"Bir cesedi sırtlamış ufacık bir ruhsun sen."dedi adam geçmişinde yaşamaktan geleceğe bir türlü tutunamayan kıza.
Ve kız ekledi ."Çünkü acı hissedilmeyi talep eder."
Sonra iki farklı ruh; olacaklardan habersiz,sonsuza dek birbirine kırmızı bir kader...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✓Rahatsız edici unsurlar bulunmaktadır.Etkilenecekseniz okumayın lütfen.🩷
*** İyi okumalar. ***
Şımaracak kimsen kalmadığında hayat kocaman bir insana çevirir demişti bir keresinde gittiği psikologlardan biri.Kendini hala annesinin cesedinin başında ağlayan o küçük kız çocuğu gibi hissetse de büyümüştü.Yetmiş yaşında ruhsuz yaşlı bir kadın gibi hissediyordu.Ne yaşadığı hayatın bir anlamı vardı ne de sevdiği vardı.Bir köşede oturmuş hayatın geçip gitmesini bekliyordu.
Öyle bir konuma gelmişti ki hayat bile bir köşeye atmıştı onu.Hayata karışmak isteyen yanı bile susmuştu artık.Olanları kabul etmişti.Olacak olan şeyleri ise yaşamak istemiyordu.Nefes almak dahi zor geliyordu geleceği düşündükçe.İstemediği bir hayatı yaşamak zaten zor iken şimdi ise hiç istemediği bir evliliğe mahkum bırakılıyordu.Bayıldığı günden sonra geçen birkaç gün evde bir hazırlık başlamıştı.Gelen yardımcılar her yeri baştan aşağı temizliyordu.İş nihayet kendisine gelmişti.Her işten anlayan sevim hanım erkenden kaldırmıştı onu.Elindeki topuklu ayakkabıyı getirmiş giymesini istemişti.Bir ayakkabıya bir sevim hanıma baktı.
"Tek derdin o rahatsız edici ayakkabıyı giyememem mi?"
Ağlamak istiyordu cidden.İnsanların aptal dertlerini gördükçe bu olanlar reva mı diye kendini parçalayası geliyordu.Eli kalbine gitti.Mutluluk denen şeyin anlamı bile anlamsız geliyordu artık.Tek isteği unutulmaktı.Ağabeyi nasıl unutup hayatına baktıysa dedesi olan ihtiyar da unutsun istiyordu.
"Sizin de bu olmalı artık.Hem yakışıklı hem de sizi her şeyden korumaya hazır bir beyefendiyle evleneceksiniz."
Kafasını salladı gülerek.Bir kadın nasıl olurda başka bir kadının yaşadığı zulme sessiz kalırdı.Nasıl olurda hiçbir şey yapmazdı? Üstüne yardım da ediyordu.İnsanların acımasız oluşundan bıkmıştı artık.
"O zaman cennetten bir huri bulsun kendine."
Kafasını çevirdi.Kimsenin yüzünü görmek istemiyordu.Aptal gibi hazırlık yapmaya çalışmalarına katkanamıyordu.Bugün resmen isteme töreni vardı.Akşam olacakları düşündükçe sinirleri alt üst oluyordu.
"Sevdiği biri olan bir kız ancak bu kadar karşı çıkar diye düşünüyorum efendim."
Ters ters yüzüne bakmaya başladı.Onu istememesi için ille de sevdiği olmasına gerek yoktu.Tolga dahi olsa evlenmek istemezdi.Evlilik fikri korkutuyordu sadece.Nasıl korkutmasın? Yaşadığı şeyler kolay değildi.
"Yardım etmeyeceksiniz rica ediyorum bu konuyu kapatın."
Boş boş konuşmaya mecali yoktu.Zaten yine sabahın köründe saçma sapan işleri için uyandırmıştı.Uykuyu sevmediği halde bu evde uykuya hasret kalır olmuştu.
