Chapter 22 🍬

1K 171 5
                                    

Chapter 22

------------

ချီချန်အန်းက ရေဘားကိုဖွင့်ပြီး သူ့မျက်နှာပေါ် ရေလက်တစ်ဆုပ်စာလောက် ပတ်ဖြန်းပစ်လိုက်သည်။ ရေစက်လေးတွေက သူ့မေးရိုးကောက်ကြောင်းတစ်လျှောက် စုစည်းကာ တစ်တောက်တောက်နှင့် ရွှဲစိုကျနေသည်။ မျက်လုံးများအားမှိတ်ပြီး သူ့နှလုံးသားထဲမှ မနာလိုစိတ်နှင့် လောဘကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိနှိပ်လိုက်ရာ နောက်ဆုံးတွင် မည်သည့် အရိပ်အခြေမျှ ကျန်မရှိတော့ချေ။

သူ့ကို မခြောက်လန့်မိစေနဲ့......

အသက်ပြင်းပြင်းရှူလိုက်ပြီးနောက် ချီချန်အန်းက ရေချိုးခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်ချိန်တွင် ရွှီလော့ယန်က သူ့အဝတ်တွေကို ထည့်ရန် ကူညီပေးနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"ချန်းအန်း ဗိုက်ဆာနေပြီလား"

ရွှီလော့ယန်က ဗီရိုတံခါးကိုပိတ်ပြီး ချီချန်အန်းကိုမေးရန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

တစ်ဖက်သူ၏မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်ဖြူဖျော့နေတာကို တွေ့ရသဖြင့် စိတ်မပူဘဲ မနေနိုင်ဖြစ်သွားရ၏။

"မင်း နေမကောင်းဘူးလား"

ချီချန်အန်းကခေါင်းယမ်းပြလိုက်သည်။

"မဟုတ်ပါဘူး....ကိုယ်ဗိုက်မဆာသေးဘူး"

"ကျွန်တော်အရင်ခနလောက်ရေ၀င်ချိုးလိုက်ဦးမယ် ခဏနေ နာရီ၀က်လောက်မှ အပြင်ထွက်ပြီး တခုခုစားဖို့ရှာရင်ရော ဘယ်လိုလဲ"

"ကောင်းပြီ ကိုယ် မင်းကိုစောင့်နေမယ်"

နံရံပေါ်က သစ်သားတံခါးကို အလွယ်တကူပိတ်လိုက်ပြီး ရွှီလော့ယန်ထွက်သွားသည်နှင့် တစ်ခန်းလုံး တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ချီချန်အန်းက တစ်နေရာတည်းတွင် ရပ်နေမိပြီး ရွှီလော့ယန် နှင့် လုတိတို့၏ နောက်ပြောင်သံတို့အားလည်း မကြားရတော့ပေ။ သူအသက်ရှုကြပ်သလိုခံစားလာရသဖြင့် ကုတင်ပေါ်တွင် လေးလံစွာ လှဲလျောင်းရင်း မျက်နှာကျက်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။

လော့ယန် နဲ့ ရင်းနှီးတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေအားလုံးထက် သူပိုရင်းနှီးချင်တယ်.....သူ့ကိုပိုပြီး ကောင်းပေးချင်တယ်.....အားလုံးထက်ပိုပြီး.....။

[COMPLETED]ငါက နေ့တိုင်း အချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့ (ဘာသာပြန်) Where stories live. Discover now