Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

33| Ruzie.

'Begrijp het dan pap!' 'Ik begrijp het niet Vera, ik begrijp het niet!' Reageert hij redelijk rustig wat me nog bozer maakt. 'LEER HET DAN!' Schreeuw ik verder. 'Dat probeer ik toch!'

Het is stil, we kijken elkaar aan in de stille woonkamer. Ik was weer uitgevallen tegenover papa Robbie die probeerde me uit te leggen dat ik misschien wat meer moest eten. Ik had en heb er geen behoefte aan. Dat snapte hij niet en toen was ik uitgevallen.

'Prima' verbreek ik de ijzige stilte in de kamer. Ik draai me om. 'Dan begrijp je me toch niet, zoals altijd' Ik wil weglopen. Middenin blijf ik staan. 'Vera, niet zo doen, ik probeer je gewoon te helpen' ik blijf staan met mijn rug naar hem toe. 'Oke, nou dat is mislukt' zeg ik terwijl ik de woonkamerdeur open duw. 'Voor nu wel, maar je zult het zien' reageert hij nog voordat ik de woonkamer uitloop.

Adrealine giert door mijn lichaam. 'Voor nu wel' blijft het maar spoken. Hij heeft gelijk. Voor nu wel, straks zit ik weer jankend met hem op bed ofzo. Ik bal mijn vuisten terwijl ik de deur achter me dichttrek en op mijn bureaustoel plof. Soms denk ik ook dat ik er niks aan kan doen. Een lange maandag school, thuis janken om het feit dat ik nogsteeds voor gek loopt, Ralf missen, daarna deze ruzie. Het is teveel op een dag. Als het aan mij lag deed ik hier een week over.

Mijn telefoon trilt al voor de derde keer dit half uur dat ik staar naar de muur in mijn stoel. Ik wrijf in mijn ogen en pak met een zucht mijn telefoon op van het bureau. Ik kijk erop, knipper even, klik er dan op. Papa. Hoezo? Heeft papa Robbie het al vertelt? Ik ga hem echt rammen. Wat bal ik, dat durf ik niet eens. De andere 2 appjes zijn van, de grote welbekende glimlach komt weer op mijn gezicht. Hij had zijn telefoonnummer gegeven. Puur omdat hij me dan appjes kom sturen in plaats van snaps. Hij vond het handiger, eerlijk, ik vind het niet erg...

—————————————
Lautje♥️

Hey♥️ Hoe was school?
Hallo? Ik dacht dat je uit was om 13:00?

Hey♥️ Sorry, telefoon was dood, school was prima, bij jou?
—————————————-
Hij reageert vrijwel gelijk, meestal duurt het wel even, maar bij mij niet ofzo?
—————————————-
Toppie, ja ging ook wel goed♥️

♥️♥️
—————————————-

Ik veeg de chat weg en klik op de chat van papa het Lam. Kijken wat hij voor preek heeft getypt.

—————————————
Papa🐑

Wij moeten praten.
—————————————

Ik trek mijn wenkbrauwen op en lees de regel al voor de 80ste keer ofzo. Alleen dat?

Het leuke is hieraan, hij is nogsteeds ziek. Dus ik heb een beetje vrij spel, zou je denken: hoezo dat? Nou als hij ziek is, is hij facking eigenwijs. Dussss dat komt wel goed.

-

'Veer loop maar gelijk mee' ik had niks anders verwacht. Ik schuif mijn stoel naar achter en sta op waarna ik papa Matthy achterna loop. Voordat de woonkamerdeur dicht gaat hoor ik nog wat gekletter van borden en bestek. Chill, hoef ik ook niet meer af te ruimen.

Ik ben oprecht alles behalve zenuwachtig. Ik weet dat dit gesprek ging komen, aan de spanning aan tafel te voelen ook ja. Soms wisselde papa met papa Raoul een blik onder het gesprek door. Je kon letterlijk lezen op hun voorhoofden wat ze zeiden tegen elkaar in hun blikken. Maargoed. Net doen alsof je niks heb gezien en door met leven.

'Kijk' begint papa al veel minder schor dan afgelopen dagen terwijl hij me voorlaat om zijn kamer in te stappen. '1 vraag' zegt papa waarna hij de deur dichttrekt en op zijn stoel gaat zitten. Ik heb al plaats genomen op zijn bed. 'Waarom moeten dit soort dingen altijd zo?' Ook al ben ik niet zenuwachtig, ook al wist ik allang dat dit ging gebeuren. Toch schieten er tranen in mijn ogen.

'Ik weet het, alleen ook weer niet, zo is hoe het gaat hierzo' bij het laatste woordje tik ik op mijn hoofd. Hij knikt en schuift wat onderuit in zijn stoel. Ik slik de opkomende brok in mijn keel weg en richt mijn ogen op naar hem. 'Zo ben ik: ik doe iets, iemand zegt er wat van, ik word boos' som ik op wat ik al heel de avond in mijn hoofd heb. Ik richt mijn aandacht weer op mijn vingers waar ik rustig mee speel.

'Klinkt als jou' ik kijk weer op. Hij glimlacht, is aanstekelijk zal ik je zeggen. 'Klinkt als mij?' Vraag ik. Hij knikt weer en gaat naar voren zitten met zijn ellebogen op zijn bovenbenen. 'Nu we hier toch zitten-' hij is gelijk wat zenuwachtiger. 'Je weet dat ik met een vrouw de laatste tijd had afgesproken' 'Olivia?' Zeg ik met een grijns. Hij gaat weer rechtop zitten en krapt achter zijn oor. 'Ja ehm, zij komt dus zegmaar hierheen met der broertje, hij is een jaartje ouwer dan jij maar ik dacht,-' 'het is goed pap' onderbreek ik hem. Hij glimlacht.

Ik blijf hem aankijken, zelf niet wetend hoe Olivia is en of ik haar broertje mag. 'En ik weet dat je niet zo van de nieuwe mensen ben maar geloof me, hij is gewoon aardig, net als Olivia, je hoeft niet per se met hem een spelletje gelijk te spelen ofzo, ook al wissel je 2 woorden volgende week in de 2 nachten dat ze hier blijven, prima, ik ben trots op je oke?'

Ik kijk mijn vader dankbaar aan in zijn blauwe nog wat zieke ogen. 'Enne, nog even sorry zeggen' volgt hij snel als ik opsta. Hij staat ook op en slaat zijn armen om me heen. 'Jaja' antwoord ik hem in zijn trui gedrukt. 'Ik meen het' zegt hij als we loslaten. Ik kijk omhoog hem aan, 'ik ook' antwoord ik met een grijns waarna ik me omdraai en de kamer uit loop.

Dit gesprek ging veel anders dan verwacht.

-

'Sorry papa Robbie' zeg ik met een gebogen hoofd. 'Het is je toch allang vergeven meis' zegt hij zachtjes waarna ik 2 warme armen om me heen voel. Ik sla ook mijn armen om zijn middel. 'Dankje pap' zeg ik in zijn trui. 'Geen probleem, daar zijn vaders voor' ik trek me weer terug en geef hem een kusje op zijn wang. 'Oh? Ga je nu ook zitten kleffen?' Zegt hij grijnzend. 'Ach joh een beetje liefde kan geen kwaad toch?' Grijns ik terug. 'Mag je vaker doen, trouwens, hoe gaat het met de liefde van m'n dochter?' Ik rol met mijn ogen waarna ik toch wel het bloed naar mijn wangen voel stijgen.

'Oehh, hoe heet hij' zegt papa Robbie terwijl hij op bed gaat zitten in zijn eigen kamer. Ik ga naast hem zitten en kijk naar de roze muur. 'Hou je mond is man' zeg ik nep boos. Ik hoor hem grinniken. Ineens slaat hij zijn armen om me heen en duwt hij me naar achter. 'Mag ik echt niks weten?' Vraagt hij lachend boven me op bed. Ik schud mijn hoofd maar voordat ik antwoord kan geven begint hij me te kietelen. 'Pap stop!' Zeg ik lachend en kronkel ineen op zijn bed. 'Oke, ik vertel het!' Zeg ik zijn handen wegduwend. Gelijk stopt hij met kietelen. 'Kijk, nou begin' zegt hij grijnzend terwijl hij me overeind helpt. Ik zucht en rol met mijn ogen. 'Tegen niemand nog vertellen oke?' 'Beloofd!' 'Nou, hij heet Lauren-'

-NOTES-

Gurls, Robbie heeft het voor elkaar heurrrr

Hoe gaat het met m'n lezertjes?

Was het een leuk deel?
Wie is de jongen die volgende week komt?
Oehhh spanoononddd

BAHAHAHAHA

Groetjessss