Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

49| 'Geniet ervan'

'Was dat nou die ene Lauren?' Ik plof neer op de bank na Lauren uitgezwaaid te hebben. 'Ja wat gaat jou dat aan' antwoord ik terwijl ik omhoog kijk in de bruine ogen van Stijn. 'Nee niks. Alleen dat je misschien niet zo close moet doen' ik trek een wenkbrauw op. Zijn gezicht trekt in een smerige grijns. 'En waarom zou dat niet mogen?' Ik merk aan mezelf dat ik echt helemaal klaar ben met deze jongen voor me.
Hij bepaalt mijn leven toch niet?
Ik mag gaan met wie ik wil.
Maar een ander deel van mij wil ook niet dat hij weg gaat.
Dat ik hem moet kiezen.
Dat hij mijn leven bepaalt.
Wat echt debiel is.
Maar dat zie ik zelf niet helemaal.
Ik wil het niet geloven.

Hij steekt zijn hand uit. Ik frons ernaar. 'Pak maar gewoon' zegt hij. Ik haal mijn schouders op en pak de hand aan. Hij trekt me in een vloeiende beweging overeind, zijn gezicht nog maar een paar centimeter van die van mij verwijderd. Het zweet breekt me weer uit.
'Omdat je al van mij bent' maakt hij het fluisterend af.
Mijn adem stokt terwijl hij weer met dezelfde lust in mijn ogen kijkt.
Zijn hand nogsteeds in de mijne.
De hand die nu gloeit door zijn aanraking.
Zijn grijns word breder en Stijn komt dichterbij. Ik kan me niet bewegen. Ik kan alleen kijken en voelen.
Kijken in die ogen vol lust.
Kijken naar de zwarte haren waar een paar plukjes voor zijn ogen vallen.
Het ritme van zijn ademhaling voel ik op mijn neus, de warme adem die stinkt naar rook.

'Stijn kappen' ineens word Stijn van me weg getrokken. Verslagen blijf ik hier staan. Zijn warme adem nogsteeds voelend op mijn neus. Zijn hand nogsteeds gloeiend in de mijne.
'Vera, Vera!' Ik schud even met mijn hoofd en wrijf over mijn gezicht heen. 'Ja, ja hier ben ik' zeg ik, proberend om niet mijn stem te laten trillen. Ik voel handen op alletwee mijn schouders waarna ik de groen/grijze ogen van papa Robbie ontmoet. 'Hey gaat het goed met je? Heeft hij je iets aan gedaan?' Ik kijk hem aan. Zonder enige emotie. Niet iets dat in me zegt dat ik hem moet antwoorden. Niks. Het is ineens- leeg...

Leeg?
Ja, leeg.
Heel leeg.
De eerste keer.
Of tweede.
Het komt niet binnen.
Niks komt binnen.
Wilde ik dit nou?
Wilde ik nou deze leegte?
Deze verschrikkelijke leegte?
Ja.
Of ik daar nu zo blij mee ben.
Nee.
Eigenlijk niet.
Ik wil in deze paar seconden dat het leeg aanvoelt,
terug naar mijn overtollende hersens die overspoelde van de gedachten en vragen zonder antwoorden.
Dat is wat ik ben.
Ik ben zo.
Een 14-jarig geadopteerd meisje met mentale problemen die alles overdenkt.
Dat is wat ik ben, niet deze leegte.

'Vera het Lam!' Ineens knap ik uit de bubbel van leegte en word ik terug op de bank gedrukt. 'Ja, ja ik- ik ben er- hoi' de leegte die ik net van denk ik, 10 seconden voelde. Past niet bij mij. Het hoort niet bij mij.
Ik ben als de lucht. De lucht is pas compleet met sterren of wolken.
De lucht zijn mijn hersens.
De sterren of wolken zijn mijn gedachtes.

'Gaat het wel' ik kijk recht in de bezorgde ogen van papa Robbie. Daarnaast papa Koen. 'Ja, ik weet niet wat er gebeurde' ik lieg niet. Ik weet oprecht even niet wat er gebeurde. Ze glimlachen allebei lief en strelen over mijn rug.
'Het is 9 uur en morgen moet je weer naar school dus ik stel voor om lekker te gaan slapen meisje, morgen praten we verder' ik kijk weer op, papa Robbie is gestopt met strelen en kijkt me aan of ik met het voorstel akkoord ga. Ik denk na terwijl ik hem aankijk.

Eigenlijk wil ik niet naar bed.
Straks gaan mijn gedachtes weer tekeer en kan ik niet eens meer normaal nadenken.
Straks- straks- ga ik zoveel overdenken.
Dan word ik gek.

Zonder dat ik het doorheb heeft mijn blik mijn handen getrokken. Langzaam glijd er een eenzame traan over mijn wang. 'Schatje' fluistert papa Robbie ineens. Ik voel hoe zijn armen om me heen worden geslagen en hij mijn hoofd in zijn borstkas drukt. Waar papa Koen is? Weet ik niet. Zacht gesnik in zijn shirt vult de woonkamer. Ik voel weer hoe zijn hand mijn rug streelt. Die eenzame traan vind zijn weg waarna er meer leiden. 'Ik wist niet dat Stijn zoveel op jou had schatje. We gaan er alles aan proberen om je beter te laten voelen oke?' De woorden lijken als een soort deken van rust.
De rust die ik nodig had, heb.
Ik heb het nogsteeds nodig.

-

Rustig speel ik met het haar van Lauren. 'Die Stijn kan de pot op' ik grinnik maar mijn aandacht blijft bij zijn haar gevestigd. 'Hij is echt niet goed bij zijn hoofd' vervolgt Lauren daarna. Hij was de volgende dag na school hier gekomen, hij drong erop aan. En eerlijk, ik ben blij dat hij het heb gedaan. 'Klopt, is hij ook niet, toch gaat het langs me alsof het nooit is gebeurd' ik kijk op van mijn eigen woorden. Ik heb letterlijk net mijn gedachten uitgesproken. 'Ja en dat is niet echt goed ofzo he' ik zucht en haal mijn hand uit zijn haar. 'Dat weet ik' zeg ik. Hij draait zijn hoofd en steunt op zijn hand op Stijn's matras. Samen liggen erop. 'Maakt niet uit, ik ben er voor je' die woorden laten me glimlachen en kriebels geven tegelijkertijd.

Lauren kijkt me diep aan. Rustig komt hij iets dichterbij. 'Ik ook voor jou' fluister ik. Hij glimlacht. Wat me een goed gevoel geeft. Niet alleen een goed gevoel. Een geliefd gevoel. Een gevoel dat je iemand kan sturen met jou woorden.
Langzaam komt hij steeds dichterbij. Hij haalt zijn hand onder zijn hoofd vandaan. Ik zie hoe zijn ogen snel naar mijn lippen schieten. Het liefst wil ik het nu.
Maar, heb ik dan nu hem gevonden?
Heb ik alles wat ik dan wil?
Een leuke jongen. Die er voor mij is. Klaarstaat in barre tijden.
Heb ik- voor hem gekozen?
'Hey' ik word uit mijn gedachten gehaald.
'Ik weet dat je veel nadenkt, doe dat niet en-' even lijkt hij naar woorden te zoeken terwijl hij me nogsteeds van dichtbij aankijkt. 'Geniet ervan' fluistert hij als laatst.

Ik laat me meevoeren door zijn liefdeskracht en de fluistering in zijn stem. Langzaam maar teder pakt hij me onder mijn arm en haalt hij me overeind op het matras. Zonder het intieme oogcontact te verbreken. Ik voel hoe zijn handen zijn weg vinden naar mijn heupen en daarna, daarna voel ik, heel zacht, alsof hij me geen pijn wil doen. Zijn lippen op de mijne drukken. De kus duurt niet lang. Maar was genoeg om een bom aan vlinders in mijn buik los te laten en de tinteling op mijn huid te voelen waar zijn handen ontspannend zitten.

Als hij terugtrekt loopt hij iets roder aan en haalt zijn handen van mijn heupen af. Het liefst had ik zijn handen teruggetrokken maar ik durf niet.
Straks vind hij me weer een enorme pedo ofzo.
Hij komt nog dichterbij en zet zijn voorhoofd tegen die van mij. Het laat me even schrikken maar als snel krijg ik weer dezelfde reactie en laat ik me meevoeren.
Glimlachend over wat er net was gebeurd kijken we elkaar aan.
Deze jongen is ongelofelijk.

-NOTES-

Lets go ik heb een deeltje gemaakt terwijl ik aan het logeren ben bij mn zus.

Hoe gaat het nuuuuuu💕
Met mij goedddd,

Heb vandaag gewerkt en het was echt leuk!!✨

Hoe vinden jullie dit deel?
Goed geschreven?
Heb echt mn twijfels..

Groetjesssssssss