Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

55| 'Ik ben er voor dat eerste'

Heel de avond ben ik al een goed moment aan het uitzoeken om te praten met Stijn. Maar wanneer is een goed moment? In mijn ooghoek staat Stijn opeens op. Papa Koen en Milo waren met me aan het klooien in de tuin, we zitten met zijn alle buiten. Hij loopt naar binnen. Even twijfel ik. Dan duwt iemand me opeens. Ik draai me om, 'ga nou maar' papa Milo knikt naar de schuifdeur. 'Wij zijn er als het misgaat, hup' ik neem een hap adem en knik. 'Oke oke' fluister ik en loop gauw uit de tuin, de schuifdeur door.

Waar is hij? Op de wc ofzo?
Ik besluit te wachten in de keuken. Dan gaat de doortrekker van de wc. Ik verstijf bijna.
Dan stap ik de keuken uit en loop ik, jawel, Stijn tegen het lijf. 'Kijk uit man' bromt hij, draait zijn lichaam en loopt langs me. 'Stijn' begin ik. Ik draai me om en zie hoe hij net zeep op zijn handen doet. 'Wat' zegt hij kortaf, duidelijk geen zin hierin. 'Nou-' ik zoek even naar woorden en friemel wat aan mijn handen.

'Kijk, ik wil het goedmaken, met alles, maar ook echt alles, en ik hoop jij ook' hij doet de kraan open. Het geluid van stromend water vult de woonkamer. 'Oke en dan, je heb Lauren toch, waarom wil je het dan nog goedmaken?' Hij kijkt niet op van zijn handen die nogsteeds onder de stromende kraan hangen. Ik adem even in en uit. Frustratie begint weer te koken. Ik bal mijn handen tot vuisten. 'Omdat ik telkens spanning voel tussen ons' 'Van wat' een spottend lachje volgt.

'Je heb me 2 jaar gepest, toen heb je Amy wijsgemaakt dat wij samen hadden, toen vond je dat ik niet met Lauren mocht gaan, wat is er mis met jou?' Ik verhef mijn stem een beetje en voel dat ik er echt helemaal klaar mee ben. Stijn zwijgt even en doet de kraan uit. Hij pakt de handdoek en droogt zijn handen af.
'Ja, ik heb je gepest. Ja, ik heb Amy wijsgemaakt dat wij samen hadden. Ja, ik vind dat je niet met Lauren mocht gaan, maar dat alles had, nee heeft een reden' hij hangt de handdoek weer terug op. Dan gaat hij met zijn onderrug tegen het aanrecht aan staan. Oogcontact wil hij niet maken. Dat vermijd hij ook.

Ik laat me even ontspannen. 'Wat is die reden dan' verbreek ik de kille stilte, ineens kijkt hij me aan. Die bruine ogen, die ogen die zich nu vullen met lust. Die ogen die meer willen.
Meer van dit.
Meer van mij.
Nee, niet weer, hoezo?
Hoezo ik?

Hij komt dichterbij en voordat ik het weet sta ik tegen de kastjes aan gedrukt. Het zweet breekt me uit en hij komt voor me hangen. Zijn zwarte haren vallen voor zijn ogen. Wel net zo, dat ik die ogen nog kan zien. 'Je maakt me vanaf de eerste keer dat ik je zag, al gek Vera' ik verstijf van de fluistering.
Ik maakte hem gek?
Hij komt nog dichterbij.
Ik wil iets zeggen maar het lukt niet.
Het lijkt wel of mijn keel is dichtgeknepen.
Zijn warme stinkende rook adem voel ik weer op mijn neus. Zijn vingers langs mijn arm omhoog.
Hij legt rustig zijn hand in mijn nek.
'Snap je het dan niet, ik ben verliefd op je Vera. Verliefd. Weetje HOE moeilijk het dan is als ik jou dan zie met Lauren. Op de bank. Knus tegen elkaar' met elk scherp fluisterend woord komt er meer kippenvel op mijn rug. Zijn ogen doorboren me. Zijn warme hand in mijn nek maakt het moeilijker om te ademen.

Ik kijk in zijn donkerbruine ogen.
Hij is verliefd op me.
Stijn is verliefd op me.
Tot opeens. Zijn warme hand verdwijnt, zijn adem verdwijnt. Ik krijg als het ware weer lucht. Stijn word van me af gerukt. 'Ja nu is het wel weer genoeg, ben je helemaal?!' Ik zie hoe papa Matthy, Stijn bij de kraag van zijn shirt omhoog heeft getrokken en hem nu vastheeft. Papa's knokkels worden wit en ik weet dat hij hem nu helemaal kapot wil rammen.

'Pap!' Ineens kijkt hij naar mij. Zijn woede ogen worden bezorgd. Maar voordat hij iets kan zeggen komen alle andere vaders de keuken binnen. Gauw laat papa de kraag van Stijn los, maar houd hem nog wel stevig vast bij zijn arm. Ik kijk naar hem, nogsteeds tegen de kastjes gedrukt. Zonder ook maar iets te zeggen beweegt zijn mond; 'het spijt me' ik frons even. Hij schud zijn hoofd waarna Olivia ook binnenkomt. 'Stijn, wij moeten even praten' met dat laat papa zijn arm los en loopt hij gehoorzaam mee met zijn zus.

'Hoe gaat het Veer' de woonkamerdeur is nog niet dicht of er worden allerlei vragen naar me toe gegooit. 'Kan ik wat voor je doen?' 'Gaat het wel?' 'Wat deed Stijn, vertel het' Ik raak in paniek en wil zo snel mogelijk weg uit deze drukte. Ik neem een hap adem.
'HOU ALLEMAAL JE MOND!' Dan is het stil.
Ik kijk niet meer op of om en ren in 1 rechte streep de kamer uit, naar mijn eigen kamer.

-

Mijn mond smaakt naar zoute tranen. Waarom gebeurd er op het laatste moment zoveel? Ik slik een keer om de smaak te laten verdwijnen. Wat natuurlijk mislukt. Ik zit als een soort opgekropt bolletje in bed. Onder de dekens. Het matras is een beetje nat geworden van mijn tranen. De tranen die helemaal niet mochten vallen voor degene die me al zoveel heeft gekwetst de afgelopen jaren. Toch, gebeurd het.
En het ergste is dat het niet goed is gekomen.
Dat ik niet eens heb kunnen zeggen dat ik hem helemaal niks vind.
Dat ik niet heb kunnen zeggen dat ik voor iemand anders heb gekozen in plaats van hem.

Ik denk, als ik dat ook nog had gezegd- ik wil er niet eens over nadenken.
Hij had het ergste gedaan.
Dat weet ik.
Als hij die lust krijgt in zijn ogen is hij bijna niet te stoppen.
Dan wil hij meer, meer van waar hij mee bezig is.
Oftewel: meer van mij.
Want ik was telkens het slachtoffer van zijn lust.
En toen zei hij geluidloos, 'het spijt me' nou sorry maar dan ben je te ver gegaan.

-

Er klopt iemand op mijn deur. Ik was net onder de dekens uit gekomen en staar naar het plafond. 'Ja' zeg ik schor. Wetend dat ik een keer moet praten. Ik hoor de deur opengaan maar kijk niet om. 'Er wil iemand zijn excuses aanbieden' aan alles hoor ik dat papa Raoul het is. Ik hoor hem zijn keel schrapen. Nogsteeds heb ik niet omgekeken. Dan gaat mijn deur met een zachte klik weer dicht.

Het is stil. Heel stil. Ik wéét wie er in de kamer staat. Zijn aanwezigheid zegt alles van hoe hij zich nu voelt. En dat is-
Ik kom iets overeind en draai mijn hoofd om. Ja hoor, daar staat hij. Kijkend naar zijn handen. Ik voel me half schuldig, half niet. Ookal weet ik niet goed waarom.
Ik ben nogsteeds boos op hem.
Daarom besluit ik ook de stilte te verbreken.

'Ga je nog wat zeggen of kom je dan gelijk weer in die gare trans dat je me wil wurgen'
Het kwam hard aan, i know. Toch voelt het goed om dit te zeggen.
'Als je voor dat laatste komt, ga dan maar weer'
Ik vouw mijn benen onder me en kijk toe hoe hij zijn hoofd optilt.
Hij kijkt me aan. Met- spijt? Alweer?
'Ik ben er voor dat eerste'

-NOTES-

Spannonddddd

Naja eig niet.

Bro 1 docent mag mij niet ouwe, hij reageert op ALLES wat ik doe of zeg. Tegen iedereen doet hij normaal, maar mij?
Ho maar.
Ik haat hem. Magoed wie haat er geen docenten.

Het is ook prut weer.
#lovenederland

Groetjessssss