Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

42| Lijstje 'blije momenten'

-paar weken later-

Ik zit op de bank, alles op een rijtje te zetten, niemand is beneden, soms hoor ik wat geschreeuw van papa Robbie ofzo die samen met papa Koen aan het opemen is. Voor de rest is het alleen ik en mijn gedachten.

Amy is vaag aan het doen de laatste tijd,
ik ben dichter bij papa Robbie en Matthy gegroeid wat me ongelofelijke steun geeft.
Plus ik heb alles vertelt aan hun, wie en wat Stijn heeft gedaan. Ze waren geschrokken maar willen er voor me zijn.
Stijn zelf is meegevallen hoe hij de laatste tijd doet.
Olivia? Mwah, ik weet niet hoe het daarmee gaat. Ze heeft wel dingen vertelt en ja, maar daar bleef het ook bij.
En Lauren, tja nogsteeds hetzelfde.
We hebben ook bijna voorjaarsvakantie, dan willen we ook op vakantie, allemaal leuk maar ik wil eigenlijk eerst alles afhandelen, anders ben ik bang dat ik niet ga genieten en iedereen weer in de weg sta.

Op het moment dat ik de afstandsbediening pak om mijn gedachtes hopelijk af te sluiten gaat de woonkamerdeur open. Ik kijk niet eens wie het is, kan me weing boeien. Het is warm in huis, heel de volle dinsdag al. Ik was het 3de al uit, allemaal chill maar wat ga je heel de dag doen?

Degene die net naar binnen was gelopen schraapt zijn keel. Zo, dat ik wel moet opkijken. Ik stop met scrollen door Netflix en kijk op. Gelijk verstrakt mijn gezicht als ik de zwarte lokken van de jongen voor me zie. Ik probeer zo normaal mogelijk te doen naar die jongen, toch is er iets in mijn achterhoofd er niet mee eens.
'Hey, uhm kan ik meekijken ofzo?'
Nog een ding, ik heb hem nogsteeds niks vergeven. Mijn blik glijd onwillig over zijn lichaam. Een korte slijkerbroek met een lichtgroen shirt erboven, je kan veel zeggen maar zijn stijl is verandert. 'Uhm ja kom maar' haal ik mezelf uit mijn gedachten, ik klop naast me op de bank.

-

'Hey jostieee, ehm jostiesss' papa Robbie komt vrolijk de kamer ingelopen. Stijn en ik zitten naast elkaar op de bank. Wel in een comfortabele houding, anders was het wel heel cringe geweest. Hij had een film uitgekozen en die is nu ongeveer op de helft.

Ik kijk op, papa Robbie geeft me een knipoog als daarna papa Matthy het ook doet die de kamer inloopt. Ik rol met mijn ogen. Wat een stelletje kleuters, mensen kunnen veranderen toch? Wacht, Stijn dus ook? Ik kijk in mijn ooghoek naar hem. Hij kijkt geconcentreerd naar de tv. Ja, iedereen kan veranderen. Maar dat we samen nu op de bank zitten film te kijken had ik nooit gedacht. Dan ineens draait hij zijn hoofd, snel schieten mijn ogen weer terug naar de tv. Ik voel hoe ik het warm krijg ondanks de temperatuur in de kamer. Ik kijk nog snel naar hem en zie hoe hij klein glimlacht, wat een sukkel.

'Hoelang zitten jullie hier eigenlijk al?' Vraagt papa Robbie. 'Oh uhm een uur of 3 ofzo, hoelang jullie boven waren' antwoord Stijn voordat ik kan antwoorden. Ik knik maar wat.

-

Ik rek me even flink uit. De aftiteling van de film rolt over het tv scherm. 'Dit was best een goeie toch?' Vraagt de jongen naast me. Ik knik, hij doet echt net alsof tie mijn maatje is ofzo. 'Ja kan wel' antwoord ik. Ik pak mijn telefoon en open snap. Lauren had me ongeveer een half uur geleden gesnapt. Ik glimlach en stuur er natuurlijk één terug.

Ondanks de glimlach en de goeie film blijft er spanning tussen Stijn en mij hangen.
Spanning die onafneembaar is.
Spanning die er eigenlijk altijd hangt zonder dat we het door hebben.
Spanning die iedereen kan voelen om ons heen.
Natuurlijk weet ik dit.
Natuurlijk probeer ik er niet aan de te denken of voelen.
Natuurlijk mislukt dat.

Ik zou dan ook heel graag gewoon die spanning weg willen halen, hem weghalen. Gewoon uit mijn leven. Dat er opeens een deur verschijnt, iemand stapt daardoor en degene is weg uit mijn leven. Diegene was dan Stijn geweest, ik had hem gesmeekt of die deur uit geschopt. Was het maar zo makkelijk.

Diep in gedachten sta ik op van de bank. Ik trek mijn shirt recht en loop rechtstreeks naar de woonkamerdeur.
Natuurlijk voel ik de ogen van Stijn me doorboren.
Natuurlijk voel ik weer die toenemende spanning.
Natuurlijk probeer ik daar niet aan te denken of te voelen.
Natuurlijk mislukt dat.

Ik duw de deur open, met een klap valt hij achter me dicht. Gelijk is alles weg, alle spanning, alle stress, alle Stijn gedachten. Ik heb hem achtergelaten op de bank, maar wat kan mij dat nou boeien? Het is Stijn. Toch ben ik goed opgevoed...

-

'Pap?' Papa Robbie draait zijn stoel om. Op zijn computer zie ik zijn mail openstaan. 'Wat is er meisje?' Vraagt hij terwijl ik zijn ogen pak.
Ik weet zelf niet eens wat er is.
Ik weet zelf niet eens wat ik wil.
Ik sta hier in de deuropening zoekend naar woorden.
'Het is denk- ik weet niet goed, alles?' Mijn stem trilt hoorbaar, ik slik een keer.
'School? Thuis? Stijn?' Vult hij het voor me in terwijl hij opstaat. Ik knik, 'denk het, het is gewoon zoveel' 'Dan ben ik blij dat je naar me toe bent gekomen' zegt hij als hij mij bij de arm pakt en iets naar voren laat lopen om vervolgens de deur achter me dicht te doen.

Samen lopen we naar zijn bed en gaan erop zitten. 'Ik snap het, ineens is je grootste aardsvijand hier in je huis. School is raar. Je heb een nieuwe vriendin die volgensmij, tenminste dat denk ik, niet per se echt is' somt hij het voor me op. Dat laatste raakt me wel. Amy is denk ik ook niet echt, echt. Als je begrijpt wat ik bedoel. Een soort 'fake friend'.

Ik laat me achterover vallen en kom met een plof op mijn rug terecht. Ik hoor papa grinniken wat me doet glimlachen. Zelf komt hij naast me ploffen. Ik schuif iets dichterbij. 'Hoe gaat het met de liefde, al iets afgesproken met Lauren?' Ik kijk naar het plafond, de kleine lampjes zorgen voor een leuk effect in de kamer, 'wil ik wel een keer doen ja' zeg ik zachtjes. 'Dat mag altijd' antwoord hij terug. Na een paar seconden voel ik hoe zijn vingertoppen door mijn haren gaan wat weer een kleine glimlach oplevert.
In deze momenten voel ik me.. blij.. blijdschap.
Is dit blijdschap?
Kan dit op het lijstje 'blije momenten'?
Als ik het zo voel, zou het vast wel zo zijn toch?

-

'AUW GODVERDOMME' Ik schrik van het geschreeuw uit de keuken. Na het momentje met papa Robbie waren we naar beneden gegaan. Olivia en Matthy gingen koken. Nou.. gaat lekker zo te horen. Papa Robbie springt ook niet veel later op van de bank, 'Bro wat doen julle?' Zegt hij en loopt naar de keuken, natuurlijk wil ik dit niet missen dus ik loop er snel achteraan. Stijn zit aan de bar in de keuken, gelukkig niet op de bank.

'Ja brie ik verbrand tantoe hard mijn vinger aan dit kaulo rooster in de magnetron' legt papa Matthy uit. Ik wurm me tussen papa Robbie door en zie hoe papa Matthy zijn roodgloeiende hand bekijkt. Precies tussen zijn duim en wijsvinger. Ik weet ook niet hoe die dat heb gedaan hoor..

'Misschien moet je koelen schat' zegt Olivia opeens die achter hem staat. Hij draait zich om. Echt ik kan wel kotsen van die koosnaampjes: Matje, dat is er ook zo één. Noem hem dan deurmat ofzo, geen Matje. Goed, zo ben ik weer.

Ik schiet in de lach als hij het onder de kraan houd. Gewoon, omdat hij zo overdreven is. Aan de bar hoor ik hetzelfde geluid, mijn ogen schieten er naartoe, Stijn bekijkt genietend het tafereel aan de bar. Dan ineens haken zijn bruine ogen in die van mij. Onze glimlachende gezichten stoppen niet. Dan besef ik ineens wat ik aan het doen ben. Snel kijk ik weer terug naar papa die geconcentreerd naar zijn hand kijkt waar het water overheen stroomt.

Ik begin vanaf nu te geloven dat Stijn en ik misschien wél die onzichtbare band hebben.

-NOTES-

JOSTIESSSSSS

Hoe gaat het?? Hoop ik goed, morgen lekker zaterdag, vandaar ook laat deeltje.

Nouuu, wat een spanning in dit boek zeg, poh. Nou niet dus,

Groetjesssss