Never Expected

Hoofdstuk 53

Pov Peter

Zonder angst rende ik op de wolf af. De wolf was familie van mama, dus dan zou ik niet bang voor haar moeten zijn. Ik liep het laatste stukje nieuwsgierig op de wolf af. Snuffelend kwam ik dichter bij. Het dier was stil blijven staan en keek me afwachtend aan.

Mijn met kleine staart tussen mijn poten liep ik om haar heen. Ik wist niet wat ik van haar moest vinden. Ik vond het raar dat ze zo ver van ons vandaan bleef en dat papa zo bezorgd was.

Steeds kwam ik dichter bij. Mijn hart klopte in mijn keel, maar ik was niet bang. Ik wilde haar graag leren kennen. De wolf bleef roerloos staan, liet mij de stap maken om dichter bij te komen. Voorzichtig kwam ik nog dichter bij. De wolf was groter dan ik verwacht had. Ik had namelijk niet verwacht dat ik onder haar door kon lopen.

Spinnend liep ik onder haar door, wrijvend met mijn vacht langs haar poten. Het voelde goed om zo'n zachte vacht aan te raken. De wolf boog haar kop en likte over mijn kop heen. Geschrokken piepte ik en rende iets weg. Ik keek achterom en zag de wolf me nog steeds aankijken. Er lag een iets schuldige blik in haar ogen, ik denk omdat ze me had laten schrikken, maar daar kon ik niet boos om zijn.

Vrolijk huppelde ik naar haar terug. De wolf liet zich nu wel door haar poten zakken en ik sprong op haar rug. Vrolijk piepend probeerde ik in haar oor te bijten, maar telkens draaide ze haar kop weer weg. Ook mijn zusjes en broertje kwamen aangerend. Ze renden papa en mama voorbij. Nu pas zag ik dat papa door mama werd tegengehouden.

Was papa het er niet mee eens dat we bij mama's zus waren? Ik vond haar heel aardig. Ik zou eigenlijk niet weten wat papa tegen haar had. De wolf was lief en speelde voorzichtig met ons om ons geen pijn te doen. Mijn blik bleef op papa en mama gericht. Mama was met papa in gesprek, maar ik kon niet horen wat er gezegd werd.

Wat me wel duidelijk werd, was dat papa boos op mama reageerde. Hij grauwde naar haar voordat hij weg liep. Een steek van pijn kon ik door haar heen zien gaan en meteen was ik de wolvin onder mij vergeten. Ik vond mama nu belangrijker. Ik rende op haar af, nadat ik veilig op de grond was beland.

Spinnend drukte ik mijn kopje tegen de onderkant van haar buik. Ze leek op te schrikken uit haar gedachtes. Met een kleine glimlach keek ze me aan, maar zelfs ik kon zien dat de glimlach niet haar ogen bereikte. Ik vroeg me af waar papa en mama het over gehad hadden, dat papa nu zo boos was. Zo nieuwsgierig als ik was, besloot ik het te vragen.

Pov Zayne

Vloekend liep ik bij Spirit vandaan. Hoe haalt ze zich in haar hoofd om met haar zus mee te gaan? We hadden hier een perfecte plek gevonden waar we rustig konden leven. Alleen door die stomme zus van haar, was ze van gedachten verandert en wilde ze heel graag terug van waar ze vandaan kwam.

Ik snapte niet waarom. Waar ze vandaag kwam had ze zelf verwoest, wel per ongeluk, maar het leek me voor haar niet handig als ze zou gaan. Misschien dat ze dan niet met zichzelf kan leven als ze daar dingen aan treft. Ik moest me er eigenlijk ook niet mee bemoeien. Als zij graag naar haar grond terug wilde, dan moest ze dat ook doen, maar ze moet niet van mij verwachten dat ik met haar mee ga daar heen. Zodra ze daar is zal ze inzien dat ik gelijk had en komt ze naar me terug.

Wees daar maar niet zo zeker van, zei Jake niet zo positief, wie weet is daar nog wel meer familie en wilt ze daar niet meer weg. De kans bestaat altijd dat ze nooit meer weg wilt en wij hier blijven wachten totdat ze ooit weer terug komt. Dat wij hier sterven omdat we te koppig zijn om naar haar toe te gaan.

Grommend wist ik niet meer wat ik moest doen. Mijn hart zei dat ik met haar mee moest gaan, haar niet moest achterlaten. Haar moest steunen in tijden waar zij het moeilijk heeft. Tijden waar ze terug gaat naar het verleden. Tijden zoals nu.

Maar mijn verstand zei me dat ik niet met haar mee moest gaan. Dat ik me eens als een echt lynx moest gaan gedragen en niet als een kat dat alleen maar achter iedereen aan loopt. Een kat die alles deed wat hem werd opgedragen.

Nee, daar was ik echt klaar mee. Ik wil met alle liefde alles voor haar doen, maar ze moet niet van me gaan verwachten dat ik het ook altijd ga doen. Zij moet ook nog leren dat ik niet alles doe. Dat ik ook nog een vrije wil heb en dat ik ook zelf wil leven.

Ik kwam aan bij een meertje omringt door lage struiken met witte bloemetjes eraan. Verward door de situatie en moe van het lange niet slapen, liet ik me zakken op de grond. Voordat ik het door had, zakten mijn oogleden naar beneden en viel ik in een diepe slaap.

Pov onbekent

Grijnzend keek ik naar de lynx die bij het meertje was gaan liggen. Het dier was te uitgeput, dat hij niet eens beschutting had gezocht. Het deed me goed dat nog geen enkel dier mijn val aan het meer had opgemerkt, terwijl er al veel dieren waren die niet meer leefden.

Zonder geluid te maken en met nog steeds een brede grijns op mijn gezicht, liep ik op de lynx af. Hoe dichter ik bij de lynx kwam, hoe stiller de omgeving werd. De vogels stopten met fluiten en alle andere dieren leken weg te vluchten hier vandaan.

Deze lynx bleef slapend liggen. Dit was het perfecte dier om weer brood op de plank te krijgen.

Langzaam en stil richtte ik mijn geweer op, haalde hem met een zachte klik van het veiligheidstrekker af en richtte op zijn nek.

Nog even en het dier zou helemaal van mij zijn.

Sorry van de cliffhanger :$
Hopelijk was het een leuk hoofdstuk??

Wie had de actie van Peter verwacht??
Of de actie van Zayne??

En wie is toch die onbekende?

Dat lezen jullie nog :D

Voor nu een fijn weekend!!
Groetjesssssss