Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

35| 'Hij was het pap'

POV: Matthy

'Ik ga koken, Olivia, lus jij pasta pesto?' Vraagt Raoul aan haar. Ze tilt haar hoofd van mijn schouder af en kijkt Raoul aan. 'Ja tuurlijk lust ik dat' zegt ze met de liefste glimlach ooit. Ik wil haar eigenlijk volgende week vragen. Ik zit er nogsteeds mee, weet niet of ze het ook wil. Vast wel, toch?

'Toppie, Vera wil je helpen?' Gaat Raoul door terwijl hij naar de keuken loopt. Ik kijk naast me naar Vera, terwijl ik weer het hoofd van Olivia op mijn schouder voel. Ze schiet op uit haar gedachten en knikt waarna ze opstaat. Ik kijk haar na hoe ze de keuken in loopt. Ik maak me zorgen, hoe Stijn en zij een spanning hadden net is niet goed hoor. Ik weet dat haar pester ook Stijn heette maar dit kan toch niet dezelde zijn? En dan heb ik het weer gedaan want ik heb met zijn zus. Ik schud het van me af en ga een beetje onzeker door Olivia's haren. Ze staat het gelukkig toe en maakt zich nog comfortabeler wat me blij maakt. Ik kijk over haar hoofd naar Stijn die naast haar zit. Koen en Robbie waren alweer naar boven en Milo komt zo hierheen.

Stijn kijkt een beetje glazig naar zijn telefoon. Als hij merkt dat er iemand naar hem kijkt, kijkt hij op. Hij pakt gelijk mijn ogen waarna ik naar hem glimlach, hij glimlacht wonderbaarlijk klein terug en focust zich weer.

POV: Vera

'Pap' zeg ik zacht terwijl ik het mesje neerleg waar ik de ui mee snee. Ik kan er nogsteeds niet over uit dat Stijn, degene die mij 2 jaar heeft gepest nu in mijn fucking huis staat. Waarom nou weer precies hij? 'Ja schat?' Vraagt hij lief. Ik twijfel nog even maar papa Matthy zei dat ik het altijd mocht vragen. 'Mag ik een knuffel?' vraag ik zacht en onzeker terwijl ik me omdraai zodat ik met mijn rug tegen het aanrecht aan sta. Papa Raoul draait zich ook om en opent zijn armen met een warme glimlach. Ik duik er snel in en knuffel hem stevig.

Ik voel zijn hand over mijn rug gaan wat de tranen doet inhouden. 'Wat is er toch schatje, net met Stijn' fluistert hij zacht in mijn oor. 'Hij was het pap' antwoord ik zacht in zijn trui. 'Hij was het' 'Wat bedoel je meis' ik trek me terug uit de knuffel en ga langs mijn ogen. 'Laat maar, ik leg het je nog wel uit' zeg ik met een waterige glimlach. Hij knikt bezorgd en in zijn ogen kan je het medelijden lezen. Ik draai me weer om en ga verder met de ui.

-

'Kijk, nu is de ui in goeie stukjes, niet die grote brokken van jou Roel' zegt papa Milo lachend. Ik schiet in de lach en kijk naar hem. Hij knipoogt waarna ik 2 ogen op me voel. Ik kijk snel in mijn ooghoek en zie Stijn naar me kijken met een kleine glimlach. Ik ga wat onderuitgezakt zitten als ik ook opgeschept krijg. Ineens denk ik weer terug aan alles wat Stijn me heeft aangedaan, en nu zit hij hier zo doodleuk naast me. Ja, letterlijk naast me. En dat ik door HEM wil stoppen met eten, dat ik door HEM me nu onzeker voel. Alles is zijn schuld, de schuld van de jongen die nu naast me zit en me met zijn ogen doorboord. Weetje, fuck it. Hij kan de tyfus krijgen.

Moeiteloos en Stijn soms oogcontact makend, eet ik me bord leeg. Papa Matthy knipoogt naar me als ik mijn lege bord voor me uitschuif. Ik glimlach terug en hij gaat verder met zijn gesprek met Olivia en de rest. Ik schuif de stoel wat naar achter en trek één been op waarna ik weer voel dat Stijn naar me kijkt, ik zucht lichtelijk, dit is nu echt iets van de tachtigste keer volgensmij. Ik draai mijn hoofd en kijk hem vol aan. De flashbacks tegenhoudend van de keren dat we elkaar aan hadden gekeken.

Maar, dit is anders. Hoe hij mij aankijkt, het- het lijkt wel, liefelijk? Ik kan er niks aan doen, het lijkt zo. Alles om ons heen verdwijnt. Dan schiet ik weer wakker uit de Stijn-en-mij wereld. 'Heb ik iets van je aan ofzo?' Zeg ik zachtjes waarna ik me weer wegdraai om me proberen bij het gesprek te voegen. Maar mijn gedachten zijn ergens heel anders.

-

Ik kijk naar het witte plafond in het half donker in mijn kamer, Stijn en Olivia zijn net weg, dat ik het heb uitgehouden is al heel wat. Als een filmrol speelt het afscheid al voor de tigste keer van Stijn en Olivia weer op het witte plafond.

Ik heb Stijn een hand gegeven. Een hand- nee, de hand. De hand die al zoveel figuurlijke littekens heeft achtergelaten, overal. Naja, bijna overal. Ik zit zo in mijn eigen wereld dat ik de deur niet eens heb horen opengaan. Ineens deukt mijn bedrand in. 'Hey, je wilde me nog iets uitleggen?' Ik plaats de stem snel en hijs mezelf overeind waarna ik recht in de liefelijke ogen van papa Raoul kijk. Gelijk komt het gesprek in de keuken weer naar boven en knik ik. Ik laat mezelf tegen het hoofdbord aanvallen.

'Hij was degene die me heeft gepest pap' zeg ik waarna ik weer recht in de ogen van hem kijk. Tranen komen niet. Niet, omdat hij de tyfus mag krijgen. Niet, omdat ik het, denk ik, een plekje heb gegeven. Niet, omdat hij wel vaker hier komt denk ik. In de ogen van papa Raoul komen verschillende emoties op. Ik kan ze allemaal niet plaatsen. 'We gaan je helpen oke?' Ik knik, 'ja dat weet ik, maar hoe? Ik wil papa niet weer zo zijn hart laten breken door mij' zeg ik bedroefd terwijl ik mijn blik afwend. 'Dat gebeurt niet, anders zorg ik daar wel voor' zegt hij waarna hij mijn kin pakt en mijn hoofd weer naar hem draait. 'Het komt goed, geloof me' knipoogt hij.

-NOTES-

Hoe gaat het met mn lezertjes??

Weet trwns niet eens of er ui zit in pasta pesto maargoed, jullie doen het ermee.

Zo niet tevreden over dit deel.

Groetjesssss