Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

40| Speciaal plekje

'Maar...' ik kijk hem aan, hij kijkt naar beneden. 'Vergeet niet-' begint hij. 'Dat ik altijd van je hou en van je blijf houden, ik laat het gewoon niet zoveel zien heb ik het idee' hij kijkt weer op. Naja, op, ik ben kleiner. Zijn blauwe ogen vullen zich met tranen. De woorden stromen binnen, het lijkt wel dat elk woord een stukje van mijn hart weer opbouwd, mijn hart dat gebroken was van school, vrienden, pesters, familie. Papa laat me nu in ieder geval wel zien dat hij van me houd, en hij heeft gelijk, hij laat het ook niet vaak zien.

'Ik hou ook van jou pap, met heel mijn hart, maar soms heb ik het idee dat jullie misschien nooit aan mij moesten beginnen, dat ik alleen maar stomme dingen veroorzaak' hij legt alletwee zijn handen weer op mijn schouders en stopt een plukje haar achter mijn oor.
De aanraking doet me goed, ook omdat mijn lichaam hem toelaat, ik laat hem toe.
Ik hou dus echt van hem, niet op een verliefde manier, het is mijn vader, maar op een ouderlijke manier.
Die manier die ik eigenlijk niet zovaak heb gevoeld.
Die manier dat ik dacht dat er niet was omdat het gewoon maar een vader was.
Hij kijkt naar me met de grootste liefde die je maar kan zien. 'Aan jou beginnen was het beste wat mij is overkomen'
Nee, het is niet 'maar een vader' het is 'mijn vader', mijn vader die van me houd.

-

De bel gaat, 'Hey Mat, daar is Olivia waarschijnlijk' zegt papa Koen die net de woonkamer in komt. Oh ja kutzooi, die kwam ook nog. Papa gaat rechtop zitten en haalt zijn arm van mijn schouders af.
Na net zijn we, lijkt het wel, dichter bij elkaar gegroeit, iets dat met bijvoorbeeld papa Koen niet kan. Natuurlijk hou ik van iedereen maar papa Matthy heeft een speciaal plekje gekregen, soms klinkt het ook raar om te horen dat ik geadopteerd ben, het liefst denk ik daar niet over na. Net als Lauren, hij heeft ook een speciaal plekje eigenlijk. Lauren heeft het plekje van Ralf ingenomen, ookal zijn we niet samen weten we wel dat we beide meer voelen dan vrienden.

'Hey pap' zeg ik dan ook snel voordat hij naar de voordeur loopt. Hij draait zich om en knikt als teken dat ik verder kan praten, 'is Stijn er ook?' Vraag ik wat onzeker, hopend dat hij gewoon nee zegt. Papa knikt langzaam, 'wat is er toch tussen jullie twee' zegt hij waarna hij zich weer omdraait en naar de voordeur loopt. Je zou is moeten weten wat er gaande is tussen ons pap.

-

'Liv geef die stroop' ik rol met mijn ogen. Daar kan Olivia ook lekker bij. We zijn pannenkoeken aan het eten en iedereen is een beetje zelf aan het praten met elkaar. Stijn zit weer is naast me en vraagt zijn zus, Olivia dus, om de stroop. Allemaal leuk maar daar kan ze dus niet bij, soms kan ik niet bedenken dat hij gewoon over is gegaan. Olivia kijkt op en glimlacht naar hem, daarna kijkt ze naar Raoul die er overduidelijk wel bij kan. Hij snapt de hint en passt de stroop over tafel naar Stijn. Is dat papa Milo er niet is, anders had hij allang stroopmannetje gezegd.

Eigenlijk hebben ik en Olivia ook niet echt een goed gesprek gevoerd sinds dat ze met papa Matthy omgaat. Ze zijn nog niet samen dus dat kan nog komen, hoop ik. Naja, hopen is een groot woord, weet niet of ik het wil eigenlijk, vind het wel prima zo.

Alsof ze mijn gedachten kan lezen begint ze tegen mij te praten, 'hey Vera toch? Hoe gaat school eigenlijk? Veel huiswerk?' Ik kijk op van mijn bord, van Olivia naar papa. 'Ehm ja, gaat wel goed, valt wel mee hoeveel huiswerk hoor' ergens kan ik Olivia niet goed behandelen ofzo. Ze is niet oprecht, snap je? Maar papa vind haar kennelijk leuk dus met dat in mijn achterhoofd praat ik maar gewoon.

'Stijn zit toch in dezelfde klas?' Het liefst wil ik nu zo graag schreeuwen dat hij me kapot heeft gemaakt, nu wil ik hem wel is kapot maken, gewoon dikke vette karma geven. Wat me tegenhoud? Papa.
'Nee ik zit een klas lager, we zien elkaar regelmatig' probeer ik normaal te antwoorden. Toen ik dat zei voelde ik Stijn's ogen op me branden. Maar ook nog een paar, aan de andere kant van de tafel. Papa Raoul, hij is enige die weet dat dit dé Stijn is.
Hij is enige die weet dat ik hem wil vermoorden.
Hij is enige die weet dat hier doodleuk mijn aardsvijand naast me zit aan tafel.

Ik schuif mijn bord van me af, Olivia had geknikt en is nu weer verder met papa Matthy aan het praten, of hoe zij hem noemt; Matje, schat, lieverd. Gadverdamme. Zelfs Lauren noemt me niet zo, we zijn niet eens samen. Maar alsnog.

'Wil iemand een toetje?' Ik schud mijn hoofd en sta op van de stoel. 'Vera kan je nog even blijven zitten, gaan we straks gezamelijk ons eigen ding doen' zegt papa Raoul die goed weet dat ik gewoon weg wil. Ik zucht en laat me weer terug in de stoel zakken. Stijn kijkt me weer aan. Ja lekker awkward weer.
'Wat moet je, je weet dondersgoed waarom ik weg wil, nu zit je hier naast me aan tafel doodleuk alsof er niks aan de hand is! Er is zoveel aan de hand!' Ik flip hem zonder dat ik het door heb.
Stijn kijkt me een beetje geschrokken aan van de onverwachte uitval. 'Veer, doe even rus-'
'Er is zoveel aan de hand Stijn! Die 2 jaar vergeet ik nooit meer! Evenmin als deze avond of de eerste!' Weer sta ik op, 'en dan te bedenken dat ik je wilde vergeven, nou mooi niet' woede en boosheid die opgekropt zat van de vorige avond komen weer naar boven. Hij blijft me aankijken.
'WAT MOET JE NOU MAN' schreeuw ik als laatste in zijn boeit-me-niet bruine ogen waarna ik de stoel naar achter schuif en zo snel als ik kan de stille woonkamer verlaat.

-

Waarom ik? Waarom moet dit nou weer zo? Ik kan ook niks normaals doen. Moet ik zeker hierna weer met hem praten omdat ik weer kut zat. Nou mooi niet, je hoort geen enkel 'sorry' of 'het was mijn schuld' uit mijn mond komen hoor.

Ik lig op mijn bed, mijn hoofd ontplofd zo wat van de vragen, alweer vragen. Dit keer veel meer. Ik was net blij dat drie kwart was beantwoord. Nu is er alleen maar meer. Veel te veel.

Ik veeg langs mijn ogen, opgedroogde woede tranen. Ik kijk naar het plafond, langzaam verandert het in een staar.
Een lege staar.
Een emotieloze staar.
Een staar, zo leeg dat je de vragen kan horen schieten door de stille kamer.

Dan klopt er iemand op mijn deur. Gelijk word ik uit mijn bubbel geknapt. Hetzelfde liedje waarschijnlijk.

-

'Beloofd?' Nee, het liefst wil ik gewoon dood. Ik haat mijn leven. Puur omdat Stijn die zo nodig moet verpesten. Toch knik ik. Papa Raoul glimlacht waarna hij opstaat van mijn bed.
Stijn en Olivia zijn allang weg. Ik sta ook op van mijn bed en loop papa Raoul achterna de slaapkamer uit.
Hij had gezegd dat ik mijn exuses moest aanbieden aan papa. Morgen aan Stijn op school.
Bro, op school wanneer ga je dat doen? En dan te bedenken dat in hem wilde vergeven omdat hij 'spijt' had.

-NOTES-

Jajajajjaja eindelijk heurrrr hier istiee
Srry dat het allemaal zo lang duurde, hoop dat het wachten waard was op dit hopelijk leuke deel!

Ik ging trwns echt stuk op school, ik ging zo'n hokje in van de wc's ligt er op de wc-bril een plakje kaas. Daarnaast een bruin sneetje brood. Ik en mn vriendin gingen echt dood van het lachen. Telkens zeggen we, 'wil jij dat plakje kaas dan zijn?' En 'ik haat me leven, zou beter zijn als ik dat plakje kaas was'

Hebben jullie nog domme vehalen? Vind het grappig om te lezen😂

Ik zit gwn weer te lachen puur alleen omdat ik dit opschrijf. Wat de brie, nou,

Groetjessssss