Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

30| Probleem kind

Totdat papa Matthy de stilte in mijn hoofd verbreekt.

Hij legt een hand op mijn been. Mijn ogen glijden ernaartoe. Hij streelt met zijn duim over mijn been. Rustig maar wel liefelijk. Na een paar seconden voel ik ook op de andere been een hand. De hand van papa Raoul. Ik kijk ernaar. Hij begint ook met strelen over mijn knie met zijn duim. Ik glimlach, onbewust.

'Je bent sterk' hoor ik dan. 'Mentaal als fysiek' vult de andere kant van me het aan. 'Dat je dit verhaal zo hup, heb kunnen vertellen is- is intens' het is papa Matthy. Degene die het zelf moeilijk vind om zulke gesprekken te voeren. 'Daar sluit ik me bij aan, knuffel?'

Ik kijk voor de eerste keer sinds een kwartier ongeveer naar rechts, papa Raoul, dan naar links, mijn echte vader, papa Matthy. Ik knik langzaam waarna ik stevige armen om me heen voel.

Om één ding twijfel ik nog. Natuurlijk heb papa Matthy dat weer door als we terugtrekken uit de knuffel. Hij glimlacht naar me. 'Nog iets te vertellen?' Met een knipoog. Ik zucht. 'Ik weet niet goed, ik heb jullie al zoveel opgezadeld met dit en en nu moeten jullie hier weer iets aan doen en nu-' 'onthoud-' breekt hij mijn zin af terwijl hij mij streng maar liefdevol aankijkt. 'We worden, 1 niet boos en 2 we willen je helpen, en niet sorry zeggen voor de dingen die niet jou schuld zijn oke?' Hij weet al gewoon dat ik sorry ga zeggen omdat ik dat altijd doe.

'Ralf heeft het uitgemaakt' gooi ik er dan ook maar uit alsof ik nog geen probleem kind was. Ik voel de tranen op komen. 'Ja Ralf heeft het uitgemaakt' fluister ik daarna nog terwijl ik het oogcontact verbreek. 'Meis, daar kan jij toch niks aan doen' zegt papa Raoul zacht. 'Ja dat weet ik' antwoord ik hem mijn tranen wegvegend met mijn trui.

'Maar wat als ik het was, al die tijd. Dat ik niet leuk genoeg was. Dat ik niet zo leuk en grappig als hiervoor was. Dat ik-' 'Veer stop het is-' 'jawel, ik was het, ik weet het, ik was niet goed genoeg pap!' Ik verhef mijn stem. Schokkerig haal ik adem. 'Ga maar gewoon weg, ga weg oke!' Ik huil weer, zonder geluid, de tranen stromen gewoon. Papa Matthy schuift van het bed af, hetzelfde als papa Raoul. Ik kijk ze na. Niks zeggend. Zonder nog om te kijken verlaten ze mijn kamer.

Ik zei het, dacht het, wist het al die tijd. Ralf, pesters, papa's. Alles en iedereen vind me irritant, niet leuk meer als hiervoor. Ik laat me onderuit zakken en lig zo op mijn bed. Starend met tranen in mijn ogen en snikken die de stille kamer vullen naar het plafond. Het plafond die ze van mij niet hoefden te sauzen. Het plafond die niks waard is. Ze geven toch geen antwoorden, enkel vragen. Zoveel meer vragen dat ik kan bedenken.

Ik draai mijn hoofd op mijn kussen. De stilte is hard, te hard. Ik grijp mijn telefoon van mijn nachtkastje. Ik open hem en zie appjes, snaps en mailtjes. Appjes van 3 weken geleden. Snaps van 3 weken geleden. Ik heb er geen zin meer in. Alles zit tegen lijkt het wel. Het enige waar ik me nog in kan vinden is- tekenen. Mijn gevoelens eruit krassen of heel mooi tekenen. Ik laat mijn telefoon naast me op de grond vallen en ga overeind zitten. Ik veeg de rest van de tranen weg en hijs mezelf op van het bed. Ik pak mijn oortjes van het bureau en doe ze in waarna ik mijn nog lopende muziekje aan doe. Ik doe de deur open en kijk om me heen, niemand. Mijn schetsboekje met een setje potloden onder mijn arm geklemt.

POV: Matthy

Oke en nu? Alleen dat kan ik denken als ik de woonkamer in loop. Oprecht, en nu? Ik vis mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik wil Vera zo graag helpen. Maar ze wil telkens alleen zijn. Ik plof op de bank met Raoul naast me. 'En nu?' Leest Raoul mijn gedachtes. Ik haal mijn schouders op en kijk naar de tijd. 10 voor 7. Schiet ook niet echt op- kutzooi. Ik schiet ineens overeind. 'Ehm ik moet gaan, zie je vanavond nog wel ergens Roel' zeg ik met veel haast. Raoul kijkt me raar aan. We weten alles van Vera op dit moment en ik moet ineens weg. I know heel raar maar ik moet Julia ophalen. Kut. Kut. Kut.

POV: Robbie

'Doei' zeg ik als laatst in de camera en zucht een keer diep uit. 'Zo da was alles' mompel ik en zet de camera uit waarna ik mij pc afsluit. Als ik de trap afloop komt Matthy ineens met veel haast de gang in rennen. 'Wat de fuck Mat wat doe je' zeg ik lacherig. 'Ja ehm, moet iemand ophalen tot zo' zegt hij half zijn jas aantrekkend. 'Doe het veilig!' Voel ik de bui al hangen. 'Hou je tyfus bek!' Hoor ik nog in de verte ergens. Ik grinnik en wil de woonkamer in lopen. Ineens valt mijn oog op de deur van Vera. Zal ik even polshoogte nemen? Wil ze dat wel? Hebben ze al gepraat met haar? Of nouja, Matthy?

Even later klop ik toch op de deur van Vera. Niks. Ik trek een wenkbrauw op. Weer klop ik op de deur. Weer niks. 'Hallo?' Probeer ik met geklop. Zonder resultaat. Na een paar seconden druk ik de deurklink toch naar beneden. Ik zwiep de deur open en kijk de kamer rond. Niks. Wacht. Niks?! Ik snel de kamer in naar de badkamer. Ook niks. Waar is dat kind? Is ze in de woonkamer? Vast wel Rob, niet zo doen gelijk. Ik stap de kamer weer uit en trek de deur achter me dicht. Snel loop ik de woonkamer in waar ik gelijk Roel zie zitten op de bank. 'Hey Roellie heb je Vera gezien? Ze is niet in der ka-' 'ssttt' sust Raoul mijn zin af. Ik trek weer een wenkbrauw op. 'Ze zit in de tuin' legt hij uit met een speelse glimlach op zijn lippen.

-

Ik glimlach als ik bij de schuifdeur sta. Ze ligt languit op de grond in het gras met haar schetsboekje naast haar in het gras. Ze staart met oortjes in der oren naar de wolken. Raoul heeft net alles uitgelegd van pesters tot aan Ralf. Wat gaat er toch allemaal in dat koppie van haar om. En wat wil ik haar toch helpen.

-NOTES-

Haaaiii

Gaat het allemaal nog goed daar??

Dit is trwns het eerste deel die ik op m'n tel schrijf. Heb wel gelijk door dat het minder dingen opwekt qua inhoud van het boek als op de laptop dus ik hoop dat het leuk is. (Nogsteeds) dus let me know!!

Groetjesssss