BANA UNUTMAYI ÖĞRET

9-Veronika

|Love story- Taylor Swift|

"İçindeki sen, başkalarının biçimlendirmediği sen."
(Veronika ölmek istiyor,Paulo Coelho)
🩷

***
İyileşmek için hiçbir çabası olmayan biriydi Umay .Acılarından ibaret olacağını ve babasının laneti'nin bir zehir gibi vücudunda ömür boyu gezineceğini biliyordu.Dışarıya verdiği izlenim kesinlikle yardıma muhtaç bir profil değildi .Her şeyin sonuna gelmiş gibiydi ancak hayatının sonu muydu bu ? Sanmıyordu.

Yaşamak için ona verilen bu beden denen kafeste gün geçtikçe daha çok acı çekiyordu ruhu . İntihar bir çözüm müydü?

Dünyada annesi ölmüş tek insan o değildi farkındaydı.Hayat denilen şey neredeyse herkese bütün kötü yüzünü gösteriyor ve buna sınav diyorlardı.

Yıldızlar'a bakma arzusuyla kafasını kaldırdığında çoktan önünde korumalar durmuş ,ağabeyi kolunu tutarak kenara çekmişti onu."Yıldızları görmek istiyorum."diye mırıldandı.

Ağabeyi , duyduğu sözlerle sinirini unutmuş şaşkınca ona bakıyordu şimdi.Ne yapmak istediğini anlamaya çalışırmış gibi kardeşini kendine biraz daha yaklaştırdı ve yanlarına gelmekte olan iki korumasını ve sevgilisini durdurdu eliyle .

"Kardeşimle tek konuşmak istiyorum."

Ozanın sesi Tolga'nın hiç çıkmayan sesini büyük bir lauballilikle bastırmıştı.

"Hasta olduğunu düşündüğünüz birinin yanında, bu konuları konuşmak."Ozan iç çekti ."Sigara içmeye çıkacağım, beş dakika da fazla dramatik olaya şahit oldum, izninizle patron."

Yeni korumasının, söylediklerinin doğruluğu ağabeyi'nin yüzüne bir tokat gibi çarpmıştı.Yeşil gözlerini kardeşinin gözlerine dikti.Ne söyleyeceğini bilmiyor muydu ?

Kardeşinin nasıl ondan uzaklaştığını kendi gözleriyle görmemiş miydi ?Savuracağı sonsuz hakaretlere kendini hazırlamıştı bile umay.

Elini yukarı kaldırdığında, genç kız kaçmadı.Gözlerini kapatıp alacağı darbeyi bekledi.Ruhu zaten kanamıyor muydu ?

Kaçmaktan çok yorulmuştu.Yüzünde hissettiği sıcak dokunuşlarla gözlerini açıp ağabeyine baktı.Gözleri dolmuştu.

Göz yaşları, yanaklarından akıp giderken aldığı bu dokunuşa anlam veremedi.

"Çok yorgunum Umay ."dedi usulca ağabeyi .

Eğer , aşılmaz duvarları olmasaydı emindi ki ağabeyinin de gözleri şuan dolardı."Ruhu benim gibi acılar içerisinde."

"Lütfen biraz anlayış göster olur mu?"

Ne diyeceğini bilemiyordu.Ağabeyi, karşısında dikilmiş , elini yanaklarına koyarak kendisinden anlayış mı dileniyor?

Beni hastaneye yatırmak isteyen kendisiyken bu saçma isteği de ne ?

"Benden kurtulmaya çalışıyorsun abi ."

Dudakları titremeye başlamıştı.Ağabeyi , ruhunu, saplantılı düşüncelerini görürmüşcesine gözlerine bakıyordu sanki.

Yaşadığı duygu karmaşası bedenine ağır gelmişcesine ağabeyinin elini çekti ve bir adım geri attı .Şimdi onu daha net görüyordu.

Hava da kalan eli, genç kızın gözyaşlarını silip cebine gitti ve bir dal sigara alıp dudaklarına doğru götürdü .

"Senden kurtulmak isteseydim seneler önce amcamdan seni bana vermesini istemezdim .",