Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

56| Daar leef ik naar.

'Dan wil ik dat horen' zeg ik terwijl ik mijn armen over elkaar sla. Stijn zet een spottend lachje op. 'Oke' zegt hij. Ik kijk hem bloedserieus aan terwijl hij dichterbij komt. Hij gaat rustig op de bedrand zitten zonder ook maar naar me te kijken. De spijt die ik net zag in zijn ogen is weg. Ik zet mijn hoofd in mijn handen. Stijn kijkt me nu wél aan.

'Oke, het spijt me. Het spijt me dat ik jou heb gepest. Het spijt me dat ik Amy heb 'afgepakt'. Het spijt me dat ik niet kan veranderen voor jou. Het spijt me zelfs dat ik je leuk vind. Het spijt me Vera, wil je alsjeblieft mij vanaf nu normaal aankijken?' Ratelt hij aan één stuk door. Ik kijk naar hem. Proberend om een stukje te zien dat het niet waar is wat hij zegt.
Maar, ik hoop en denk dat het wel zo is.

'Oke dan, kappen met deze onzin en ga' ik kijk naar mijn handen, wachtend wanneer hij weg gaat. 'Dat is het?' Ik kijk op. 'Wat?' Vraag ik. 'Dat is alles wat je zegt? Ik zit hier alles uit te leggen en te zeggen dat het me spijt, dat ik altijd mijn gevoelens voor jou heb opgekropt en jij zegt 'oke dan' dat is alles?' Hij staat ruw op van mijn bed en kijkt me dodelijk aan. Ik ben sprakeloos.
Wat, 'dat is het'?
Hij moest is weten.
Stijn kijkt me nog een keer vuil aan en draait zich dan om. Ineens kan ik weer praten.

'Wat wilde je dan dat ik zou zeggen?' Stijn staat stil bij de deur. Zijn hand al op de klink. Het is stil. Ik adem een keer diep in en hoor hem slikken 'Precies dat weet je zelf ook niet' zijn hand knijpt fel in de deurklink en binnen 2 seconden is hij de kamer uitgestampt.

-

'Ja dus het ging niet zo lekker, ik denk dat het nooit wat word tussen Stijn en mij' papa Koen knikt. 'Vind je dat dan heel erg?' Ik kijk op, recht in zijn ogen en haal mijn schouders op. 'Weet ik niet, het liefst had ik dat het gewoon goed was gekomen' papa Koen rolt met zijn stoel naar mij toe. Hij legt zijn hand op mijn been en kijpt er zachtjes in. 'Het is niet jou schuld he, Stijn is zo, hij kan waarschijnlijk nooit veranderen' Ja, dat had ik al vastgelegd. Hij kan gewoon nooit veranderen. Dat wist ik enigszins al.
Ik knik. 'Oke' zucht ik. 'Ik moest het even kwijt, sorry'
Papa Koen rolt weer half terug. 'Geen sorry, dat is normaal' ik sta op van zijn bed. 'Dankje pap, ik ga naar beneden-'
'JAAAAAAA LETS GO MAT!'
We kijken elkaar aan en schieten in de lach.
'Die zijn fifa aan het spelen denk, nou zie je zo' ik grinnik nog een keer, geef hem nog een halve knuffel en loop de kamer uit.

-

Ik sla mijn armen om zijn middel heen. Rustig leg ik mijn hoofd tegen zijn borst. 'Zo rot voor je Veer, was Stijn maar anders' zegt Lauren mee levend. Hij was hier gekomen ondat hij niks te doen had, ik vond het een goed idee om gelijk alles uit te leggen. Ik knik tegen zijn shirt aan. 'Tja, dat is hem' zeg ik zacht. Zachtjes voel ik zijn hand op en neer gaan over mijn rug. Het geeft me een warm gevoel. Gewoon de aanraking. Ik glimlach ook onbewust.

Ik weet niet goed of ik het nou fijn vind.
Het ligt niet lekker, maar misschien moet ik het gewoon laten en accepteren dat Stijn niet kan veranderen.
Misschien moet ik gewoon niet zo veel aandacht meer aan hem besteden.
Lauren staat voorop en Stijn staat op puntje 10 ofzo.
Ik hou van Lauren, niet van Stijn.
Ookal heb ik het nooit tegen Stijn gezegd, hij weet het.
Dat heb ik nu wel ingezien.
Ik hoop gewoon dat het zo verder gaat met alles.
Dat ik gewoon leuk kan leven.
Dat niemand meer in de weg staat.
Dat Lauren van mij houd en me steunt.
Én dat ik verander in dit soort situaties.

Daar leef ik naar.

-NOTES-

Kort stukje dat komt ondat we plots aan het einde zijn van dit geweldige (al zeg ik het zelf) boek.

Ik ben op dit moment met 2 boeken bezig. Ik weet niet hoelang die worden. Ik hoop die zo snel mogelijk te kunnen publiceren.

Nou ik hoop dat alles goed gaat met jullie.
Er komt nog 1 deel en dan een na/dankwoord.
Dussss

Groetjessssssss