Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

13| 'Maar, dan ben jij toch papa?'

POV: Matthy

Alle jongens hebben het gezien, iedereen weet nu hoe ik met dat kleine meisje van 6 om ga als ze dit soort dingen heeft. Het is niet erg. Integendeel juist, dan kan iedereen haar helpen. Maar toch voelde ik een betere band met die groene oogjes dan de rest van de jongens. 

'Gaat het alweer wat beter schat?' Ze kijkt op recht in mijn ogen en glimlacht, 'ja hoor Matthy' zegt ze zachtjes en laat zich tegen mij aan op bed vallen. Ze wil niet slapen wat ik goed begrijp maar ze is klein, dan heeft ze veel slaap nodig. 'Gaan we nu wel slapen Veer? Jij heb veel slaap nodig he' ze kijkt weer op en zucht heel zachtjes, 'oke Matthy' antwoord ze slaperig en gaat naast me liggen, ze zat tegen het hoofdbord aan en nu ligt ze in mijn armen, 'welterusten Vera' fluister ik en ga nog wat goed liggen. 

'Matthy?' vraagt ze na een korte stilte. 'Wat is er schat?' antwoord ik bijna slapend. 'Wat nou als ik lekker niet voel' zegt ze stilletjes. 'Dat gaat denk ik niet meer gebeuren hoor Veer' antwoord ik gerust. Ik voel haar hoofdje tegen mijn borst knikken en ze nestelt zich nog wat tegen me aan, 'welterusten Matthy'

-

'Matthy, Matthyyyy' hoor ik in mijn oor. Ik draai me om en open langzaam mijn ogen. Ik zie een bos bruine haren voor mijn gezicht. 'Kan ik los?' vraagt ze daarna. Ik frons eventjes en realiseer me dan dat ik haar vast heb tussen mijn armen, ik glimlach, 'oh, ja' zeg ik met een schorre ochtendstem waar Koen me altijd voor uitscheld. Ik doe mijn armen open en ze kruipt eruit waarna ze in kleermakerszit voor me gaat zitten en haar elastiekje uit doet, haar krullende bruine met blonde slierten haar, geklit valt over haar schoudertjes. Ze kijkt even op en glimlacht naar me omdat ze ziet dat ik wakker ben. Ze pakt haar haar weer bij elkaar van achter en draait het elastiekje er een paar keer omheen zodat het in een lage staart terecht komt. Echt, als ik 6 was, was ik allang voor haar gevallen.

'Kan jij mijn haartjes doen?' vraagt ze daarna. Ik ga wat overeind zitten, 'ehm, ik ben daar niet zo goed in, misschien wil Robbie het wel doen?' geef ik als optie. De vorige keer was het echt prut en Robbie hielp me anders was het nog klitterig geweest. Ze knikt en draait zich om, ze glijd van het bed af en loopt naar de deur, ik ga ineens rechtovereind zitten, 'wacht Vera' ze draait zich om en kijkt me aan, 'gaat het weer goed? Geen buikpijn meer?' Ik vraag het meer voor de zekerheid. Ze schud haar hoofdje, 'alles weer goed, ik naar Robbie gaan?' Haar mintgroene oogjes wachten op positief antwoord. 'Natuurlijk, ga maar' Haar oogjes lichten als het ware op en ze gaat op haar teentjes staan om de deur te openen. Even later hoor ik niks meer, ik weet niet wat het is maar ze gaat altijd zo zacht die trap op, het lijkt wel of ze niemand tot last wil zijn ofzo.

-

'Hey Mat' ik loop de woonkamer binnen en kijk recht in Koen's ogen. 'Hoi Koen' zeg ik wat minder enthousiast en loop gauw naar de keuken. 'Vera heeft al eten op' hoor ik van Raoul uit de woonkamer, 'oke' zeg ik terug. 'Heb je nou weer een schorre stem?' vraagt ineens iemand achter me wat echt alleen diegene kan zijn. 'Ja Koen, dat is normaal bij mij' bij het woordje 'normaal' sloeg mijn stem wat over. 'Ha! Boeit me niet!' zegt hij zo hard dat we zelfs Raoul horen lachen. 'Mongool' zeg ik terug en loop om het eiland heen met mijn koffie en een ontbijtje. 

'Je heb het nooit zo erg of ligt dat aan mij?' vraagt Raoul als ik een slok van mijn koffie neem. Ik haal mijn schouders op, 'trekt wel weer bij' antwoord ik en kijk naar de tv. 

-

'Ik kreeg trouwens een brief van die vrouw die een half jaartje geleden voor haar zorgde' zegt Raoul doelend op Vera die boven zit met Robbie na een tijdje. Ik kijk op en frons naar Raoul. 'Oke en dan?' vraagt Koen. 'Nou, we moeten eigenlijk die achternaam nog doen he' vervolgt Raoul. Ik knik, 'wiens achternaam krijgt ze dan?' vraag ik. 'Dat is juist de vraag, maar we weten het denk allemaal wel'. Op dat moment komen Vera en Robbie binnen lopen. Vera's haar volledig uitgekamd en in een mooie vlecht gedaan. 'Wist niet dat je kon vlechten Rob' zegt Koen met een lachje. 'Van Jamie geleerd' grinnikt hij als Vera naast me komt zitten op de bank. 'Kan je dat ook bij mij doen dan?' gaat hij verder. Vera heeft het gehoord en kijkt hem raar aan. 'Jij te kort haar hebben, kan niet' zegt ze doelend op Koen. Koen schiet in de lach.

'Matthy! Lobbie kussen op mij gooien!' vertelt ze enthousiast. 'Serieus?' zeg ik terug waar ze nog harder van gaat stralen. Ze vertelt nog wat verder en even later gaat ze naar mijn kamer haar boekje halen ofzo, geen idee. 'Maar even om terug te komen, achternaam?' vraag ik snel voordat Vera terug komt. 'Ja, dat weten we wel he' Robbie knipoogt naar mij, ik begin breed te glimlachen, 'echt waar? Vera het Lam?' zeg ik met nogsteeds die lach. Iedereen knikt, 'alleen Milo nog maar dat boeit niet' zegt Koen waarna iedereen in de lach schiet. 'Thanks maatjes, wanneer gaan we het zeggen?' 

-

Ik kan nogsteeds niet geloven dat ze mijn achternaam krijgt, natuurlijk had ik meer met haar maar je zou denken dat ze dan 'de Graaf' kreeg ofzo. 'Echt waar? krijg ik van Matthy?' ze kijkt ongelovig van mij naar Robbie die haar net in kindertaal heeft uitgelegd wat een achternaam is. Ze slaat haar armpjes om mijn nek en ik til haar op mijn schoot. Ze laat weer los en kijkt me stralend aan. Ze lijkt even te twijfelen, ik frons even, 'wat wil je zeggen lieverd?' help ik haar, ze kijkt me terug aan en straalt. 'Maar, dan ben jij toch papa?' Ik blijf haar aankijken in haar groene oogjes en knik lichtjes, nogsteeds niet gelovend dat dit moment nu toch eindelijk is aangekomen. 'Papa Matthy' zegt ze zachtjes. Een pluk haar valt voor mijn gezicht en ze draait haar hoofdje. 'Papa Lobbie?' Ze gaat zo iedereen af en iedereen is sprakeloos. Ze draait weer haar hoofdje naar mij en ziet gelijk de pluk blond haar. Ze heft haar handje op en pakt het vast waarna ze het begeleid naar de rest, alsof het een kuiken is. 'Ik hou van iedereen hier' en dat was het moment dat ik een traan liet vallen.

Ze kijkt me even geschrokken aan, 'papa Matthy huilen?' vraagt ze zacht. Ik snuf even. 'Niet van verdriet hoor, ik ben gewoon blij' maak ik haar duidelijk. Ze knikt en blijft even stil, 'wil je een nuffel?' vraagt ze dan zachtjes. Ik knik en ze slaat haar armpjes om me heen, ik knuffel haar stevig terug, het idee dat ze precies dezelfde methode gebruikt als bij mij is het liefste ooit!

-NOTES-

Tja, wat kan ik nog zeggen, ik zit zelf ook bijna te janken terwijl ik dit schrijf, echt erg maargoed.

Het schooljaar is natuurlijk begonnen, leuk hoor, 

(niet ik ben nu al toe aan vakantie)

Maar, mijn boeken van school zijn nog niet binnen, echt KAULO STOM want nu moet ik tantoe veel inhalen als ze WEL binnen zijn.

maargoed mijn probleem.

Groetjesssss