Never Expected

Hoofdstuk 21

Pov Akecheta (indianenstamhoofd)

Zuchtend zat ik met mijn vrouw bij een groot kampvuur dat in het midden van ons kleine dorpje stond. We waren verhuisd naar een ander stuk grond, omdat het bij ons te koud werd om de winter door te brengen. Gelukkig hebben we ter zuiden van onze oude plek een warmere en betere leefomgeving gevonden.

Het enige wat me nu irriteerde was dat ik mijn kleindochter nog niet bij ons in de clan was. Waarom ze ons niet had gevonden is voor mij nog steeds een raadsel. We hadden duidelijke aanwijzingen gegeven die een indiaan makkelijk kon ontcijferen.

Warme handen werden op mijn schouders gelegd. Ik keek op in de ogen van mijn vrouw, al voor 45 jaar lang. Ze keek me met een kleine glimlach aan. 'Ze komt vanzelf.' stelde ze me gerust. 'Voor hetzelfde geld heeft ze haar echt mate gevonden en is ze bij hem of haar.'

'Haar echte mate?' vroeg ik verbaasd. 'Ik dacht dat die Alpha haar mate was.'

'In het begin dacht ik het ook,' zei mijn vrouw Leontine, mijn bloem van de prairie. 'Totdat ik hoorde dat hij helemaal niet naar haar zocht en zelfs zijn Beta, die wel is gaan zoeken, het verboden zou hebben. Wat ik altijd gehoord heb over wolven die hun mate vinden, dat ze hem of haar nooit meer laten gaan.'

'Dus je zegd dat die Tobias haar mate helemaal niet is?' vroeg ik verbaasd, haar woorden nog bij me naar binnen laten dringend.

'Inderdaad,' bevestigde mijn mate. 'Ik denk dat ze niet is zoals ons,' zuchtte ze toen ze me naast op de grond kwam zitten. 'Ze is geen wolf. Dat voel ik aan mijn wateren. Ze is iets anders, maar wat?'

Nadenkend staarden we beide naar de vlammen, in de hoop daar een antwoord te vinden.

Pov Spirit

Meteen nadat we besloten hadden dat we weg zouden gaan, hebben we onze spullen gepakt en waren we vertrokken. Natuurlijk in tegenover gestelde richting dan dat de geur van de Beta ging.

Ik keek voor de laatste keer om naar het huis. Het huis had me tijden bescherming gegeven toen ik het nodig had. Nu verliet ik het in de logica dat ik er nooit meer terug zou komen.

Een hand gleed om mijn taille en ik werd zacht tegen mijn echte mate aan getrokken. 'Maak je geen zorgen,' fluisterde hij in mijn oor. 'We zullen je opa en oma vinden en verlost zijn van hen.'

Ik glimlachte naar hem toen ik met moeite mijn blik van het huis had afgetrokken. 'Dat geloof ik ook wel.' Maar mijn stem klonk niet geloofwaardig.

Zonder dat er nog iets gezegd werd, voelde ik hoe mijn benen los kwamen van de grond en ik over iemands schouder werd heen gegooid. 'Zayne!' gilde ik lachend terwijl ik met mijn vuisten op zijn rug begon te slaan. 'Zet me neer!'

'Niet voordat je stopt met je zorgen maken!' Zuchtend liet ik me slap over zijn schouder hangen. Ik wist van mezelf dat ik daar niet mee zou kunnen stoppen, wat ik dan ook piepend opbiechtte.

Opeens vloog ik door de lucht heen. Gillend belandde ik hard in het water. Water stroomde mijn mond en neus in. Meteen werd ik weer omhoog getrokken. Hoestend probeerde ik het water uit mijn longen te krijgen.

Tintelingen schoten door mijn lichaam toen ik uit het water werd gepakt en op de grond naast het water werd neer gelegd. 'Ben... ben je... helemaal... gek geworden!' riep ik naar hem toen ik weer op adem was gekomen.

Boos keek ik hem aan terwijl hij maar aan het lachen was. Het duurde wel een paar minuten voordat hij uitgelachen was. Met opgetrokken wenkbrauwen en mijn mond tot een streep getrokken, bleef ik hem aankijken. Ergens kon ik er ook wel om lachen, maar niet nu en niet vandaag.

Hij stond nog wat lachend op en stak me een hand uit om me helpen op te staan. Koppig en eigenwijs keek ik van hem weg en sloeg mijn armen over elkaar heen. 'Ah, kom op nou Spirit.' zuchtte Zayne. 'Ik weet dat ik dat niet had moeten doen, maar je kunt je niet over alles zorgen maken. Dingen zijn gebeurt waar je niets meer aan kunt doen. Vergeet het.'

Mijn gedachten dwaalden onbewust af naar mijn ouders. Als ik gewoon niet bij dat kampvuur was gaan zitten, in ieder geval niet bij dat licht blauwe poeder, dan waren mijn ouders en alle anderen nog in leven geweest.

'Dat lukt niet,' antwoordde ik hem met gebroken stem. Mijn ogen stonden vol tranen. Hij was door zijn benen gezakt en trok me dicht tegen zich aan. 'Ik weet niet hoe ik het moet vergeten,' huilde ik in zijn shirt.

Hij sprak sussende woorden in mijn oor en langzaam kalmeerde ik daar weer van. 'Ik zal je helpen,' beloofde hij voordat hij me op mijn rug duwde.

*WAARSCHUWING*

'Wat doe je?' vroeg ik lachend terwijl de laatste tranen over mijn wangen gleden. Zijn lippen hadden zich een weg via mijn hals naar beneden gevonden.

Kreunen onderdrukkend probeerde ik hem van me af te duwen. 'Niet doen,' bracht ik moeizaam uit. Zijn handen streelden mijn lichaam steeds verder naar beneden en beneden.

Rillingen trokken door mijn lichaam, waardoor er gek genoeg kippenvel op mijn armen verschenen terwijl ik het helemaal niet koud had. Een kreun kon ik onderdrukken als ik op mijn lip beet, maar nu leek dat niet meer te helpen.

Een glimlach kwam op zijn lippen. 'Je hoeft je er niet voor te schamen,' wetend dat mijn wangen diep rood waren gekleurd. 'Ik kan voelen dat je bloost. Waarom?'

Verbaasd fronste ik mijn wenkbrauwen. Waarom? Waarom moest ik eigenlijk blozen? Ow ja! Ik moest blozen, omdat hij zei dat ik me niet moest schamen. Toch voelde ik dat hij niet bedoelde wat ik net dacht.

Voordat ik kon vragen wat hij bedoelde, drukte hij zijn lippen al vurig op de mijne. De eerst zo rustige zoen werd al snel een ruwe. Mijn shirt werd langzaam omhoog getrokken en met tegenzin liet ik hem los om mijn shirt over mijn hoofd te laten trekken.

Zijn ogen scanden elke millimeter van mijn ontblote huid en ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Lachend pakte hij mijn polsen vast en trok ze zacht van mijn gezicht af. 'Je hoeft je nergens voor de schamen, schoonheid,' zei hij zacht terwijl hij mijn borsten net boven de zachte rendierstof streelde. 'Je hebt een prachtig lichaam, wees daar trots op.'

Zijn lippen plaatsen zich op de mijne. Zonder aarzelen trok ik zijn shirt over zijn hoofd en gooide hem bij de mijne. Een gespierd bovenlichaam kwam te voorschijn en als hij me niet opnieuw had gezoend, reken dan maar dat ik hem met open mond had aangestaard.

Langzaam voelde ik hoe hij mijn broek los knoopte. Ik sloot heel even mijn ogen. Was dit wel een goed idee? Daar zou ik maar op een manier achter komen.

Wat ben ik toch gemeen!!!
Zit nu lekker knus in caravan met buiten regen... Leuk eerste dag van vakantie Zeeland.... Niet dus. :(

Anyways, ik heb genoeg tijd om te schrijven en voor degene het nog niet hebben opgemerkt, hoofdstuk is langer dan normaal. 1130 ofzo.

Iig vergeet niet te voten en comenten!!!

Xxx Sofie

P.s. welk Pov moet als ik verder ga zo? Spirit of Zayne??