Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

18| 'Pijn'

POV: Matthy

'Matthyas het Lam?'

'Ehm ja'

'Wilt u naar school toe komen, Vera is niet in orde' 

'Ik kom er gelijk aan'

Ik spring op van mijn bureaustoel en ren naar de voordeur, stap in mijn schoenen en gris mijn autosleutels van de grond. Het is Vera's tweede dag op de basisschool hier in de buurt. Het ging heel goed en ze vond het minder eng dan verwacht, net was ik gebeld door één van haar meesters, meester Trouwborst. Hij zei dat ze niet in orde was, ik heb geen idee wat ik moet verwachten als ik aankom op school.

Allerlei vragen en scenario's schieten er door mijn hoofd, wat is er aan de hand? Ik sla de weg in bij school en parkeer mijn auto. Ik duw de deur open en stap uit, klap de deur weer dicht en loop gauw naar de voordeur van de school. 

Ik stap naar binnen en moet even nadenken waar ook alweer Vera's klaslokaal was. Oh, daarzo. Ik herinner het me weer en schiet de kleutergang in. 'Groep 1, groep 1/2' mompel ik terwijl ik langs de lokalen loop en de bordjes voorlees. 'Groep 2' Ik klop op de deur. Ja, ze zit in groep 2 om kennis te maken en te kijken of ze het echt niet eng vind, zo speelt ze nog even en kan ze vriendinnetjes maken, tenminste, dat hopen de jongens en ik. Vrijwel gelijk gaat de deur open door een jongentje van 4/5 schat ik. Hij glimlacht lief naar me en draait zijn hoofd, 'meester!' roept hij. Ik volg mijn ogen naar waar het jongentje roept en zie meester Trouwborst op de grond zitten. 'Oh, ja dankje Bas, kom maar binnen' Ik knik en het jongentje gaat weer naar zijn auto's.

Ik stap binnen en doe de deur weer dicht, gelijk komt mijn oog op de hoek van het blokkenbouwen. Daarvoor een meter verder zit de meester. Hij kijkt verdrietig en bezorgd over het kleine meisje naar mij. Ik zeg niks en ga naar de meester toe. Ik hurk neer naast hem en kijk even naar mijn dochter, zo mag ik haar toch wel noemen? 'Wat is er gebeurd?' vraag ik om mijn gedachtes op een rijtje te krijgen. De meester zucht even, 'ik weet het niet precies maar ze zit daar nu al een kwartier, ik heb alles geprobeerd' Ik knik, 'kan je me vertellen wát je weet?' De meester knikt weer.

'Ze had een klein ongelukje met zo'n groot blok' Hij pakt een blok achter zich vandaan. En inderdaad, het is groot. 'Ik denk dat dit op haar armpje is gevallen. Kijk maar, ze houd het ook vast' Ik draai mijn hoofd van het blok naar Vera die met opgetrokken beentjes in de hoek van het lokaal zit. Meestal slaat ze haar armpjes om haar beentjes heen maar nu heeft ze die voor zich en haar linkerhandje heeft haar rechterarmpje vast. Ik knik weer, niet wetend wat ik moet zeggen. Na een korte stilte onder de meester en ik, want er waren een paar meisjes bij die veel praten in het klaslokaal, schuif ik naar Vera toe en ga voor der zitten in kleermakerszit. 

'Hey Vera' Ik voel dat de meester naar me kijkt, wetend dat hij het hierna ook zo kan proberen. 'Papa hier' het is nogsteeds raar om over jezelf 'papa' te zeggen. Een grote snik waarna een diepe zucht volgt is als antwoord. 'Kan ik je even aankijken schat?' probeer ik dan maar. Wonderbaarlijk tilt ze haar hoofdje op kijkt me even aan. Ik kijk medelevend, dit verdient ze niet...

'Pijn' komt eruit als ze even naar haar armpje kijkt. Ik schuif wat dichterbij. 'Mag ik het even bekijken? Ik doe je niet meer pijn oke?' Het meisje schud haar hoofdje en trekt haar armpje meer tegen zich aan. 'Ik doe je echt geen pijn, toe laat me even kijken' probeer ik weer en weer schud ze haar hoofdje. 'Wat wil je dan? Wat kan ik doen' vraag ik dan maar. Het is even stil, 'nuffel?' snikt ze. Ik glimlach en kom dichterbij, ik sla mijn armen om haar heen en zo zitten we samen, in de hoek van een kleuterklaslokaal met de meester zijn ogen op je en spelende kinderen om je heen die soms even raar opkijken. 

-

'Dankjewel Matthyas dat je even kon komen, beterschap met Vera en laat me weten wanneer ze weer naar school komt!' Ik glimlach naar de meester met Vera op mijn heup, 'kom goed meester, ik ga goed voor der zorgen' De meester glimlacht nog even en gaat daarna weer terug zijn lokaal in. Ik draai me om en loop naar de uitgang van de school. 'Zo, Veer kan je vertellen wat is er is gebeurd of niet? Jou meester had het over een blok?' Ver knikt klein en legt haar hoofdje op mijn schouder. 'Ikke een groot blok hebben en- en- blok op arm komen en -' 'Wacht, Vera' onderbreek ik haar. 'Adem in en uit oke? Even rustig, alles komt goed' Ik wist niet dat ik het vaderschap zo erg op me nam, maar ze heeft het nodig. Ook omdat ze de woorden weer door elkaar heen haalt.

'Sorry papa, ik begin opnieuw' 'Goedzo meisje, toe maar, ik luister' moedig ik haar aan. 'Ik had een blok en die stapelde ik op de andere om toren te maken maar die blok viel om, toen die op mijn arm komen en toen had ik pijn' ratelt ze in één keer door. Ik glimlach even, 'goede uitspraak Veer, nou, waar doet het pijn?' Ik zet haar bij de auto op de grond en doe de deur open. Ze klimt in de auto en pakt haar arm weer vast, 'hierzo' zegt ze zachtjes als ze met haar wijsvingertje op de holte van haar arm drukt. Precies in de midden. 'Oke, dan gaan we nu naar huis en dan kijken we of papa Raoul er iets aan kan doen goed?' Vera knikt klein en pakt haar armpje weer vast, drukt zichzelf tegen de autostoel aan en streelt met haar vingertopjes over haar zere armpje. Ik glimlach en doe het portier dicht waarna ik om de auto loop en daar instap, ik start de motor en we rijden naar huis.

-

'Dus, is het erg?' vraag ik nog een keer voor de zekerheid aan Raoul. 'Valt mee, het is gekneusd denk ik' antwoord hij. Ik knik en trek Raoul in een knuffel. 'Sorry Roel' mompel ik in zijn schouder. Huilen staat me nader dan het lachen. 'Hey, het is niet jou schuld, we moeten hier met zijn alle doorheen, Vera sterkt weer op en morgen blijft ze lekker thuis' Ik knik in zijn trui en trek me weer terug. 'Het komt goed papa' Ik draai mijn hoofd en kijk in het iets blijere gezichtje van Vera. Mijn hart maakt een sprongentje. 'Ik hou van je' 

-NOTES-

Okeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Is jullie bio docent ook altijd kut of ligt dat aan mij?

Groetjessssssssssssss