[COMPLETED]ငါက နေ့တိုင်း အချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့ (ဘာသာပြန်)

Complete🍬

🍬Chapter 123(Final)

မေလ ၂၆ ရက်နေ့၊ လော့ယန်။

ဇွန်လ ၂ ရက်နေ့၊ လင်းချန်။

ဇွန်လ ၉ ရက်၊ ယုံကျိုး။

ဇွန်လ ၁၆ ရက်နေ့၊ ယဲ့ကျိုး။

ဇွန်လ ၂၃ ရက်နေ့၊ မင်းနန်။

ဇွန်လ ၃၀ ရက်နေ့၊ ချူချန် ။

ဇူလိုင်လ ၇ ရက်နေ့၊ ချန်အန်း။

ည ၇ နာရီမှ ၉း၃၀ အချိန်တွင်တော့ ဖျော်ဖြေပွဲ ပြီးဆုံးပေလိမ့်မည်။ နွေပူပူ၏ ညဘက်တိုက်ခတ်လာသည့် လေပြည်လေညင်းက အေးမြမှုအနည်းငယ်ယူဆောင်လာကာ နေ့အပူကို မောင်းထုတ်လိုက်သည်။ ခန်းမအတွင်းတွင် မီးရောင်များက တလက်လက်တောက်ကနေပြီး မရေမတွက်နိုင်သော မီးချောင်းများက တောက်ပသော ဂလက်ဆီတစ်ခုသဏ္ဍာန် ချိတ်ဆက်ထားသည်။

နောက်ဆုံးအပိတ်သီချင်းကို သီဆိုပြီးသွားသည့်အခါ၊ နှစ်မီတာအမြင့်ရှိသည့် စက်လှေကားသည် စင်မြင့်ပေါ်သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ ဆင်းသက်လာသည်။ ခန်းမထဲရှိ လှပသော မီးရောင်များနှင့် ဖန်သားပြင်ကြီး၏ အလင်းရောင်တို့သည် ချက်ချင်း ငြိမ်းသက်သွားပြီးနောက် ဆလိုက်မီးထိုးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာလေ၏။ ထို့ကြောင့် ခန်းမတစ်ခုလုံးထဲတွင် ရွှီလော့ယန်ရှိနေသည့်တစ်နေရာတည်းကသာလျှင်၊ လင်းထိန်တောက်ပနေသည်။

ကခုန်ခြင်းကြောင့် အနည်းငယ်ရှုပ်ပွနေသည့် သူ့အင်္ကျီကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်လုပ်ပြီးနောက် ရွှီလော့ယန်က စင်မြင့်ပေါ်တွင် ရပ်ကာ အသက်ရှုချိန်ကိုညှိလိုက်ပြီး နားကြပ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။

သူက မိုက်ခရိုဖုန်းကို ကိုင်ထားကာ ပြုံး၍မေး၏။

"တဆိတ်လောက်၊ မင်းရဲ့အချိန်ကို ခဏလောက် ယူလို့ရနိုင်မလား...”

တောက်ပသည့်အလင်းရောင်များက သူ့ဦးခေါင်းထိပ်ပေါ်သို့ ဖျာကျနေကာ၊ သူ၏ချောမွတ်သည့်နဖူးပြင်ထက်ရှိ ချွေးစကလေးများ၊ စိုရွဲနေသည့် ဆံပင်ထိပ်ဖျားနှင့် သူ၏အပြုံးမျက်လုံးလေးတို့ကို မြင်နိုင်လေသည်။

ခန်းမအတွင်းနှင့်အပြင်တွင်ရှိနေသော လူပေါင်းခုနစ်သောင်းကျော်က တစ်ပြိုင်နက်တည်း ပြန်လည်တုံ့ပြန်လာသည်။