POV: Matthy
Ik zit weer aan mijn bureau, Vera vertikte het om te huilen. Ik vind het niet erg maar toch vind ik het zielig voor haar. Ineens gaat er in mijn ooghoek iemand van het bed af. Ik doe net alsof ik het niet zie. We gaan straks eten maar ik zeg er maar niks van.
Ze loopt naar haar tasje en haalt uit een zijvak het bruine boekje waar ze mee op schoot zat toen Raoul ging vertellen dat we haar gingen meenemen. Ze pakt ook nog een roze pen uit hetzelfde zijvak en ritst hem weer dicht waarna ze weer op mijn bed klimt en haar beentjes over de rand bungelen. Ze slaat het boekje open en even later hoor je gekras van een pen over het papier.
-
Er word geklopt op mijn deur. 'binnen' zeg ik, de deur zwiept open en Raoul staat in de deuropening. 'We gaan eten kom je met Vera?' vraagt hij waarna hij een blik werpt op het kindje. Ik knik en hij glimlacht, waarschijnlijk naar Vera en laat de deur openstaan. Ik zet mijn pc op slaapstand en sta op. Ik schuif mijn stoel aan, 'Vera kom je? We gaan eten' ze kijkt op en knikt waarna ze het boekje dichtslaat en naast haar neerlegt met de pen erbovenop. Ze glijd van het bed af en komt naar me toe lopen.
'Hey, we hebben patat, komen jullie?' Ik knik en het meisje trippelt voor me uit naar de eettafel. Ze blijft even staan voor Milo, 'jij Milo toch?' Milo knikt, 'en jij Vera' ze lacht zachtjes en draait zich weer om. Ze pakt mijn oogcontact en twijfelt even. Ik loop naar haar toe en hurk neer. 'Wat wil je zeggen?' Ze neemt een hap lucht en kijkt me aan, 'mag ik bij u, eh, jou zitten?' Ik glimlach om het feit dat ze 'u' wilde zeggen en knik, 'natuurlijk mag dat, waar wil je zitten?' Ze haalt haar schoudertjes op. 'Zullen we naast Milo zitten?' Ze knikt wat harder dan net en even later zit ze bij mij op schoot.
'Dit is patat, proef maar, lust je wel' zegt Milo die er een paar op mijn bord gooit. Ik pak de fles mayo en spuit er wat bij. 'Lust je aardappel?' Vera knikt en ik schuif de stoel wat dichterbij de tafel. 'Dit is gebakken aardappel' ze knikt weer en pakt er één waarna ze hem opeet. Raoul glimlacht naar ons en gaat daarna het gesprek aan met de andere jongens waaronder mij.
-
Het is 7 uur, Vera zit tussen Milo en mij in op de bank naar het voetbal te kijken. Ze kijkt aandachtig naar het scherm, ik denk dat ze dat nog nooit heeft gezien. Na een tijdje gaapt Vera al voor de 5de keer binnen 1 minuut. Ze zit dichterbij Milo dan bij mij en ik geef Milo een blik gericht op Vera.
POV: Milo
Matthy geeft me een blik gericht op het kleine meisje die bijna tegen mij aanzit. Ik kijk verbaasd en richt daarna op het kindje die net gaapt. Ze is moe en ik zit dichterbij. 'Hey Vera' ze kijkt snel op en schuift wat verder Matthy's kant op. 'Rustig, ik doe je niks hoor' ze glimlacht moe en slaat haar armpjes wat strakker om haar opgetrokken beentjes heen. 'Zal ik je naar Matthy's kamer brengen en dat je daar gaat slapen?' Haar gezichtje betrekt een beetje verbaasd. 'Nu al?' antwoord ze wat raar. Ik glimlach en sta op van de bank. 'Voor een meisje van 6 is dat normaal hoor' ze knikt en glijd van de bank af waarna ze haar hoofdje draait Matthy's kant op. 'Laaplekker Matthy' zegt ze nog voordat ze weer naar mij kijkt. 'Slaaplekker Vera' zegt Matthy nog, met dat verlaten we de woonkamer.
'Ikke zelf wel kan hoor, jij hoeft helpen niet' zegt ze alsof ze een last is voor mij. 'Ik wil je best helpen hoor' zeg ik wat verbaasd en rits haar tasje open die ik eerder die dag naar de kamer van Matthy heb gebracht. 'Hierzo, is dit je pyjama?' zeg ik als ik een gestreepte lichtroze pyjama omhoog houd. Ze knikt verlegen naast mij en ik ga in kleermakerszit op de grond zitten voor het meisje. 'Moet ik je nog helpen of kan je dit zelf?' Ze kijkt me aan met moeien lichtgroene oogjes. 'Ikke zelf wel kan' zegt ze stilletjes waarna ze haar pyjamaatje van mij overpakt en zich uitkleed.
-
'Laaplekker Milo' zegt ze zachtjes voordat ze zichzelf neerlegt op het hoofdkussen. 'Slaaplekker Vera' zeg ik nog waarna ik de deur achter me dichttrek.
POV: Matthy
'Ze ligt in jou bed Mat' is het eerste wat Milo zegt als hij de woonkamer in komt. Ik steek een duim op om niks van de wedstrijd te missen en hij komt naast me zitten.
'GOAL!' schreeuw ik.
'Hou je bek man! We hebben een kind van 6!' 'Woeps, sorry' antwoord ik nu wat zachter, was ik even vergeten...
POV: Vera
'GOAL!' Ik schrik op en word gelijk bang, wie is dat? Wat gaat er gebeuren? Word ik weer geslagen? Ik trek mijn beentjes op tegen mijn borst en begraaf mijn hoofd ertussen. Niet huilen, niet huilen.
'Als je ook nog is gaat janken he!'
Die woorden zijn in mijn brein gesleten, niet huilen, het is vast niks.
'Je mag huilen, daar is niks mis mee'
Matthy. Ook die woorden blijven hangen. Is het dan echt niet erg? Ik til mijn hoofdje op en kijk door de kamer. Ja, de kamer van Matthy en, ik strijk met mijn vingertoppen over het bed, het zachte bed. Toch voel ik me niet op me gemak van wat er net werd geroepen. Wat als ze ruzie hebben? Wat als ze elkaar slaan? Wat als ze gaan gooien met dingen die ik morgen op moet ruimen? Ik weet het niet.
Ik laat mijn beentjes zakken en glijd van het bed af. Ik loop om het bed heen, ik ben toch alleen, niemand die ziet dát ik huil. Ik ga in het hoekje van de kamer zitten met opgetrokken beentjes en mijn armpjes eromheen geslagen. Ik begraaf mijn hoofd weer ertussen en begin zachtjes te huilen, straks hebben ze ruzie om mij...?
-NOTES-
Slayyy
Oke sorry, dit is kaulo zielig, ehm, ja dat, byeee
Groetjessss
JE LEEST
Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters
Fanfiction- V O L T O O I D - Vera is 6 als ze word geadopteerd door 5 mannen. Ze hebben een YouTube kanaal en niemand weet dat ze een meisje van 6 rond hebben lopen in Casa Del Huts. Vera heeft ondanks haar leeftijd al veel meegemaakt en de jongens willen h...
