Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

43| De filmrol van het leven

'Vera' ik draai me om. 'Wat Stijn' antwoord ik als ik fel in zijn bruine ogen kijk. Hij kijkt net zo fel terug. Het is stil in de gang. Natuurlijk was hij weer hier gekomen na school. Op een donderdag. De dag dat mijn vaders opnames hebben. We hadden weer samen een film gekeken en toen vroeg hij of ik hem al had vergeven. Het kwam zo onverwachts dat het verkeerd was gevallen bij mij. Ik stond op en liep weg en nu roept hij me terug. Alleen omdat hij datgene wil weten.

'Ik wil het gewoon weten, heb je er überhaupt al aan gedacht?' Nee ik heb er eigenlijk niet zo vaak aan gedacht. Mijn standpunt was dan ook: je gaat hem niet vergeven. Het is er zo ingesleten dat het ook bijna niet meer kan. Ik knijp mijn handen tot vuisten en wend mijn blik af. Ergens zie ik hem naar me toe stappen. In een splits second komen er flashbacks terug van de laatste keer dat hij me bijna wurgde. 'Laat het weten' zegt hij zachtjes. Ik kijk op, in zijn donkerbruine ogen.
De ogen die ik vaak genoeg heb gezien om te weten dat de randjes nog donkerder bruin zijn.
De ogen waar ik altijd vol angst in keek.
De ogen dat ik elke dag wenste ze niet te zien.

'Nee' zeg ik dan ook. Het lukt me niet om uit die bruine ogen te kijken. Het lijkt wel of ze vastgeplakt zitten. Hij kijkt er dieper en dieper in. Eigenlijk wil ik dit helemaal niet.
Ik wil niet weer dit.
Ik wil niet-
'Waarom niet?' Vraagt hij terwijl ik zijn vingertoppen langs mijn arm voel. Het geeft me kippenvel die als een rilling over mijn rug loopt. Zoekend naar woorden raak ik steeds meer in paniek. De bruine ogen lijken meer te willen. Meer van dit.
Meer van mij.
En ik geef telkens signalen dat hij moet stoppen.
Stoppen met dit.
Stoppen met mij.

'S-stijn, stop' mijn stem trilt en ik zoek naar woorden. 'Oh hoezo? Vind mensenschuw dit niet leuk?' In één klap is Stijn weer de oude.
De Stijn die ik nooit meer wilde zien.
De Stijn die als een gek mij pestte.
Nu zelfs in mijn eigen huis.

'Dat klopt, ik v-vind dit niet l-leuk, kap' zeg ik proberend om mijn stem niet te laten trillen. Wat natuurlijk gruwelijk mislukt.
Zijn hand kruipt omhoog, naar mijn schouder. Ik voel hoe hij kleine rondjes met zijn vingertoppen maakt net in mijn nek. Langzaam komen er meer vingers bij die dit doen.
Het zweet breekt me uit terwijl ik nogsteeds kijk in die bruine ogen vol lust.
'Wat w-wil je Stijn' fluister ik. Hij lijkt verrast door die vraag en komt dichterbij met zijn gezicht, zijn vingers stoppen met rondjes maken. Zijn zwarte lokken vallen half voor zijn ogen. Ik kan zijn adem voelen op mijn lippen. 'Jou'

-

'Hey Veer we zijn weer thuis' mijn kamerdeur zwiept open. Sporen van tranen voel ik nogsteeds over mijn wangen vloeien. Ik kan niet plaatsen wie dit is. Van wie de stem is. Wel kan ik plaatsen dat ik ben getraumatiseerd, door hem.

Ik zit als een soort opgekropt bolletje op bed tegen het hoofdbord aan. 'Meisje wat is er' hoor ik weer diezelfde stem zeggen. Aan het taalgebruik is te horen dat het papa Robbie of Matthy is. 'W-wil-' ik krijg nauwelijks woorden uit mijn keel. 'Wil je er niet over praten?' Vult degene het voor me in, mijn bedrand deukt in. Ikzelf druk mijn benen nog dichter tegen mijn borst aan. Mijn hoofd begraaf ik nog verder. Klopt, ik wil er niet over praten, laat me alleen. Ik knik lichtjes. 'Waarom niet? Ging het niet goed met Stijn of Olivia?' Eerlijk gezegd heb ik Olivia niet eens gezien. Alleen Stijn, maar al te goed.

Weer knik ik, het ging niet goed, het ging gruwelijk mis. Mijn bed deukt nog verder in, alleen dan naast mij. 'Stijn?' Hoor ik dan zachtjes. Tranen komen weer op, alsof ze nog niet genoeg hadden gestroomt begin ik te snikken. Ik voel de tranen naar beneden lopen, op mijn broek, mijn knie word nat. Het boeit me niet. 'Schatje, kom' ik voel een arm om mijn schouders en word naar degene toe gedrukt.
Zachtjes dwingt hij mij om alles los te laten. Zachtjes lukt het ook.

-

'Waarom ik?' fluister ik schor. 'Weet ik niet meisje, wil je dat ik eten hierbreng of wil je bij ons aan tafel komen zitten?' Ik schud mijn hoofd tegen papa Milo's borst, 'wil je het hier brengen?' Vraag ik stilletjes. 'Oke maar dan moet je wel van me af' grinnikt hij. Ik verschuif mijzelf met tegenzin van zijn borst en kijk hem aan. 'Het gaat goedkomen oke?' Ik knik, makkelijker gezegd dan gedaan. Hij staat op van mijn bed en geeft nog een lieve glimlach voordat hij de kamer verlaat.

Ik draai me om, de warmte van papa Milo nog voelend op het matras. Mijn ogen vinden het witte plafond. De filmrol van het leven, om het even zo te zeggen. Steeds komt het stukje terug dat hij scherp het woordje fluistert: 'Jou' waarna hij zijn lippen op die van mij drukte, hij kneep in mijn zij waarna ik hem van me af rukte en mezelf opsloot in de badkamer. Hij heeft me met rust gelaten maar ik kan zijn handen, zijn lippen nog voelen. Ik draai me op mijn zij.
Ergens, kan het echt niet wat hij deed.
Ergens, was het best een... goed gevoel?
Wat?
Ik dwing mezelf om niet ervan uit te gaan dat het een goed gevoel gaf. Toch, als ik eraan denk krijg ik 2 dingen tegelijk:
Verdriet, ik wil huilen omdat het echt een handeling was waar je getraumatiseerd van kan worden.
Geliefd, omdat hij toch wel iets van liefde in zich had, en kriebels als in eraan denk.
Toch, ik zag zijn lust, het kan ook niet eens liefde geweest zijn.

'Hey ik heb soep' ik schrik op uit mijn gedachten en ga recht overeind zitten. 'Rustig Veer ik ben het' ik draai me weer om en ontmoet de blauwe ogen van mijn vader. 'Hey pap' zeg ik waarna ik tegen het hoofdbord aan ga zitten.
'Hey meisje, ik hoorde van Milo dat het niet zo goed gaat' zegt hij gelijk. Hij zet het dampende bord met soep op mijn bureau. Daarna komt hij naar me toe en gaat naast me zitten. 'Klopt' zeg ik alsof het me niet gebroken heeft.

-

Ik laat de warme stralen over mijn lichaam heen glijden. Ik masseer mijn haar, op de achtergrond hoor ik papa tegen zijn camera praten, net als vroeger. Na een tijdje eronder te hebben gestaan stap ik onder de douche vandaan. Ik graai een handdoek uit de la en droog me af.

Soms lijkt het me zo lekker om papa te zijn, een beetje lullen tegen de camera. Geen gekke mensen die je aanraken zonder dat je daarvoor toestemming heb gegeven. Gelijk komt vanmiddag weer boven. De handen van Stijn zitten als het ware vastgeplakt als ik mezelf in de spiegel bekijk.
Ik zie hem gewoon voor me staan.
Mij aanraken.
Mij zoenen.
Zonder dat ik het wilde, alleen omdat hij mij leuk vind.
Niet nadenken over iemand anders, nee, gewoon doen.
Mij knijpen in mijn heupen.
Mijn nek aanraken.
Zonder dat ik het wilde, alleen omdat hij mij leuk vind.
Niet nadenken over iemand anders, nee, gewoon doen.

En voor ik het weet zit ik weer jankend in de armen van papa, op schoot.
Alleen omdat ik dacht dat ik Stijn kon vergeven.
Dat ik dacht dat we een band hadden.
Dat ik dacht dat hij was veranderd.
Want, iedereen kon toch veranderen volgens mij? 

In mijn ogen; hij niet, nooit.

-NOTES-

Huppekeeeeee

Weetje welk lied leuk is?
"Dankjewel"
Heet het, wss ken je het wel, is echt kaulo leuk om dood te streamen, aanrader!

Hoe gaat het met je?♥️

Wacht, die eerste kon je makkelijk beantwoorden, nu deze:

Hoe gaat het écht met je?♥️

Groetjessssssssss