Never Expected

Hoofdstuk 42

Aangezien het nieuwe jaar van start is gegaan, heb ik besloten om weer verder te gaan met schrijven.
Updates komen elke zaterdag. Tijd zet ik niet vast.

Geniet van het nieuwe jaar!! Maak er een mooi begin van en wees voorzichtig met het voorwerk :3

Een nieuw hoofdstuk om het nieuwe jaar in te luiden!!!!

Pov Zayne

Het is al weer twee weken verder sinds we zijn aangevallen door die lynx. Nog steeds vraag ik mij af waarom hij dat gedaan heeft. Een nog grotere vraag was, waarom hij helemaal onder het bloed zat. Die vragen, daar ga ik toch geen antwoord meer op krijgen. De twee oudere zussen hadden hem vermoord uit wraak. De lynx had de huid net boven Jozefien's, de jongste lynx, wenkbrauw kapot gekrapt.

Vanaf die aanval merk ik ook dat Spirit meer naar me toe is gekomen. Ze blijft dicht bij me en houdt me nog net niet vast als ik in mijn mensenvorm loop. Het doet me ergens pijn dat ze zo veranderd is. Ik zou liever de Spirit terug krijgen die voor niemand bang is. Geen meisje dat van elk geluid schrikt en meteen uit haar schoenen springt. Zuchtend keek ik haar van opzij aan toen ze weer dichter tegen me aan kwam lopen. Ze moet echt Cloë terug vinden.

Mijn blik gleed omhoog richting het bladerdek. De zon scheen vel tussen de bladeren door. Aan de stand te zien, was het al in de middag, wat betekende dat we al meer dan vier uur hadden gelopen zonder te stoppen. Niet dat ik daar problemen mee had ofzo. Ik kan wel dagen lopen als het moet.

Toch belsoot ik maar dat we moesten stoppen. Vanuit mijn ooghoeken kon ik de drie lynxen achter ons zien. Aan Jozefien te merken, was het wel duidelijk dat zij het niet lang zou vol houden. Ik draaide me om naar de drie lynxen en ik zag ze al meteen met volle aandacht naar me kijken.

'We pauzeren hier,'  belsoot ik.

Meteen lieten ze zich alle drie zakken. Ook Spirit was gaan zitten. 'Dat werd tijd,' hoorde ik haar mompelen, vast  niet de bedoeling dat ik dat zou horen.

Jake gromde inwendig. Blijkbaar vindt hij het ook irritant dat ze zo veranderd is. Vooral haar gedrag is veranderd. Ze is nu zelfs arrogant.

We moeten daar echt iets tegen doen, gromde Jake naar me. Ik ben nu al helemaal klaar met haar. Het is dat ze onze mate is, maar anders had ik allang haar hoofd van haar romp gescheiden.

ZO PRAAT JE NIET OVER ONZE MATE! Nu begon ik boos te worden. ZE MAG DAN WEL VERANDERD ZIJN, MAAR DAT BETEKEND NIET METEEN DAN WE HAAR OOK GAAN VERMOORDEN!!

Een stuk rustiger vervolgde ik. Heb je al geprobeerd contact te leggen met Cloë? Misschien dat zij onze mate kan helpen.

Wat denk je wat ik geprobeerd heb? was zijn botte antwoord. Het lukt me gewoon niet. Het lijkt alsof ze opgesloten zit ergens.

Dan ging dus ook niet werken. We moesten dus een andere manier verzinnen om haar haar lynx weer te herinneren. Maar hoe? Dat was een vraag waar ik niet uit zou komen.

***

Na een uur pauze te hebben gehouden, besloot ik dat we weer verder gingen. We hebben weer een uur daglicht verspilt, mede dankzij Spirit, want zij bleef maar zeuren dat ze zo moe was.

'We gaan.' zei ik kortaf. Zoals ik had verwacht kwam mijn mate meteen in protest.

'Waarom nu al? Ik zit pas net.' Haar stem klonk verontwaardigd.

Zonder woorden aan haar vuil te maken, pakte ik haar bij haar heupen op en legde haar over mijn schouder heen. Ze protesteerde hevig en probeerde van mijn schouder af te komen.

'Laat me los!' riep ze terwijl ze hard op mijn rug sloeg. Met moeite wist ik niet door mijn benen te zakken van de pijn die door mijn rug ging. Man, wat kan zij hard slaan.

Zonder antwoord liep ik stug door. Tot mijn opluchting hield ze wel op met slaan.

Zo vervolgden we onze weg door het bos.

Pov Jozefien

Mijn hart maakte een sprongentje toen ik zag dat Spirit hard tegen stribbelde terwijl ze op zijn schouder lag. Ergens hoopte ik dat ze uit elkaar zouden gaan.

Bitch, klonk er opeens door mijn hoofd. Als je ooit probeert Spirit en Zayne uit elkaar te krijgen, reken maar dat ik je kom vermoorden!

Geschrokken kneep ik even mijn ogen dicht. Toen ik weer opkeek, zag ik dat de ogen van Spirit op me branden en blauw oplichten. Wat dat haar lynx dat tegen me had gepraat?

Inderdaad, bitch, gromde de stem. Je bent bij deze gewaarschuwd.

Ik rolde met mijn ogen. Ik mag toch wel hopen? Zolang ik niets doe, zij doen het, dan mag ik best hopen dat ze uit elkaar gaan. Toch?

We liepen verder gedurende half uur. Toen pas mompelde ze zacht sorry en werd ze weer op haar voeten gezet. Zayne glimlachte nog even naar haar voordat hij door liep.

Ook wij liepen door, natuurlijk moest ik weer achteraan lopen. Zonder wat te zeggen kwam ze naast mij lopen. Aan haar houding te merken was haar lynx niet vergeten wat ik had gezegd. Toch maakte Spirit zelf geen aanstalten om me pijn te doen, of iets in die trant.

En dat deed me goed.

Misschien moest ik hem maar eens duidelijk gaan maken dat ik diegene ben waarna hij op zoek is, en niet zij! Het is eigenlijk een schande dat hij nog steeds hoopt dat zij hem gelukkig kan maken. Maar sinds de tijd dat ze wakker is geworden, is ze alleen maar een blok aan zijn been.

***

Het begon al te schemeren toen we halt hielden. Zayne was op jacht, samen met mijn zussen, wat betekende dat mevrouw Arrogant en ik alleen waren. Meteen voelde ik al dat er iets niet goed was. Zij was onder een boom gaan liggen en had zich opgekruld tot een klein bolletje. Met mijn gespitste oren kon ik zacht pijnlijk gekreun horen.

Een grijns trok over mijn bek heen. Net goed! Bitch! Ik draaide me van haar weg en sloot mijn ogen. Zij zal branden in hel! En daar ga ik persoonlijk bij helpen.

Pov Spirit

Die pijn.... die verschrikkelijke pijn. Mijn armen had ik over mijn buik geslagen, in de hoop dat de pijn daardoor zou afnemen, maar het leek niet te helpen. Wat was er met me aan de hand? Waarom heb ik zo veel last van mijn buik?

Verander, zei een stem heel ver weg.

Een kreun gleed makkelijk over mijn lippen toen er weer een pijnscheut door mijn lichaam golfde. Hoe? wist ik alleen maar uit te brengen.

Ontspan en laat mij het werk doen. De stem klonk nu al veel dichter bij en ik voelde mijn spieren ontspannen. Blijkbaar had de stem een kalmerende werking op mij, aangezien ik niks meer voelde. Ik dreef weg naar een plek waar de duisternis me met open armen ontving.