Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

3| Vera

POV: Matthy

Koen belt aan en even later doet er een mevrouw open. Ze glimlacht iets te lief naar mijn doen en we mogen binnenkomen. We stappen allemaal één voor één de woonkamer binnen. 'Kinderen, dit is het volgende, naja, geen gezin maar je snapt het' zegt de vrouw voordat ze op een stoel gaat zitten. Wij gaan allemaal in een rijtje op de bank zitten en zien 5 kinderen rond de salontafel op de grond zitten.

Iedereen stelt zich voor, als een echte 6-jarige en dan komt de conclusie wie we gaan meenemen. Een nieuw thuis geven. Alle kinderen glimlachen behalve één meisje. Vera heette ze volgensmij. 

Ik voel iemand naar me kijken en draai mijn hoofd. Het is Raoul. We delen een blik en hij wenkt met zijn ogen naar Vera. Ik knik ook, precies waar ik aan dacht. Nu de rest nog overtuigen. 'Nou, dan mogen jullie even beslissen met mij en dan kunnen jullie gelijk ondertekenen' van die woorden van de vrouw schrikt het meisje met de lichtgroene oogjes op en gelijk hebben we oogcontact. Ik glimlach naar haar waarna ze het lichtjes terug doet. Haar moeten we meenemen. 

Alle kinderen zijn naar hun kamer. 'Oke ik dacht dus dat kindje met die lichtgroene oogjes' zegt Milo opeens. Raoul, ik en Robbie kijken naar hem. 'Precies wat ik dacht, ze glimlachte zo lief naar je Mat' zegt Robbie. Ik grinnik, 'tja' zeg ik waarna Koen vraagt wie we doen. 'Oooh Vera was dat toch?' zegt Koen als hij verduidelijkt is. Raoul knipt in zijn vingers, 'oh ja zo heette ze'

Koen roept de vrouw en we zeggen dat we Vera willen. 'Ehm, nou dat kan eigenlijk niet' het lijkt wel of ze het ter plekke verzint. 'En hoezo niet?' vraagt Raoul die zijn armen over elkaar heen slaat. 'Nou ehm-' 'precies, haar doen we en niemand anders' De vrouw kijkt boos en knikt dan, 'best wat jullie willen' zegt ze pinnig en pakt een stapel papieren. 'Zoek haar papier maar op, later kan je altijd haar achternaam invoeren, mag ook nu' we besluiten het later te doen en we vullen het papier in. 

'Jullie hebben haar geadopteerd, nou haal haar maar' we knikken en lopen allemaal naar boven. 'Het was deze deur toch?' vraag ik als ik mijn hand op de deurklink leg. Raoul knikt en ik doe de deur open. We kijken naar binnen, het is een oude stoffige kamer met een krakkemikkig bed. Op dat bed zit het meisje met een bruin boekje op schoot onze kant op te kijken. Ze herkent mij gelijk en glimlacht weer, vermoeid. 

Raoul begint en loopt naar het bed toe, uit reflex schuift ze wat naar achter. 'We hebben jou gekozen' zegt Raoul lief. Het is even stil, dan groeit er een brede glimlach op haar gezicht. 'Mij?' zegt ze zachtjes. Raoul knikt en gaat op zijn hurken zitten. 'Pak je koffertje maar in, of tasje' ze knikt en haar lichtgroene oogjes stralen, het lijkt wel of ze het niet kan geloven. 

Even later is alles klaar en pakt ze haar tasje op, ze houd zich sterk maar het lukt niet helemaal, al helemaal niet als we bij de trap komen. 'Moet ik je tas dragen? Ik ben sterk hoor' het is Milo. Hij laat zijn 'spierballen' zien en het meisje glimlacht verlegen. 'Ikke ook zelf kan' Milo schud zijn hoofd, 'het is goed hoor' ze knikt lichtjes waarna we naar beneden lopen met haar tas over Milo's schouder geworpen. 

Ze trekt haar schoentjes aan en Raoul pakt haar jasje die ze was vergeten en ik doe de deur open. Ze glimlacht weer naar mij en stapt twijfelend naar buiten. 

'Waarheen?' vraagt ze zacht, Vera was kennelijk naast me komen lopen en knippert tegen de zon in. 'Naar ons huis' antwoord ik haar. Ze kijkt naar boven en glimlacht. 'Oke' zegt ze zachtjes waarna ze weer oplet waar ze loopt. We moeten een weg oversteken om bij onze auto te komen. Ik twijfel even maar toch doe ik het. Ik hurk voor der neer waar ze even van schrikt en kijkt me aan. 'Wil je even een handje vasthouden? We gaan oversteken' Ze knikt lichtjes en kijkt hoe ik mijn hand door mijn haar heen haal. Ze glimlacht erom en zegt spontaan, 'jij mooi haar hebben' ik smelt vanbinnen en glimlach terug. 'Jij ook hoor' zeg ik terwijl ik een blik op haar half uitgezakte staart met bruine krullende haar werp. 'Dank u' zegt ze zachtjes waarna ik weer rechtop ga staan.

Ik steek mijn hand uit en ze kijkt er even naar. Niet goed wetend hoe ze de grote hand vast moet houden. Ik besluit er niet naar te kijken en even later voel ik haar kleine vingertjes over mijn wijsvinger glijden. Ik glimlach erom en Raoul en ik delen een blik. De rest was al overgestoken. Samen met het meisje aan mijn hand steek ik de weg over en komen we aan bij de auto.

-NOTES-

Dit is toch wel het schattigst wat ik tot nu toe het geschreven denk, awww

Groetjessss