BANA UNUTMAYI ÖĞRET

28-Kalp Ağrısı

Not:4200 kelime yazmış bulunuyorum an itibariyle🥹 Bölümü rastgele kontrol ettim yanlış varsa kusura bakmayın sonradan düzelteceğim tekrar.Yeni bölüm pazartesi günü gelecek.Perti çıkmış yazarınız bölümü bırakıp kaçar.💅
***
Nereye aitti bilmiyordu.Bildiği tek sey ani vedasının yarası sızlıyordu.Kalbinin içerisinde bir yer inadına kanıyordu.Korktuğu ne varsa başına gelmişti.Dedesi neredeyse şehirin öbür ucuna götürmüş, hiç bilmediği iki katlı beyaz bir villaya getirmişti.

Hiçbir sey dememişti ona.Ne diyebilirdi ki ?Oynadığı oyun herneyse kazanmıştı adam.Oturduğu koltukta elini yumruk yapmış dedesinin adamına bakıyordu öylece.Tolgayı elektro şok aletiyle bayıltan adamdı o.İçi titredi o görüntüyü hatırlayınca.Nasıl bu kadar kötü olabilirdi bunlar?Aşağılık insan oğlu yeterki bir şeyi istesin, elde etmeden durmazdı.Nefret etti bir kez daha kendinden , dedesinden, dünyada yaşayan bütün aşağılık insanlara karşı sarsılmaz bir öfke doğmuştu içerisinde.

Elleri tir tir titriyordu.Korktuğundan değildi bu.Gram korku yoktu içerisinde.Tolgayı merak ediyordu.Canı yanmış mıydı?Onu göremeyince kesin delirmişti.Dudağını ısırdı güçlükle.Bir hıçkırık peyda olacaktı dudaklarından az kalsın.Gözleri dolmuştu.Ağlamak istemiyordu.Gözlerini kırpmadan her hareketini izleyen adamın onu iyice korkak biri olarak görmemesi gerekiyordu.

Dedesi eve girdikleri an ona oturmasında beklemesini söylemiş ve yanına bir adamını alarak yukarı götürmüştü.Ağabeyi peşinden gelecek miydi ? Bilmiyordu.Nerede olduğu bile belirsizdi.Şehirden bile çıkmış olabilirlerdi.Eve gelmeleri saatlerini almıştı.Belki de ağabeyi onu geride bırakma fikrine cazip bakıp , yokluğunu görmezden gelecekti.

Vücudunu yine kimsesizlik hissi sardı.Ailesini kaybetmiş o küçük kız çocuğu önünde belirmiş gibiydi.Kocaman kahverengi gözlerini açmış, kimsenin gelmeyeceğini bildiği için ağlıyordu.Annesini yeni yeni anlamını öğrendiği ölüm almıştı bir kere gelemezdi.Babasını daha önce hiç görmediği iyi olduklarını düşündüğü adamlar götürmüştü.Küçük bedeni babasının annesini öldürdüğünü ilk kez annesinin göğüsünden akan kanları gördüğünde anlamıştı.Babasının acı dolu nidaları kifayetsiz kalmıştı.Affet diyişleri sadece kelimeden ibaretti.Aylar önce annesine ailesini sorduğunda kadın annesini ölüm denen şeyin alıp götürdüğünü söylemişti.Ölüm denen şey en yakınından, babası tarafından annesine sunulmuştu.Kocaman dünyada ne annesi ne babası vardı artık.Ağabeyi bile geri döneceğini söyleyip gitmişti bir süre sonra.Hiç yan yana gelmediği amcasının arada bir sululetini görürdü ama tanrı biliyor ya varlığı kimsesiz hissetmesine engel değildi.Hala nefes aldığını bildiği ağabeyinin hayaline sığınmıştı.Küçük bir kız çocuğu gibi bebekleriyle oynamazdı.Aksine paramparça edene kadar oyalanırdı onlarla.Küçük kız çocuğu öfkesini böyle atıyordu.

Kimsesizlik ne demekti öğrenmişti.Anlamı acı veren ne kadar kelime varsa yaşamıştı zaten.

Ağlama diye kendi kendini uyardı.Küçük bir kız çocuğu değildi artık.

Dedesi usulca merdivenden indiğinde sertçe yutkundu.Hiçbir sözünün altında kalmamaya ant içti.Onu nasıl tehdit edip buraya getirdiyse elbet karşılığını alacaktı.Canı fazlasıyla yanıyordu zaten.Daha ne kadar yakabilirdi canını?Kaybedecek neyi kalmıştı canından başka.Canından olacak dahi olsa küçük bir kız çocuğu gibi susmayacaktı.Zaten canı bile fazla geliyordu bedenine.

Dedesi tekli koltuğa oturdu.Adamı arkasında durmuş ellerini arkasında bağlayarak önüne bakıyordu.

"Beğendin mi evini kızım? Burayı sana aldım."

Alay edercesine güldü.Dalga geçiyor olmalıydı ihtiyar.Hem korkarmış gibi kendi evine değil de buraya getirmesi cidden komikti.Gözleri yanmaya başladı.Ağabeyi onun için döner miydi ?Yapar mıydı bunu ?Kafasını salladı.Kimse gelmeyecekti.Hem kurtar beni dediğinde tepkisiz kalması en büyük kanıttı.