en ik wist dat haar energie op was. Ik beloof je dat ik het je dan allemaal uit leg.

Langzaam kwam ik in beweging. Ik moest ook gaan slapen, voor mezelf maar ook voor haar. We moesten genezen en op krachten komen. De veranda voor het huis kraakte toen ik erop ging staan. Het had altijd al gekraakt en het deed me voelen alsof ik thuis kwam na een lange tijd weg te zijn geweest.

Piepend en langzaam ging de deur open. Verbaasd keek ik naar de jongeman die voor mij stond. 'Wat kom je hier doen?' vroeg hij bot. 'Dit is mijn huis, dus opflikkeren. Je hebt hier niets te zoeken!'

Fronsend keek ik de jongeman aan. Waarom kwam hij me zo bekent voor? Echter voordat ik daar antwoord op had gevonden, voelde ik de pijn als een mokerslag. Kreunend van de pijn zakte ik door mijn benen heen.

Ik had het je gezegd, Spirit. Het spijt me.

Het geeft niet, zei ik tegen haar. Ik had gewoon naar je moeten luisteren toen je het me vertelde in plaats van zo te treuzelen.

'Gaat het wel?' vroeg de jongeman terwijl hij bij me neerknielde. 'Waar doet het zeer?'

Kan hij echt niet zien dat ik bijna helemaal verbrand ben? Het lukte me niet om een geluid te produceren dus schudde ik maar met mijn hoofd. Dat was in ieder geval antwoord op zijn eerste vraag.

Voorzichtig werd ik door hem opgepakt. 'Probeer je te ontspannen,' zei hij zacht terwijl hij me op een spinter nieuwe bank legde. 'Dan ga ik even verband halen voor je...' Zijn blik gleed over mijn lichaam en blozend onweek ik zijn blik. 'Ik ben zo terug,' mompelde hij terwijl hij de kamer uit snelde.

Tranen liet ik over mijn wangen stromen. De pijn trok door mijn hele lichaam en drukte steeds mijn longen in elkaar.

De jongeman kwam weer aan gelopen en knielde bij me neer. 'Dit kan pijn gaan doen,' zei hij zacht voordat hij een natte doek op mijn erg verbrandde been drukte.

Gillend probeerde ik weg te draaien, zo ver mogelijk weg bij die pijn, maar de jongeman hield me stevig tegen de bank gedrukt.

'Lig stil!' gromde hij. 'Dan is het zo voorbij.'

Hard beet ik op me wang om niet meer te gillen van de pijn. Tranen bleven stromen over mijn wangen. Het verband dat om mijn lichaam werd gewonden, voelde als allemaal naalden die in mijn huid werden gestoken.

Nog voordat ik überhaupt met mijn handen aan het verband kon zitten, had de jongeman mijn polsen al vast gepakt en ze tegen de bank aan geklemd. 'Sorry,' fluisterde hij zacht voordat hij met een hard voorwerp tegen mijn hoofd sloeg waardoor ik een zwart gat werd ingetrokken.

Precies 999 woorden!!! Lolzzz
Intaketest ging voor mijn gevoel goed.
Intakegesprek ging ook goed, was in principe aangenomen, maar moet een niveau hoger aanmelden. Dat betekent nog een intaketest waarschijnlijk en weer een intake gesprek.

Hoe vinden jullie het boek tot nu toe??

Laat het me weten. Vindt ik wel leuk om te weten!!

Bedankt voor alle votes tot nu. Wordt er altijd wel heeeeeeeeeeeel erg blij van als ik een melding krijg dat er iemand gevote heeft.

Groetjesssss Sofie