Never Expected

Hoofdstuk 43

Pov Zayne

Jake piepte naar me. Meteen wist ik dat er iets mis was. Ik moest terug. Verontwaardigd gegrom en gegrauw van Wendy en Clarissa weerhielden me er niet van om hard terug te rennen. Ik leg het ze later wel uit.

Mijn poten brachten me naar de open plek waar we Spirit en Jozefien hadden achter gelaten. Pijn snelde door mijn lichaam heen. Piepend zakte ik iets door mijn poten voordat ik zijlings tegen mijn mate. Ze had haar ogen dichtgeknepen door de pijn.

Ik veranderde terug en trok haar dichter tegen me aan. Fijne tintelingen die ik voelde, hielpen de pijn te verzachten. Ook bij haar zag ik haar spieren ontspannen.

'Wat gebeurt er met me?!' vroeg ze met gebroken stem. 'Het doet zo veel pijn!'

'Rustig maar lieverd,' fluisterde ik liefdevol in haar oor. 'Waar doet het pijn?' Dat ik haar pijn kon voelen, betekende niet meteen dat ik ook meteen wist waar het vandaan kwam. Wat een groot nadeel is. Voor ons allebei.

Ze reageerde niet op mijn vraag. Mijn bloed veranderde in ijswater. De angst dat ik haar ging verliezen werd steeds groter. Waarom reageert ze niet?

Ik schudde haar licht door elkaar. 'Lieverd?' vroeg ik zacht. Al haar spieren waren ontspannen. Een ijzerige geur bereikte mijn reukorgaan. Meteen stond ik op scherp.

Voorzichtig draaide ik haar op haar rug. Haar hand greep naar mijn schouder. Haar ogen vlogen open en keken me vol angst en pijn aan.

'Mijn buik...' kwam er zwak tussen haar lippen door.

Een vreugdevlaag voelde ik door mijn borst heen trekken. Eindelijk. Jake ging helemaal uit zijn dak. Hij schreeuwt de hele tijd dat hij er al heel lang op zat te wachten en dat het al veel eerder had moeten gebeuren.

Toch had ik mijn twijfels. Hoe kan het dat ze zo veel pijn heeft? Ze zou nu eigenlijk al verandert... Dat is het probleem! onderbrak ik mijn eigen gedachten. Omdat ze niet kan veranderen gaat ze nu door zo veel pijn heen. Dat moet toch te veranderen zijn?

Jake, mindlinkte ik hem. Kun jij contact maken met Spirit en zeggen dat zij haar moet overnemen? Misschien dat Spirit dan minder pijn heeft.

Ik zal het proberen. Voor een lange tijd hoorde ik niets van hem en bezorgd keek ik op mijn mate neer. Ik had haar voor het grootste gedeelte al uit gekleed, wetend dat ze daar alleen maar last van zou hebben. Zodra het moment kwam.

De kans is klein dat het haar lukt, kwam het antwoord van Jake. Cloë heeft nog geen fatsoenlijk contact met haar gehad, en sinds dat zij ook voelde dat er pups aankwamen, probeert zij haar telkens over te nemen, maar om de een of andere manier lukt het haar maar niet.

Daar zal vast wel een verklaarbare reden voor zijn, opperde ik na enige tijd. Voordat hij iets kon zeggen, had ik hem al uit mijn hoofd "geduwd". Ik moest me echt even focussen op mijn prachtige mate die veel pijn had, aan haar gezicht te zien.

'Je kunt dit,' fluisterde ik zacht in haar oor terwijl ik haar iets naar me toe trok. Haar handen hadden stevig de mijne vast, mijn handen werden zelfs bijna fijngeknepen, maar daar had ik nu geen probleem mee. Het enige wat ze moest doen, was veranderen.

Zweetdruppels zag ik ontstaan op haar voorhoofd, ogen dicht geknepen, al haar spieren aangespand. Achter mij hoorde ik een kleine waterval stromen en waar een waterval is, is water. Voorzichtig tilde ik haar in bruidsstijl op. Warm vloeistof voelde ik over mijn arm heen glijden. Zonder daaraan aandacht te schenken, liep ik zo snel ik kon verder.

Bij het water aangekomen, liep ik met haar nog steeds in mijn armen, het water in. Ze zuchtte even toen haar lichaam contact met het water raakte. Haar ogen gingen langzaam open en keken me uitgeput aan. 'Ik wordt moe van iets in mij, dat naar voren moet komen,' mompelde ze tegen mijn shirt. 'Wat moet ik doen?'

'Je er niet tegen verzetten,' was het enige wat ik zei, met een kleine glimlach op mijn lippen. Misschien dat het Cloë nu wel zou lukken. Net toen ik haar op de kant had gelegd, zag ik onder haar vlees haar botten beetje bij beetje veranderen. Opgelucht haalde ik adem, die ik dus blijkbaar een lange tijd in had gehouden, toen de grijze lynx voor mij stond. Haar ogen stonden vragend en meteen knikte ik.

Ze strompelde naar de bosjes, waar een soort gat onder lag. Daar ging ze in liggen en piepte af en toe. Ik wist niet of ze dat deed om de pijn of om mij gerust te stellen. Mijn menselijke zintuigen traden naar voren. Volgens hen moest ik naar haar toe en haar bijstaan, maar als lynx wist ik dat ik beter wat vlees voor haar kon vangen zodra dit voorbij was.

Ik keek nog een keer naar Spirit, voordat ik Jake mij liet overnemen en we opzoek gingen naar een maaltijd.

Pov Wendy (middelste zusje)

Wat denkt hij wel niet?! Hij kon ons toch niet zomaar achter laten? We hadden net een grote kudde herten gevonden, en opeens stoof hij ervan door. Ik voelde dat ook Clarissa pissig was. We wisten allebei dat we zonder zijn hulp geen hert, ook geen gewonde, neer zouden kunnen halen. Daar waren we gewoon niet sterk genoeg voor.

Mokkend liepen we de geur van Zayne achterna. We wilden allebei wel graag weten wat er precies gebeurt was. Waarom hij zo plots vertrokken was.

Clarissa liep voorop en begon opeens te rennen. Verbaasd keek ik haar even na, totdat ik ook een geur rook. De geur van bloed. Ook ik zette het op een rennen en kwam net iets later dat Clarissa op een open plek aan waar Jozefien rustig lag te slapen. Nog van Zayne, nog van zijn mate was een spoor te bekennen. Waar zouden zij dan zijn?

Mijn zus was naar mijn zusje gelopen en tikte haar met haar snuit aan. Na een minuut bewoog ze rustig maar spieren. Een geïrriteerde grauw kwam uit haar bek, waardoor Clarissa en ik meteen wisten dat zij niet geïnteresseerd was in het zoeken naar Zayne en zijn mate. Vooral niet in haar.