Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

17| Chaos

POV: Matthy

'Papa!' Ik was net in gesprek met Robbie en Raoul in de keuken hoe we dat met school gaan doen met de kleine. Ik draai me om en Vera komt de schuifdeur door, de keuken in gerent. 'Pap' zegt ze buitenadem. Ik lach zachtjes als ik haar natte haartjes zie en daarna Milo de schuifdeur door zie komen. 'Papa Milo mij nat gemaakt!' vertelt ze enthousiast als ze haar staart uit doet. Ze maakt er opnieuw een staart in en kijkt me aan met glunderende oogjes. 'Ik zie het ja' concludeer ik lachend. 'Kom weer naar de tuin?' vraagt ze aan Milo als ze zijn been vastpakt. Milo grinnikt en bukt waarna hij haar rond haar middel omhoog tilt en over zijn schouder heen legt. 'Papa!' hikt ze lachend en spartelend met der beentjes. Milo draagt haar naar buiten en zet haar weer op de grond. Ze rent snel weg en ze spelen verder.

'Wat een chaos' Raoul schud zijn hoofd en glimlacht. 'Tja, ze wil met dit soort dingen toch altijd melden ofzo' zeg ik terug. Robbie kijkt me aan. 'Dat doen kinderen altijd' zegt hij alsof ik dom ben. Ik wuif het weg en ga weer verder met die school voor haar. 'Ik weet niet of ze het trekt' zeg ik zenuwachtig. 'Mat, kijk even, zie je hoe ruw Milo met haar omgaat? Als ze dat kan hebben kan ze wel een basisschool hebben hoor' zegt Raoul die een blik naar buiten werpt. Ik en Robbie kijken ook naar buiten en zien hoe Milo haar in de lucht gooit, opvangt en weer over zijn schouder legt. Het elastiekje valt uit haar haren door het geslinger en haar haar zwiept door de lucht. Ik kan het niet laten een kort hoog lachje te laten.

'Je heb gelijk' zeg ik na een tijdje naar het 2tal gekeken te hebben. 'Ik heb altijd gelijk' verzekert Raoul mij en kijkt me met een grijns aan. Ik schud lachend mijn hoofd en zeg dat ik naar mijn kamer ga. Als ik op mijn kamer ben start ik mijn pc op en zoek naar de dichtstbijzijnde basisschool. 

'Je kan je kind hier aanmelden' 

'Hier' is blauwgedrukt en als ik erop klik kom ik op een site waar een hele lijst staat. Ik scroll wat naar beneden en in kleine lettertjes word aangegeven dat ze je kind dan binnen 2 weken in een klas kunnen zetten. Ik knik ernaar en haal een hand door mijn haar. Dit is nog best moeilijk.

-

'Hey Veer' Vera kijkt op en zoekt degene die dat zei. Als ze mij heeft gevonden glimlacht ze. 'Wat vind je van een school?' vraag ik onder het eten, iedereen kijkt naar het meisje wachtend op antwoord. Koen kijkt me even aan, zijn hoofd 1 groot vraagteken. 'We willen je eigenlijk op een school zetten zodat je kan leren' zeg ik dan maar als ik nog geen antwoord heb. Vera staart naar haar bordje. 'School?' vraagt ze zacht als ze zichzelf uit de staar haalt. 'Maar- ik niet weet' gaat ze verder. Ik glimlach zacht en dit is voor Robbie het teken dat hij weer in kindertaal kan uitleggen wat een school is. Ik grinnik soms zacht in wat voor accent de kleine brabander het uitlegt. Als hij klaar is knikt Vera klein, niet goed wetend wat ze ervan kunt denken. 

'We hebben het er straks nog wel over goed?' zegt Raoul die geen zin heeft in een overprikkeld kind. Vera knikt weer klein en neemt nog een klein hapje van der spinazie. 

-

Als we klaar zijn met eten loopt Vera al bijna gelijk naar mijn kamer. Ik weet niet goed hoe en wat. Maar ik denk dat het iets te maken heeft met school. Wat nou als ze alleen maar slechte dingen erover heeft gehoord? En waarom wil ze dat dan niet delen? Ik besluit na een kwartiertje toch te gaan kijken bij haar. Ik loop de woonkamer uit waar toch alleen Robbie PSV zat te kijken dus die had het toch niet door. Door naar mijn eigen kamer die ik deel met- mijn dochter? Ze heeft wel mijn achternaam maar- oke verder met haar, ik hoop dat ze oke is. Ik leg mijn hand op de klink en breng mijn oor naar de deur in de hoop dat ik geen snikkende geluiden hoor, ik hoor niks en beweeg mijn hand om de klink omlaag te doen. Ik duw de deur verder open en mijn oog valt gelijk op het bed. 

Ze kijkt op en glimlacht waterig. Ze zit wat met der potlood te spelen tussen haar 2 vingers en kijkt weer naar haar boekje. Mijn ogen glijden er ook naartoe en zie dat de pagina nog leeg is. 'Gaat het allemaal goed?' vraag ik als ik de deur dicht doe. Ik draai mijn bureaustoel om en ga erop zitten. 'Ja hoor pap, ik heb alleen geen idee wat ik tekenen moet' Het valt me weer op dat ze de woorden door elkaar heen haalt, net als bij het eten. Zou dat dan toch een soort van stressprikkel zijn dan? Ik zucht lichtelijk en sta op van mijn stoel. Ik stap op het bed af en ga op de rand zitten. 'Is er echt niet meer? Meer in zoals, eng?' Het is stil, een stilte waar alleen mijn gedachten spelen, en die van Vera vermoed ik. 'Ja' fluistert ze dan. Het potlood valt uit haar handje en ze trapt het boekje weg. Ze trekt haar beentjes op en slaat haar armpjes eromheen. Ik ga beter op het bed zitten en kijk naar het bange meisje.

'Voor-' verder kom ik niet, het meisje begint hevig te schokken en te ademhalen. Ik neem haar in mijn armen en trek haar op schoot. Ik leg mijn armen om haar heen alsof iemand haar pijn wilt doen maar dat nu niet meer kan. 'Sorry' fluistert ze, 'ik bang ben en- en- ik niet weet wat is het en-' ze snikt en huilt ertussendoor. Ik wrijf over haar armpje. 'Je hoeft geen sorry te zeggen, hoevaak moet ik dat nou zeggen? Het is niet erg, het is normaal dat je bang bent voor school, je heb het nog nooit meegemaakt, ik ben ook zovaak bang voor iets' Vera komt iets omhoog en die woorden lijken haar gerust te stellen. 'Jij zovaak?' zegt ze iets schor. Ik knik glimlachend, 'wat ik als zei, het. is. normaal.' bij elk woordje prik ik met mijn vinger op haar hoofdje. Ze lacht zacht en slaat haar armpjes om mijn nek heen. 'Alle papa's?' vraagt ze als ze zich weer terugtrekt. 'Allemaal' zeg ik terug en plant een kusje op haar haar.

-

-NOTES-

Ja dat, echt een saai hoofdstuk.

Maargoed, moet nog wiskunde maken,

Groetjessss