Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

39| Schatje

POV: Matthy

Dreigend kom ik op haar af lopen. Natuurlijk weet ze wat ik wil doen, haar keihard in het water gooien natuurlijk! Ze begint te lachen en stapt een paar passen achteruit, bijna tegen het ligbedje aan. 'Veer! Ligbedje!' Roept Amy ineens. Maar het is al telaat. Ze gaat door haar voet en komt op het ligbedje terecht. Shit shit! Terwijl ik naar haar toe ren valt ze op de harde stenen. Snel kniel naast haar neer. Ze zit op de grond met een pijnlijk gezicht, tranen inhoudend naar mij te kijken. 'Pap' fluistert ze, 'ik- ik-' 'Rustig maar meisje' probeer ik haar gerust te stellen. Ik doe mijn armen om haar heen en ondersteun haar. Dan word ze ineens heel zwaar. Ik kijk naar het meisje in mijn armen.

'Ze is weggevallen, waarschijnlijk door de pijn, ze komt zo weer bij, rustig maar' zegt Raoul als hij naast me neer knielt. Ik weet niet wat ik moet denken of zeggen, hoe? Wat gebeurde er eigenlijk. Aan de andere kant van mij knielt Amy naast me neer. Tranen hopen zich op als we haar iets optillen en op het ligbedje leggen. Ik kniel naast haar hoofd op het ligbedje, wachtend tot ze weer bij komt.

'Hier' hoor ik ineens, zachtjes streel ik haar haren als opeens een handdoek over mijn schouders word gelegd. Er knielt iemand naast me neer. Ineens gaan de ogen van Vera open. Ze kijkt om zich heen en knippert tegen het licht in. Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht en ga overeind staan. 'Hoe heet je?' Vraagt ineens Robbie naast me. Ik kijk om me heen en heb nu pas door dat iedereen om het ligbedje staat. Vera kijkt beduusd naar Robbie. 'Vera natuurlijk, ben je mn naam vergeten ofzo' zegt ze waarna ze in haar ogen wrijft. 'Gelukkig, ze was niet echt weggevallen' mompelt Raoul aan de andere kant naast me.

POV: Vera

Ik probeer overeind te komen, 'ho rustig, wij helpen je wel' zegt papa Robbie. Ik til mijn hoofd op, hopend op de gedachten hoe ik hier ben terecht gekomen. Langzaam stromen de gedachtes en dingen weer binnen hoe ik hier terecht kwam. Oh ja, ik viel omdat papa me in het water wilde gooien. Ik was samen met Amy hier naartoe geko- Amy! Gelijk voel ik ook een steek in mijn onderrug. Mijn gezicht vertrekt van de pijn zo te voelen. Ik ga iets overeind zitten en kijk om me heen. Zoekend naar Amy. Papa Robbie staat voor me en zakt door zijn benen heen. 'Waar heb je pijn, ik zie het wel' zegt hij met een glimlach. Ik knik, 'waar is Amy' ik schrik half van mijn eigen schorre stem. 'Amy is gaan omkleden en Koen en Milo brengen haar naar huis' antwoord hij, mijn hersenen tollen. Echt teveel informatie weer.

Mijn handen beginnen te trillen, oke kutzooi. Ik verberg ze achter mijn rug. Het is namelijk niet zo erg als de vorige keer toen ik veel informatie kreeg. 'Maar waar heb je pijn' vraagt papa Robbie weer. Mijn hart begint uit het niets sneller te kloppen. Ik kijk in de ogen van de vader voor me. 'In mijn onderrug' antwoord ik zachtjes. Ik adem even diep in en uit. Hopend dat de handen stoppen met trillen. Gelukkig gebeurt dat ook. 'Oke kan je staan?' Vraagt hij door, niet wetend dat ik midden in een paniekaanval zit. 'Denk het' ik hijs mezelf wat op, pijnscheuten in mijn onderrug gaan als messen erdoorheen. Ik negeer het voor zover het kan en ga overeind staan. 'Ik wil naar binnen' zeg ik zachtjes.

-

'Gaat het al wat beter' dit is volgensmij al de twintigste keer dat het word gevraagd. Papa komt de woonkamer tegelijkertijd inlopen. Ik zit met Amy te snappen omdat ze vroeg of het wel ging. Ik trek het kleedje verder over me heen op de bank. 'Ja gaat wel' antwoord ik ookal voor de twintigste keer. De tv staat aan, alleen ik kijk er niet naar. Niemand is beneden omdat ik zei dat iedereen wel weer gewoon zijn eigen ding kon doen. Natuurlijk komt papa wel is de woonkamer in, naja al voor de twintigste keer dus.

Hij gaat naast me zitten. De bank zakt een beetje in. Eerlijk gezegd heb ik nogsteeds pijn en voel ik me kut. Ik leg mijn telefoon naast me neer en ga met mijn handen door mijn losse haren. 'Eigenlijk wil ik nog even kijken naar je rug Veer' valt papa gelijk met de deur in huis. Ik draai mijn hoofd en kijk hem aan. Hij glimlacht, 'ik weet hoe jij pijn niet kan laten zien' Natuurlijk heeft hij weer is gelijk, dat kán ik ook heel goed. Puur omdat ik wil dat ik straks niet iemand ben die om aandacht vraagt. Het stomme is, dat weet papa ook.

Ik heb ook eigenlijk geen andere keuze dan gewoon 'ja' zeggen. Ik wend mijn blik af en staar naar de tv. 'Best' antwoord ik emotieloos. 'Top, met wie vind je dat het fijnst?' Vraagt hij terwijl hij weer opstaat. Ik trek een wenkbrauw op, 'gewoon bij jou' zeg ik zachtjes. Ik kijk weer naar hem en zie hem breed glimlachend weglopen naar de woonkamerdeur. Het doet me goed dat hij het zo fijn vind dat ik het liefst bij hem iets doe als het over mijn lichaam gaat. Zijn glimlach is aanstekelijk. Ik sla het dekentje van me af en ga langzaam opstaan. Het doet al veel minder pijn dan hiervoor, dus dat is top.

-

We staan in papa's badkamer. Ik bekijk mezelf in de spiegel, tja, hoe zou ik mezelf omschrijven? Gewoon, niet mezelf. Ik staar in mijn eigen groene ogen. Papa Matthy staat achter me en kijkt naar mij vanaf de spiegel. Ik zie een meisje, een 6-jarig meisje. Een blij 6-jarig meisje. Een meisje dat is opgetild door haar vader en nu bij hem op de arm zit, ze heeft dezelfde groene ogen als mij en dezelfde bruine krullen. Ze kijken in de spiegel en kijken me aan. De vader is papa, dat zie je gelijk met zijn mooie blonde haren en blauwe ogen die zoveel spreken de laatste tijd tegen mij.

Is- is dat meisje dan mij?
Ben ik dat?
Zou ik dat zijn?
Ben ik ooit zo blij geweest?

Ineens voel ik 2 handen op alletwee mijn schouders, ik knipper een keer en kom terug in mijn spiegelbeeld, een 14-jarig meisje, die niet zo blij is als vroeger. 'Zag jij wat ik zag' leest hij mijn gedachtes, ik knik. 'Tenminste, dat denk ik' ik kijk omhoog naar papa's ogen. Kleine lachrimpeltjes beginnen te groeien rond zijn ogen. Ik begin te glimlachen en draai me om, ik kijk hem nu goed aan, 'kan ik ooit weer zo blij zijn?' Fluister ik. Hij knikt. 'Dat kan je maar al te goed' antwoord hij.

Ik laat de woorden tot me komen. Ik kan het? Kan ik echt nog zo blij zijn als vroeger?
Kan ik ondanks alles weer echte blijdschap voelen?
Geen break-ups meer?
Alleen ups en downs, niks ergs meer dat me alleen maar meer kapot maakt?

Hij slaat zijn armen om me heen wat mijn gedachten laat stoppen. Ik glimlach als hij mijn hoofd tegen zijn borst aandrukt. Ik sla ook mijn armen om hem heen. Is dit dan de blijdschap die ik altijd zou moeten voelen?

-

'Kan je je shirt omhoog doen dan?' Begint papa onzeker. Ik knik en trek mijn shirt langzaam over mijn hoofd waarna ik hem naast me neer gooi. Ik kijk iets naar beneden, het is mijn vader maar toch sta ik in mijn bh. Ik sla mijn armen lichtjes om mijn buik,
Wat nou als hij gaat beoordelen om mij?
Dat doet hij toch niet?
Hij is een vader en net heeft hij iets anders laten zien.

Dan word mijn kin opgetild door 2 vingers, ik kijk in de trotse blauwe ogen van papa. 'Ik ben trots op je schatje' Ik glimlach, eigenlijk heb ik hem nog nooit zovaak schatje tegen mij horen zeggen. Ik laat mijn armen automatisch zakken terwijl hij mijn kin weer loslaat. Ik draai me om en laat mijn rug zien.
'Tja, een blauwe plek, ik zie wel dat er een wondje open is geweest, dus rustig aan doen' somt hij op. Ik draai me weer om en raap mijn shirt weer van de grond. Ik trek hem over mijn hoofd en kijk daarna recht in de ogen van papa.

'Misschien laat ik het ook niet genoeg zien' begint hij. Ik frons, wat laat hij niet genoeg zien?
Is het weer mijn schuld?
Vast wel, ik kan ook niks.
'Maar...'

-NOTES-

Nu niet gaan zeiken over de cliffhanger, het is niet zo erg, het is juist heel lief!

Ging het allemaal goed op school liefjes🩷

Groetjessssss