[COMPLETED]ငါက နေ့တိုင်း အချိုတွေကျွေးနေတယ်တဲ့ (ဘာသာပြန်)

Chapter 67🍬

🍬Chapter 67
-----------

မက်မွန်ပွင့်ဝိုင်က အင်မတန်မှ လတ်ဆတ်ကာ၊ ချိုမြမြနှင့် ပန်းရနံ့လေးများ မွှေးပျံ့နေလေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသား တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်၊ တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် သောက်နေကြသည်။ ဆိုင်ရှင်မှ ထိုဝိုင်က ‌အနည်းငယ်ပြင်းကြောင်းပြောထားသည်ကိုတော့ မေ့လျော့သွားခဲ့ကြပြီဖြစ်သည်။

ငါးကြင်းထောင်းအား တူဖြင့်ထိုးဆွနေကာ ယဲ့ရှန်ရှန်က ရီဝေဝေဖြင့် "လော့ယန်တိတိ၊ မင်းက မင်းရဲ့ချန်အန်းကို တကယ်ကြီးရှာတွေ့သွားပြီပဲ....။"

ရွှီလော့ယန်အရှေ့မှလေထုက လှုပ်ခါနေသော်လည်း သူက အားတင်းကာ နံရိုးကိုက်နေဆဲ။

"အန်း... ငါလည်း အဲ့ဒါက တကယ်အံ့ဩစရာလို့ထင်တယ်....."

သူ့မျက်လုံးများက ယဲ့ရှန်ရှန်လက်ထဲကိုင်ထားသည့် တူတစ်စုံဆီသို့ရောက်သွားကာ သူကမနေနိုင်ဘဲထပ်ပြီး ကြွားဝါလိုက်ပြန်သည်။

"ချန်အန်းက ငါ့နာမည်ထိုးထားတဲ့ တူတစ်စုံကိုလည်း လုပ်ပေးသေးတယ်။"

နောက်ချက်ချင်းဆိုသလိုပင်၊ သူ့ခေါင်းထဲ အတွေးများ ယောက်ယတ်ခတ်သွားပြီး ရွှီလော့ယန်က မေးလာပြန်သည်။

"မင်း အန္တာတိကမှာတုန်းက အေးလား။ "

"အင်း။ ငါ တအားချမ်းခဲ့တာ ရေခဲပြင်တွေဆီ စူးစမ်းဖို့သွားတုန်းက လေတိုက်လို့ လွင့်သွာစတော့မလိုဘဲ"

"အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတာပဲလား။"

ရွှီလော့ယန်က လက်ပေါ်မေးထောက်လိုက်သည်။

"ရှန်ရှန်၊ မင်း ကိုယ်ပွားခြင်းပညာရပ်ကို သိတာလား။ မင်း နှစ်ကိုယ်ခွဲသွားတာကို ငါမယုံနိုင်သေးဘူး။"

ယဲ့ရှန်ရှန်က စားပွဲပေါ်မှောက်ကျသွားကာ လက်ညှိုးဖြင့် ဖုန်းကို တတောက်တောက်နှိပ်နေပြီး "ငါမရတော့ဘူး။ ငါနေလို့မကောင်းတော့ဘူး။ ငါ့အကိုကြီးကို ရှာပြီး ငါ့ကိုလာခေါ်ခိုင်းရမယ်။"

မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်ကြာသော်၊ သီးသန့်ခန်း၏တံခါးက ပွင့်သွားပြီး အနက်ရောင်လက်လုပ် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံပြည့်ကို ဝတ်ဆင်ထားသောသူ ဝင်လာလေသည်။ ရွှီလော့ယန်က ဘယ်သူလဲမှတ်မိသွားပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။