[COMPLETED]ငါက နေ့တိုင်း အချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့ (ဘာသာပြန်)

Chapter 113

Chapter 113

ချီချန်အန်းက သူ့ကိုယ်‌အားသိုင်းဖတ်လိုက်ကာ၊ သူ့အပြုံးကမူပို၍ကြီးမားလာခဲ့သည်။

"ကောင်းပါပြီ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကိုယ့်အပြစ်ပါ..."

သူ့မျက်နှာကိုချီချန်အန်း၏ ပခုံးထက်အပ်ထားသဖြင့်၊ သူ၏ နီရဲနေသော နားရွက်ထိပ်ဖျားလေးများကိုသာ မြင်နေရပြီး ရွှီလော့ယန်က ညည်းညူလိုက်သည်။

"ကောင်းပြီလေ ငါအခုမှ နည်းနည်းလေး စိတ်ပြေတာနော်..."

နှစ်ဦးသားက ထိုကဲ့သို့အနေအထားဖြင့် အလင်းရောင်မှိန်ပျပျကားပေါ်တွင် ထိုင်နေကြသည်မှာ၊ ကျန်းသုန့်လာပြီး ကားတံခါးခေါက်သည့်အချိန်ထိပင်။ တံခါးခေါက်သံကြား၍ အချိန်ပြည့်သွားကြောင်းသတိထားမိကာ၊ ရွှီလော့ယန်က တည့်တည့်မတ်မတ်ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ၏ရွဲ့စောင်းနေသည့် အင်္ကျီတို့ကို သေသေသပ်သပ်ပြန်ပြုပြင်လိုက်သည်။ ထို့နောက်၊ မသင့်တော်သည့်ပုံစံတစ်ခုမှမရှိဘဲ၊ ချီချန်အန်းသည်လည်း သင့်တော်သည့်ပုံစံပေါက်နေသည်ကို သေချာသည့်အခါမှသာ၊ သူက ကားတံခါးကိုဖွင့်လိုက်သည်။

ကျန်းသုန့်က သူ့အားကြည့်ကာ၊ ခဏလောက်တုံ့ဆိုင်းနေပြီးမှ၊ အကြံပေးလာသည်။

"မင်း မနက်ဖြန် အင်တာဗျူးရှိတယ်... ဒီတော့ ဘာခြေရာလက်ရာမှ မကျန်ခဲ့စေနဲ့ ကျန်တာတော့ မင်းသဘောပဲ..."

ထိုသို့ပြောပြီးနောက် သူက လုတိကိုခေါ်ကာ၊ ကားမောင်းသူနေရာနှင့်၊ ရှေ့ခန်းမှ ဧည့်ထိုင်ခုံတွင် အသီးသီးဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အလယ်မှ ကန့်လန့်ကာကိုလည်း အလိုက်တသိဖြင့် ဆွဲတင်ပေးလိုက်သည်။

သို့သော်လည်း၊ ကားက ဝေးဝေးသို့မရောက်သေးခင်ပင်၊ ပြင်းထန်သည့် အအေးမိပျောက်ဆေး၏အစွမ်းက ကုန်သွားသည့်ထင်၊ ရွှီလော့ယန်က ချောင်းဆိုးနှာချေပြန်ဖြစ်လာကာ၊ မျက်ရည်တို့ရစ်ဝဲနေသော မျက်လုံးများဖြင့် အလွန့်အလွန်သနားစဖွယ်လေးဖြစ်သွားလေသည်။

သူ၏နဖူးအား လက်ဖြင့်စမ်းသပ်ရင်း ချီချန်အန်း၏မျက်ခုံးတို့ တွန့်ကွေးသွားရသည်။