Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

11| Carolijn is niet leuk.

Ik ben haar natuurlijk nogsteeds kwijt!

Ik schuif de gordijnen weer met een ruk aan de kant en laat mijn ogen naar beneden scannen. Ja, daar staat ze, helemaal bezopen van de regen. Ik doe de schuifdeur open en ze stapt naar binnen, gelijk zakt ze door de beentjes heen en begint te schokken en te rillen. 'Waar was je nou? Je was ineens weg! Lekker dan' 'S-sorry ik-ik weet niet eh-eh' 'Nou blijf maar staan, ik pak een handdoek voor je oke?' Ze knikt lichtjes op de mat en ik loop naar de badkamer van Matthy om vervolgens een handdoek te pakken en terug te lopen, ik kijk op de klok en zie dat de jongens ook zo weer thuis kunnen zijn. Shit, als ze Vera zo zien dan ben ik de lul. Ik wikkel de handdoek om het meisje heen en til haar onder haar knieholtes en rug op. 

-

'Zo, nou kleed je maar om en dan ga je in bed liggen ofzo, doe maar wat oke? Als je me nodig hebt ben ik in de woonkamer' en zonder antwoord af te wachten loop ik naar de woonkamer, zij leert der lesje wel.

-

POV: Vera

Ik ril en heb het heel koud, Carolijn is weg en ik hoop dat Matthy weer snel thuiskomt. Ik doe wel wat Carolijn zei, ik kleed me om en trek mijn pyjama aan, mijn natte kleren leg ik over de verwarming, geen idee of die aan staat maar dat maakt niet uit. Ik trek nog gauw wat sokjes aan en kruip met mijn laatste kracht in bed waarna ik met mijn natte haren bovenop het kussen ga liggen. Carolijn is niet leuk. Zo val ik in slaap.

-

POV: Matthy

Ik draai de deur open, ik wil zo graag Vera zien. Ik schop mijn schoenen uit en hang mijn jas op waarna ik naar de woonkamer wil lopen. 'Rustig Mat' hoor ik opeens achter me. Ik draai me om, het is Raoul. 'Sorry Roel, ik wil naar Vera. 'Is goed jongen, ga maar' ik knik en loop naar de woonkamer. 'Tyfuslijer' hoor ik nog voordat ik de woonkamer in stap. 'Hey Caro, waar is Vera?' Ze kijkt op, 'ook hallo, Vera slaapt volgensmij' Ik knik en draai me weer om, als ik de gang in loop zie ik Koen op de grond liggen met Robbie erbovenop. 'Wat doen jullie nou weer?' vraag ik grinnikend. 'Hij heeft me laten struikelen die mongool' zegt Koen onderop. Robbie schiet weer in lach en ik schud met mijn hoofd.

'Nou succes!' roep ik nog en duw mijn kamerdeur open. Gelijk valt mijn oog op het bed. Ik glimlach erdoor hoe ik zie dat ze vredig slaapt onder de dekens. Ik loop naar der toe, het is al 5 uur en we gaan zo eten dus ik moet haar wel even wakker maken. 'Hey Vera, word je wakker?' zeg ik zachtjes en schud haar lichtjes heen en weer. Ze schiet ineens overeind en even kijken we elkaar aan, 'Matthy?' vraagt ze, 'Matthy!' zegt ze nu blij en hangt naar voren om me te omhelzen. Ik knuffel haar stevig terug, 'hoe ging het met Carolijn?' vraag ik als ik haar weer loslaat. 'Wel goed hoor' zegt ze nu wat minder blij en met een lichte trilling in der stem, of verbeeld ik me dat? 'Ging het echt goed?' nu vallen haar ogen ergens achter me, daarna naar de dekens. 

Ik draai me langzaam om en zie de verwarming, er overheen hangen haar kleertjes. Kleertjes van Lieke haar nichtje die ze niet meer paste en die ze eergister kwam brengen. Ik trek een lichte frons en loop ernaartoe. Ik kijk van de verwarming naar Vera die wat gespannen kijkt. Tussen mijn vingers hou ik een stukje stof van haar broekje, het is vochtig, wat? 'Vera' zeg ik als ik mijn ogen laat rusten op het stukje stof in mijn hand. 'Ja' hoor ik nu heel zacht maar zo gebroken. 'Waarom is dit nat?' Ik ga met mijn duim over het stukje stof en richt mijn ogen op naar Vera. Ze slikt een keer hoorbaar, 'door de regen' bekent ze eerlijk. 'Hoezo door de regen?' vraag ik door, ik kan me niet voorstellen dat Carolijn haar heeft achtergelaten ofzo. Ik laat het stof los en loop naar de andere kant van het bed waar ik op kruip naast Vera.

'Ehm, ik- ik weg lopen v- van Carolijn w- want ik niet op schommel w- wilden' stottert ze. Ze houd zich groot om niet te huilen. 'Maar moest dat dan van Carolijn' ze knikt al als ik niet eens heel de zin heb uitgesproken. 'En toen? Kan je nog meer vertellen?' Ze knikt weer en gaat iets tegen het hoofdbord aanzitten. Ik doe hetzelfde en speel wat met mijn vingers. 'T- toen ging het regenen en toen w- werd ik nat en toen-' ze stopt even om niet in huilen uit te barsten en gaat verder, 'toen gaf Carolijn handdoek en toen ik zelf dit daan h- hebben' verder komt ze niet en trekt haar beentjes omhoog. Ze slaat haar armpjes eromheen en begraaft haar hoofdje tussen haar borst en beentjes. Dat doet ze alleen maar als ze of huilt, of ze wil niet huilen. 'Ik snap het schat, ik ga met Carolijn praten oke?' Ze knikt lichtjes en een zachte snik verlaat haar mond. 

-

'Carolijn, wil je even komen?' vraag ik zodra ik de woonkamer binnenkom. Ze kijkt verbaast maar staat op en loopt naar de gang. De andere jongens kijken me een beetje raar aan, ik geef een blik van 'leg-ik-zo-wel-uit' en doe de deur dicht. 

-

'Dat komt niet door mij hoor' zegt Carolijn een beetje beledigd. 'Jawel, Vera liegt niet' 'Oh en wat als ze wel liegt? Je vertrouwd haar meer dan mij? We zijn al 3 jaar samen en er komt een kind tussen die je een week kent en die vertrouw je meer?' Het is even stil, 'je snapt het echt niet he?' 'Nee ik snap het niet nee, ik heb dat echt niet gedaan! Ik heb haar gewoon geholpen om haar kleertjes uit te trekken en haar warm gehouden' Ik sla mijn armen over elkaar. 'Dan had ik op zn minst gezien dat je bij haar was in de slaapkamer' zeg ik iets bozer. 'Oke dan doe ik dat de volgende keer, sorry' ik knik maar geloof het niet helemaal. Vera zou nooit, maar dan ook nooit liegen. Ze is 6 en is opgevoed door een random vrouw die geen respect en liefde bezat. Hoe zou ze dan liegen tegen mij?

Na een korte stilte verbreekt Carolijn die. 'Oke maar ik ga want ik ga bij mijn moeder eten' 'Ja doei schat, sorry' ze glimlacht te lief naar mijn doen en loopt even later de deur uit.

-

'Tis dat ze je vriendin is hoor' zegt Robbie als ik de woonkamer in kom. 'Oh top dus jullie hebben alles gehoord?' zeg ik sarcastisch. 'Sorry jongen maar het is wel waar wat Rob zegt' ik zucht, 'ja oke' geef ik toe. Dan ineens komt alle stress eruit van net, zo ben ik echt nooit, ik heb een discussie gehad met mijn vriendin en nu heb ik een schuldgevoel en ben ik bang dat ik haar kwijtraak, eerlijk het contact is de laatste tijd ook niet zoveel meer, wat nou als ik haar kwijtraak? 'Aarde aan Mat!' 'MATTHY!' schreeuwt Robbie. Ik kom weer in de werkelijkheid en de tranen beginnen te lopen. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. 'Sorry, ik-' ik kan niet verder praten want ik word door iedereen omhelst. 'Thanks maatjes, dit had ik even nodig' fluister ik.

-NOTES-

Awww cute maar ook weer niet ofzo.

Ik weet niet of er vnv nog een deel komt, zien we dan wel, doeiiii

Groetjesss