Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

25| Maak ik me nogsteeds zorgen.

POV: Milo

'Mat, Matthy gaat het?' Ik heb net de overstuurde Vera in de badkamer gedumpt. Iets wat ik nooit zou willen doen bij dat kind. Maar ik wist het even niet meer en nu staat Matthy levenloos voor zich uit te staren. Ik leg mijn hand op zijn schouder en wrijf eroverheen. 'Matthy, hallo?' Raoul is naar Lieke en Robbie naar Jamie. Koen moest zijn auto nog tanken. En ik? Ik dacht te gaan kunnen zuipen en niks doen, tot ik ineens geschreeuw hoorde. 

Ik leg mijn andere hand op de andere schouder en schud hem zacht heen en weer. Zijn ogen staan dof en het lijkt wel of hij dwars door me heen staart. het duurt me eigenlijk allemaal veel te lang en ik weet niet of hij straks flauwvalt ofzo. Ik ben geen Raoul, kut. 'Matthy, hier ben ik!' Ik zwaai met mijn hand voor zijn ogen, ogen als glaasjes. Pupillen zo groot als bijna zijn hele iris. 'Mat, nu, alleen ik ben er, kom weer tot leven ofzo' zeg ik wat harder dan net. 

Ineens schrikt hij op, zijn pupillen zijn in een seconde weer klein en het fel blauwe komt terug. 'Wattes, Milo. Milo? Vera!' Hij graait wat in het rond. Ik pak gauw zijn handen en laat hem mij aankijken. 'Mat, luister, ga even zitten, ik leg alles uit' 

-

Hij knikt, 'ik snap het Miel, sorry dat ik ineens zo raar was en-' een luide snik komt vanachter de badkamerdeur uit. Ik en Matthy kijken elkaar aan en Matthy knikt. 

POV: Matthy

Ik sta op van Vera's bed en loop naar de badkamerdeur. Eén zo'n harde snik betekent meestal dat ze helemaal gaat breken maar het zichzelf nog niet toestaat. Ik kijk nog een keer naar Milo die zijn hand opsteekt en de kamer verlaat. Ik glimlach even en klop op de badkamerdeur. 

'Als je Milo bent, g-ga dan m-maar gewoon weg ik-' 'Ik ben het papa' breek ik haar zin af, wetend dat ze dan een heel lulverhaal gaat ophangen wat helemaal niet waar is. Ik kijk naar de badkamerdeur voor me, zie de witte, bijna gele verf erop die aan de hoekjes helemaal bovenin al afbladdert. Ik volg met mijn ogen de deur van top tot teen, wachtend op antwoord van mijn lieve dochter. 'Ik ben waardeloos' hoor ik ineens, kort, hard en ruw. Ik trek een wenkbrauw op. Niet dat ze dat kan zien. Maar alsnog. 'Dat zullen we nog wel is zien, mag ik binnenkomen?' geef ik als alternatief. 

Het slot word na een paar twijfelende momenten er af gehaald en ik doe de deur open. Ik zie nog net hoe ze weer terug tegen de muur aan gaat zitten met opgetrokken benen. Ze kijkt me aan, rode ogen met middenin haar groene waar je de spanning in kan lezen, wachtend op wat ik zou zeggen. Integendeel word mijn spanning lager en mijn gezicht ontspant. Ik kijk terug met een zorgeloze glimlach en hurk voor haar neer. 'Als je waardeloos bent, kan je ook niet knuffelen' zeg ik met opengeslagen armen. 

-

'Hey Mat, gaat het goe- oh ehm stoor ik iets of' Ik grinnik naar de binnenstormende vaders die bezorgt zijn om hun dochter. 'Je stoort niks' antwoord ik Raoul, 'alleen zachter praten is wel fijner ja' Koen, Raoul, Robbie en Milo kijken glimlachend naar ons. Vera slaapt, op mijn borst. Op haar eigen bed. Ik kijk naar beneden en zie geen meid van 14. Nee, een meisje van 6. Net als vroeger, samen in één bed. Ik ga door haar krullende haren en richt me weer op de jongens. 'Nou zie je zo Mat, gaan over een half uurtje eten' ik knik naar Raoul en ze verlaten de kamer. 

Alleen, nee, samen, ook al slaapt ze. Ze heeft geen idee wat voor goede keuze het was om haar te adopteren. Ik zag het in der groene oogjes, de blijdschap toen ze werd meegenomen. Blijdschap toen ze voor het eerst hier ei aan het eten was. Dezelfde blijdschap toen ze haar eigen kamer kreeg. Blijdschap toen ze zag hoe ik en Raoul dit plafond sausde voor haar. Dezelfde blijdschap toen ze voor de eerste keer terug van de middelbare kwam en ons weer zag. De blijdschap toen ze mijn achternaam kreeg. De blijdschap die ik heb gemist de laatste dagen, nee, weken. Sinds de tweede dag van de middelbare eigenlijk al. Ze zit nu in de 2de. Hoezo weet ik dit nu pas? Ze heeft het al die tijd met zich mee gedragen. Niet durven vertellen. Nu is ze gesloopt en ga ik en haar andere vaders helpen om die blijdschap weer terug te vinden in die mooie groene ogen.

-

Ik kijk de tafel rond, iedereen zit te lachen en luid te praten over vandaag. 'Toen liet Jamie dus een glas vallen, echt kaulo dom' zegt Robbie lachend waarna iedereen lacht, behalve.. Vera. Ik kijk naar haar, ze staart, naar haar bord, in haar eigen wereld. Ook al weet ik wat er is op school. Dat zei Robbie laatst, wil ik het horen van haar. Ineens is ze weer terug en pakt ze haar vork op. Ze tilt haar hoofd op om te kijken wie er naar der kijkt. Ze pakt mijn ogen en glimlacht liefjes. Daarna stopt ze een paar slierten spaghetti in der mond en gaat ze iets onderuitgezakt zitten. Ik wissel een blik met Raoul die zo knikt dat ze het niet door heeft. Ik wil dat het goed komt. Ondanks alles. Maak ik me nogsteeds zorgen. 

-

'Hey Veer heb je geen huiswerk?' Ik kijk op van de tv en kijk naar het meisje die net de keuken uit komt lopen en weg wil gaan. 'Kut' antwoord ze fluisterend Robbie. Gelijk word ik bezorgt. 'Wat heb je dan?' vraag ik door. 'Bio toets' antwoord ze lichtelijk boos. 'Je moet vragen of Milo je komt helpen hoor' zeg ik grinnikend. Milo geeft me een stomp naast me op de bank. 'Zal ik doen hoor' speelt ze mee en loopt de woonkamer uit. 

-

POV: Vera

Zuchtend laat ik mijn Bio boek vallen op de grond naast mijn bed een half uur later. Ook al heb ik geslapen vandaag ben ik kapot. Ik laat me voorover vallen op het bed en draai me op mijn rug. Gelijk daarna klopt er iemand op mijn deur. Ik ga moeizaam overeind zitten en zeg dat degene binnen mag komen. De deur zwiept open en papa Robbie staat in de deuropening. 'Ik dacht, moet ik je helpen?' breed grijnzend doet hij de deur weer dicht. Ik rol met mijn ogen, maar toch, hij komt wel steeds op het goeie moment. 'Als je wil' antwoord ik en wrijf in mijn oog. Papa Robbie glimlacht en komt naast me op bed zitten. Hij pakt het boek op van de grond en kijkt erin. 'Planten' somt hij op van mijn boek en daarna kijkt hij me aan. 'Saai' antwoord ik waarna ik weer in mijn ogen wrijf. 'Volgensmij is er ook iemand moe' plaagt hij daarna. 'Hou je mond, overhoor me nou maar' hij grinnikt en begint de eerste vraag voor te lezen. 

-NOTES-

Oke saai saai saai

Robbie word later zo'n lieve vader, dat weet ik nu al.

Maargoed, hoe voelen jullie je? 

Mijn laptop dee het gister niet, hijs nogal oud weetje. Dus daarom nu een deeltje. Weet niet of ik nog meer schrijf, denk niet, anders verschijnt er wel iets.

Ik voel me, naja, kan beter.

Groetjesssss