Never Expected

Hoofdstuk 44

Pov Spirit

Ontspannen voelde ik me voor het eerst na een lange tijd. De pijn was inmiddels afgenomen tot een zeurende plek. Warme vlagen gleden door mijn lichaam heen. Ik wist dat ik er nu niet alleen voor stond. De taak die voor mij lag, kon ik niet alleen en gelukkig hoefde ik dat ook niet. Ik kreeg hulp van de stem die op de een of andere manier mijn lichaam had kunnen overnemen en had kunnen veranderen.

De bosjes, waar ik nu veilig en beschut lag, was de ideale plek om pups te baren. Doordat er takjes en bladeren boven en achter mij waren, had ik geen last van de wind of van de zachte miezerende regen.

Wel vraag ik me af waar Zayne opeens heen was. Daar zou ik vast nog wel achter komen.

Je moet je nu goed concentreren, zei de stem in mijn hoofd. De pups zijn onderweg. We moeten samenwerken om ze er veilig en gezond te wereld te brengen. Afgesproken?

Ja, zei ik. De spanning voelde ik langzaam in mijn lichaam komen. Het was namelijk niet iedere dag dat je zou bevallen van pups.

Toch wil ik wachten op Zayne, fluisterde ik naar haar, bang voor haar antwoord. Ik wil dit niet zonder hem doen.

We hebben geen tijd om op hem te wachten, was haar verwachte antwoord. We moeten beginnen, anders kunnen er problemen komen.

Wat voor problemen? Angst had me naar mijn keel gegrepen toen ze dat zei.

Daar kom je achter als je nog langer wacht.

Wetend dat ze gelijk had, werkten we samen om alles zo vlekkeloos te laten verlopen.

Pov Zayne

Jake hield me op de hoogte van wat er bij onze mate gebeurde. Hij vertelde dat ze al een eerste pup gebaard had en dat de tweede er al aan kwam.

Ik wist dat het handig was om eten te zoeken, maar ergens stak het mij wel dat we niet bij haar konden zijn op dit moment. Het jagen ging dat ook lang niet goed, aangezien ik me niet goed kon concerteren.

Kom op Zayne! riep Jake in mijn hoofd. Hoe eerder we iets hebben gevangen, des de eerder we naar haar terug kunnen.

Dat liet ik me niet voor een tweede keer zeggen. Mijn neus had al snel een geur opgepikt van een groep herten. Zacht sloop ik erheen. Ik zag het hoe een ree met een paar maanden oud kalf langs liep.

Via de struiken sloop ik om hen heen. Het kalf bleef stil staan, net voor mijn struik. Maar blijkbaar was het lot toch niet goed met me gezind. Een grote wolf rende opeens door de struiken en greep de ree. Het kalf voor mij, riep bang en spurtte weg.

Zo snel ik kon rende ik achter het kalf aan en net voordat hij bij de kudde aankwam trok ik hem via zijn rug op de grond. De kudde herten voor ons stoven weg, bang om zelf ook te worden gepakt.

Het kalfje sputterde tegen. Toch wist ik hem onder bedwang te houden. Met mijn scherpe nagels hield ik hem op de grond terwijl ik mijn tanden in zijn nek zette. Het kalfje maakte nog een keer een zielig geluidje voordat zijn ogen weg rolden in zijn kassen.

Zelfvoldaan trok ik het dode dier terug richting Spirit. Bij de bosjes aangekomen hoorde ik zacht gepiep. Ik liet het kalfje voor de bosjes liggen en liep naar het gat waar Spirit uitgeput met vier kleine bewegende diertjes naast haar.

Zacht likte ik over haar kop heen. Langzaam opende ze haar prachtige ogen. Met gelukzalige ogen keek ze me glinsterend aan. Wat vind je van ze? vroeg ze glunderend.

Ik vind ze prachtig, zei ik na waarheid. Ik heb eten voor je. Ik kroop terug naar het kalf en trok hem dichter naar de bosjes. Ik scheurde met mijn tanden een deel uit zijn maag en gaf dat aan de kersverse moeder.

Ze schokte het naar binnen en spinde tevreden tegen me aan. Om de paar minuten gaf ik haar een stuk vlees. Nadat we het meeste vlees hadden opgegeten, viel Spirit al snel in slaap.

Ik duwde de kleine pups dichter tegen hun moeder aan.  Ze spinden zacht en ik kon een grijns niet onderdrukken. Ze waren een prachtig plaatje.

Pov Wendy

De geur van Zayne werd steeds sterker, waardoor mijn zus en ik wisten dat we dicht bij waren. Een zoete bloedgeur kwam onze kant op. Het was dezelfde geur die we ook bij Jozefien hadden geroken.

Het was muisstil op de plek waar we een dood kalf vonden. Aan het dier te zien was het net dood. Opeens kwam er iets uit de bosjes gesprongen. Een zwaar gewicht belandde op mijn rug en ik piepte van de pijn en angst.

Met grote ogen ging Zayne meteen van me af toen hij zag dat hij op mij gesprongen was. Spijtig keek hij me aan. Ik wilde niet op je springen, mompelde hij schamend.

Excuses geaccepteerd, glimlachte ik naar hem. Maar waarom viel je me ineens aan?

Zayne draaide zich om richting de bosjes. Als je stil bent, mag je dichter bij komen. Zijn stem was zacht en vriendelijk.

Nieuwsgierig kwam we allebei dichter bij. Zacht gepiep bereikte mijn oren, waardoor ik meteen al wist wat eraan de hand was. Wat lief! riep ik enthousiast uit.

Zayne keek me waarschuwend aan. Sorry, piepte ik glimlachend. Ik kon gewoon mijn blijdschap voor hun niet te boven. Het gebeurt namelijk niet iedere dag dat een lynxen paar vier schattige lynxjes ter wereld brengt.

Spirit keek me met gelukzalige ogen aan. Ze had haar welpjes dicht bij zich, zodat ze ze in de gaten kon houden. Ze zijn schitterend, fluisterde ik. Wat zijn hun namen?

Waarop hun moeder antwoordde; Peter, Susan, Edmund en Lucy.