Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

23| Antwoorden

POV: Vera

Ik lig op mijn bed, starend naar het plafond. Papa Matthy is net weg. De opgedroogde tranen op mijn wangen zijn het bewijs. Ik draai me op mijn zij met mijn rug naar de deur toe. Na even zo gelegen te hebben draai ik me weer om. Ik zet mijn handen onder mijn hoofd en kijk weer naar het witte plafond. Het plafond waar ik vroeger ook uren naar kon staren. Het plafond die Raoul samen met Matthy heeft lopen sauzen. Het plafond waar ik op een dag antwoorden in wil zien, antwoorden voor al mijn vragen die als een filmrol voorbij schieten, gewoon zomaar. Maar niets is minder waar, die antwoorden zijn er nogsteeds niet. 

Ineens word er op mijn deur geklopt. Ik reageer niet, geen zin en te moe ervoor. Een traan ontsnapt mijn ooghoek. 

Zijn de tranen dan nooit op?

Hier, weer zo'n vraag waar ik geen antwoord op weet. De deur hoor ik open gaan, automatisch draai ik me weer op mijn zij. 'Hey Veer, we gaan zo eten oke?' Ik zit nog half in mijn eigen wereld, de wereld waar niemand is, geen pesters, geen pijn, geen tranen, alleen lachen, blij zijn. Ik kan de stem daardoor ook niet plaatsen, ik weet niet wie er nu bij mijn bedrand staat, hij of een zij, één van mijn papa's of een vriendin. Het boeit me ook niet, ik knijp mijn ogen stevig dicht om in mijn eigen wereld te blijven. 'Hallo? Vera?' degene probeert het nog een keer en schud aan mijn schouder. Zachtjes, maar wel dringend. 'Vera!' 

Poef, ik ben weer hier, in het nu, in real life. Ik draai me langzaam om en zie een hoofd, ik probeer scherp te stellen, het lukt en het hoofd word langzaam het hoofd van papa Raoul. 'Hey, gaat het wel goed?' vraagt hij dan ook met een lieve glimlach. Ik wil het liefst nu gewoon zeggen dat het niet goed gaat, dat ik niet de waarheid aan papa Matthy heb verteld, dat ik gewoon hopeloos ben, integendeel, 'ja hoor het gaat wel, ik kom eraan' Hij knikt, een beetje onderzoekend maar verlaat daarna mijn kamer, ik kom langzaam overeind, heb geen honger en voel me moe, morgen is het zaterdag maar dan moet ik ook nog een Bio toets in mijn hoofd prenten. Dat word weer een 2 waarschijnlijk. 

Ik zet mijn handen achter me en steun erop. Ik zucht een keer en stap langzaam maar zeker uit bed, naar de woonkamer. Als ik voor de deur sta voel ik me kut. Wanneer niet? Ik zet het gevoel uit en doe de deur open. 

Gelijk kijkt iedereen, ik glimlach schaampjes en loop met gebogen hoofd naar de bank. De geur van pasta pesto dringt mijn neus binnen. Ik plof op de bank en kijk naar de tv waar een random zender op staat. Ik kijk ernaar maar niks komt binnen. Papa Matthy onderzoekt me in mijn ooghoek. Hij zit naast me en even later hoor ik ook gebonk op de trap.

'Hey josties!' gilt papa Robbie als hij binnenkomt, 'Roel, ik ruik pasta pesto, kom maar door!' vervolgt papa Koen achter hem. Ik kan het niet laten om te lachen in wat voor situatie ik ook zit. 'Het is klaar dus kom tu maar' zegt papa Raoul deftig waarna iedereen lacht. 

-

'Lekker Roel' zegt papa Milo die zijn laatste hap naar binnen schuift. Ik kijk van hem naar mijn bord waar sowieso nog 3 kwart op ligt. 'Ik heb geen honger meer' mompel ik en schuif mijn bord van me af. Ze laten het, wat ik nogal knap vind, maargoed, kan aan mij liggen. Na het eten verdwijn ik gelijk weer mijn kamer in, het enige hol waar ik mezelf nog het comfortabelste in voel. 

-

Mijn telefoon gaat, ik leg mijn potlood neer en kijk even naar de paddenstoelen die ik zojuist heb getekend, daarna naar mijn telefoon. Het is Ralf, ik frons even maar gelijk komt er een glimlach bij de realisatie dat het vrijdag is, vrijdag bellen we altijd. Ik neem op en zet de telefoon tegen mijn bak met potloden aan zodat hij overeind blijft staan. 'Hey Veertje! Hoe gaat het daar?' vraagt hij gelijk. Ik glimlach en vertel kort, met een gedempte stem, wat er op school gaande is met die pesters enzo, hij weet er wel van, mijn vaders niet. 'Dit moet je echt melden bij je mentor Veer' zegt hij voor de zoveelste keer. 'Ssst, en nee dat ga ik niet doen' hou ik ook voor de zoveelste keer vol. Mijn potlood zwiert tussen mijn vingers in de korte stilte, 'wat heb jij gedaan deze week?' verander ik het onderwerp. Ralf kijkt even onderzoekend naar mij door de telefoon maar laat het rusten. 'Veel' antwoord hij kort waarna ik in de lach schiet. 

-

'Hou van je' hij blaast nog een luchtkusje, gelijk zwiept mijn kamerdeur open. 'Stoor ik?' Ik draai mijn stoel een kwartslag en glimlach naar papa Matthy die een beetje dom in de deuropening staat. 'Net klaar, we gaan ophangen, hou ook van jou!' zeg ik nog snel en blaas ook een luchtkusje. Daarna drukt Ralf het gesprek weg. Ik ga met mijn hand door mijn krullende haren in een hoge staart en klap mijn schetsboekje dicht. 'Wat is er' zeg ik toonloos, duidelijk gesloopt door de energie van Ralf. Ik wil opstaan uit de stoel maar papa Matthy staat ineens voor me, hij drukt me weer terug op mijn schouders naar beneden en draait mijn stoel weer een kwartslag zodat ik voor hem zit. Ik kijk even beduusd door de snelle actie maar kom al gauw weer bij zinnen.

Hij kijkt me streng aan met een vleugje bezorgdheid en liefde, hij doet zijn mond open en zegt iets,

'Ik heb alles gehoord'

-NOTES-

Zieke cliffhanger

Maargoed, gesprek ging goed trouwens, gister niet echt in staat op te schrijven, nu wel. 

Naja 'goed' kan ik niet zeggen want ik heb kaulo faalangst dus dat ging eigenlijk gwn kut maargoed. 

Groetjesss