Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

22| Wat moest ik toch zonder papa.

POV: Vera

Ik heb heel de dag al van de ochtend naar school tot school mijn vaders ontweken. Ik kan dat het weekend moeilijk doen natuurlijk, en straks als ik thuis ben.. Ik ga op mijn trappers staan en trap een paar keer hard tegen de wind in over het fietspad. Straks geloven ze me ook nog niet eens, hoe gaan ze me überhaupt helpen? Gaan ze me wel helpen? Ga ik het ooit vertellen? Ik heb helemaal geen zin om daarover na te denken. Morgen is het zaterdag en maandag hebben we een Bio toets, dat word zaterdag leren.

Ik laat mezelf uitrollen voor het laatste stoplicht van de weg terug naar huis. Ik stap af en druk op het knopje, als het stoplicht op groen springt hoor ik mijn telefoon afgaan in mijn voorvak van mijn tas achterop. Ik graai met mijn hand en haal hem eruit waarna ik op stap en gauw doorfiets. Ik log al fietsend in en zie een snap van mijn vriendje Ralf. Ik glimlach en fiets rustig verder. Ik open de snap en zie dat het een snap is van zijn mooie koppie. Ik hou de telefoon in de lucht en stuur er één terug. 

Het is koud en de wind snijd door mijn wangen voor het laatste stukje naar huis, een rilling over mijn rug als de wind via mijn kraag naar binnen komt en even alles koud maakt. Of is het voor straks hoe mijn vaders zich gedragen als ik thuis kom? Stiekem hoop ik gewoon dat ze moeten opnemen ofzo. Ik zucht en laat mijn fiets weer uitrollen als ik de oprit opkom. 

POV: Matthy

Ik kijk telkens uit het raam, vandaag heb ik Vera nog niet gezien, zou ze boos zijn van gister? Zou ze boos zijn op mij? Op zichzelf? 'Mat!' ineens ben ik weer terug in de echte wereld. 'Uh, ja' antwoord ik Robbie die me onderzoekend aankijkt. 'Het is Vera he' begint hij gelijk. Ik zucht en kantel mijn hoofd naar achteren. Ik staar naar het plafond. 'Ja, ik heb haar nog niet gezien vandaag, niemand niet, dat terwijl ze het 3de moest beginnen' zeg ik toonloos. Ik weet al vanaf de eerste dag school haar rooster uit mijn hoofd voor het geval dat. Ik weet ook niet zo goed waarom. 'Geen tijd voor vragen, daar is ze' zegt Robbie, zijn stem iets dempend. Ik kantel mijn hoofd weer en grijp mijn telefoon. 'Wedden dat ze niet eens naar de woonkamer gaat' 

POV: Vera

Ik stap het huis binnen en schop mijn schoenen uit, het is stil, te stil zou je bijna denken. Meestal op vrijdag hoor ik papa Koen wel schreeuwen tegen zijn camera of getyp van papa Matthy's toetsenbord. Deze keer niks, alsof heel het huis staat te wachten op de uitbarsting. Alsof heel het huis de spanning voelt. Ik hang mijn jas op en pak mijn tas op. Nogsteeds niemand. Zouden ze niet eens aan mij denken? Meestal wilt iedereen dat ik naar de woonkamer ga en 'gezellig' ga doen. Nou dat gezellig kan je vergeten. Nu op de één of andere manier voel ik me schuldig dat ik niet naar de woonkamer ga. Ik zet het gevoel opzij en loop naar mijn eigen kamer. Sociale batterij is nok.

POV: Matthy

'Hoor je? Ze loopt naar der kamer' zegt Robbie dempend. Ik knik. Ja, ik hoor het, ze komt niet en de spanning is voelbaar tussen haar en ons. 'Ik weet niet wat ik moet doen, moet ik nu naar haar toe of' zeg ik maar gewoon tegen Robbie. Robbie legt zijn hand op mijn knie. Mijn ogen vinden zijn weg en ik bestudeer hoe hij met zijn duim eroverheen wrijft. 'Het is moeilijk en ik ben geen Raoul' grapt hij als eerst, 'maar ik denk dat we haar even moeten laten en dat jij gewoon straks ernaartoe moet oke?' zegt Robbie waarna hij zijn hand weghaalt. De plek waar zijn hand lag word weer koud en ik knik. 'Ja oke' antwoord ik nog. 

POV: Vera

'Veer' Ik schrik op en kijk waar het geluid vandaan kwam. 'Veer, kan ik binnenkomen?' vraagt degene weer. Ik veeg nog voor de zekerheid over mijn wangen en probeer een normale stem op te zetten. 'Ja hoor' antwoord ik snel waarna de deur gelijk opengaat. Papa Matthy, degene die ik het minste wilde zien. We kijken elkaar aan, spanning, bezorgdheid, weet ik veel wat voor mix van emoties zie je in zijn blauwe ogen. 'Wat is er' vraag ik maar als ik het oogcontact verbreek met mijn vader. Het is weer stil, ik kijk naar mijn schetsboekje die ik van papa had gekregen omdat ik gek ben op tekenen. Het gele potlood zwiert tussen mijn vingers als ik weer opkijk. Hij pakt weer mijn blik en stapt naar voren waarna hij de deur dichttrekt. Ik frons even maar voel de spanning ineens in de lucht. 

Ik draai mijn bureaustoel om en kom oog in oog met papa die op mijn bed is gaan zitten. Hij zet zijn elleogen op zijn bovenbenen en kijkt me aan. 'Kijk, Vera, we en ik het meest, maken ons zorgen. Veel zorgen, en je kan dan zeggen dat er niks is, maar we weten dat er iets is op school dat jou kapot maakt, zelfs de leraren zien het' Het is even stil, ik voel niks, geen boosheid, geen verdriet, maar ook geen blijheid, geen zorgen. Ik staar naar een dood punt vlak naast zijn hoofd, het blonde plukje dat overeind staat. Ik knipper een paar keer en laat de woorden inwerken. Ik zoek naar de juiste woorden om iets terug te zeggen maar papa is me voor, 'Ik doe het met alle liefde, dit verdient niemand oke? Ook jij niet, onthoud dat' mijn ogen vallen op mijn handen in mijn schoot die aan de touwtjes van mijn broek friemelen. 'Ja' komt eruit, niet wetend hoe en wat ik moet zeggen.

Het is weer stil, niet ongemakkelijk maar ook niet fijn. De woorden komen na een paar momenten pas echt tot me door, de tranen die ik ingehouden heb zonder dat ik het wist komen op en mijn zicht word wazig. Ik probeer de brok weg te slikken in mijn keel maar het lukt niet. 'Vera, kijk me is aan meisje' hoor ik in de verte. Ik doe wat mij gevraagd word en til mijn hoofd op. Ik kijk recht in de blauwe ogen van mijn vader die me met liefde aan kijkt. De liefde die ik heb gemist gister, vanochtend, net.. nu. Hij glimlacht. Ik knipper en de tranen die zich hebben opgehoopt rollen over mijn wangen. Papa staat op en slaat zijn armen om me heen op de bureaustoel. Ik begraaf mijn hoofd in zijn trui en laat de tranen vallen. Hij tilt me op uit de stoel en gaat weer terug op bed zitten. 'Ik had gelijk, er is iets, maar dat het zo hoog zou zitten, dat wist ik niet, daarom ben ik er om je te helpen meisje' hoor ik de zachte liefelijke stem van mijn vader zeggen. Wat moest ik toch zonder papa. 

-NOTES-

Haaaii 

Sorry voor zolang geen deel, had stress en was niet in staat om te schrijven, eigenlijk heb ik nosgteeds stress want ik moet vnv dat fk startgesprek van mijn school doen. Ik ben tantoe zenuwachtig want ik moet een presentatie houden. Even. WELKE MONGOOL VERZINT DAT!? 

Sorry

Heb stress oke, en kan dit allemaal niet aan, heb wel een deeltje geschreven voor mijn lieve lezertjes.

Groetjessss