Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

16| 'Het komt goed'

POV: Koen

Ik trek Raoul mee de gang op. 'Wat is er allemaal?' vraagt hij bezorgd als hij de woonkamerdeur dichttrekt. 'Matthy en ik heb het verneukt' Raoul kijkt me even aan zonder iets te zeggen, wachtend op antwoorden. 'En toen?' vraagt hij dan maar. Ik neem een hap lucht, 'nou, ik weet het eigenlijk niet, ik denk dat ik de relatie van Caro en Mat heb verneukt omdat ik een foto stuurde van Caro die zat te tongen met een brunette in de kroeg, gevonden op Insta. Ik wist niet dat Mat vandaag met haar was anders had ik het op een ander tijdstip laten zien, echt waar!' De woorden stomen uit mijn mond en het gezicht van Raoul word steeds bedenkelijker.

'Matthy kennende' begint Raoul, 'heeft hij zich nu opgesloten' ik knik en draai me om naar Matthy's deur. 'En Vera dan? Wat nou als hij echt heel lang zichzelf opsluit? Vera wil na een tijdje echt weer papa Matthy' Raoul knikt op mijn vragen, 'ik weet het niet Koen maar we gaan proberen om hem op de been te krijgen en wel nu' zegt Raoul vastbesloten en loopt naar de deur van Matthy, degene die dit eigenlijk het minst verdiend en het minst aankan.

-

'Mat' Raoul klopt op de badkamerdeur. We horen allebei niks. 'Matthy' zegt Raoul nu wat harder. Ik klop daarbij op de deur. Eén harde snik dringt de deur door en vult de hele kamer. 'Jongen toch' fluistert Raoul vol medelijden. Ik word gewoon verdrietig van die ene snik. 'Kan je de deur openmaken jongen?' vraagt Raoul als een vader die voor zijn zoontje klaarstaat. We horen wat geschuifel en een diepe zucht. 'Laat me met rust' hoor ik nu schor en zacht, stem van een jongen die op het punt staat nog een keer te breken. 'Mat, kom we willen je helpen, alsjeblieft' probeer nu ook ik. 'Nee, jullie kunnen-' zijn stem sloeg over van het huilen, een beetje wat hij elke ochtend ook heel vaak heeft, maar nu scheld ik hem niet uit. 'Jullie kunnen niet helpen' verbetert hij zijn eigen zin.

'Jawel en dat wil ik maar al te graag' ik kijk op naar Raoul. Hij weet in dit soort situaties altijd wat hij moet zeggen. Ineens denk ik terug aan dat kleine meisje die zich al schuldig voelde op de schoot van Matthy toen hij een traan liet vallen omdat zij hem 'papa' noemde. Daar was ze al kapot van, laat staan dit. 'En Vera ook' vul ik de zin van Raoul aan. Nu is het een tijdje muisstil. Heb ik hem nou nog meer gebroken of- je kunt een speld horen vallen. Tot ineens het slot word omgedraaid. Raoul staat gelijk aan en pakt de deurklink vast. Ik zet een stapje naar achter en daar staat hij, met rood omrande ogen, verwilderd haar waar hij waarschijnlijk aan heeft lopen trekken en lichtrode wangen. 'Jongen kom hier' Raoul trekt hem in een knuffel. Ik kom er gauw bij staan en sla mijn armen om zijn rug. 

-

POV: Raoul

'Wat is er gebeurd?' vraag ik aan Matthy, ik streel geruststellend over zijn rug, natuurlijk weet ik het al maar ik wil het wel uit hemzelf horen. Matthy speelt met zijn vingers, hij gaat langs zijn nagelriemen en plukt een velletje open. Ik leg mijn hand erbovenop en vang zijn ogen. 'Dus vertel' moedig ik hem aan waarna zijn rechterbeen, aan de kant waar ik niet zit, zenuwachtig op en neer begint te gaan. Hij wend zijn ogen af en ik knijp bemoedigend in zijn handen waar mijn hand nogsteeds bovenop ligt. Koen was naar de woonkamer gelopen omdat Matthy weer in huilen uit barstte. Ik vind het oprecht zielig. Eén van mijn jongens door een stomme break-up helemaal gesloopt. Als het iemand anders was geweest wist ik dat diegene er snel weer bovenop kwam, Matthy daarentegen is anders. Hij komt niet gauw bovenop dingen. En dat is in dit soort situaties heel vervelend.

'Het is-' Matthy begint ineens te hakkelen. Ik kom terug op de echte wereld en wil nu zijn luisterend oor zijn. 'Carolijn, h- h- het is uit' komt er moeizaam uit. Ik trek hem gelijk in een knuffel, 'dat is kut Mat, maar het komt goed' Matthy knikt tegen mijn schouder en zucht een keer, 'dankje Roel'.

-

'Papa Roel! Kijk wat ik met papa Lobbie heb gemaakt!' Het meisje klimt van de eettafel stoel af en rent naar me toe. Ik glimlach ondanks het voorval van net en hurk op de grond. Ze draait het A4tje om en er verschijnt een grote bloem met daaromheen nog meer bloementjes en veel mini-huisjes. Vera vertelt enthousiast over hoe Robbie die grote bloem heeft gemaakt, ik werp een blik op de eettafel en zie Robbie daar zitten met een bak oude stiften uit een video. 'Heel mooi Veer, misschien wil papa Koen hem ook wel zien' ze begint te stralen en knikt waarna ze de woonkamer langs me uitrent en de trap op vliegt. Naar Koen zijn kamer.

'Hoe gaat het met Mat' vraagt Robbie als ik overeind ga staan. 'Wat beter dan net, hij wil het zo proberen gewoon om sociaal te zijn voor Vera merendeels' Robbie knikt zonder op te kijken van de dop van een stift als ineens de deur weer word opengeduwd. 'Papa Koen heel mooi vinden, maar opnemen, papa Matthy ook zien?' Het vragende meisje kijkt me aan, hopend op positief antwoord. Ik slik een keer, dit zat eraan te komen. 'Kijk Veer' ik zak weer door mijn benen heen en ga voor der zitten. Ze knikt lichtjes en de tekening verdwijnt achter haar rug. 'Papa Matthy heeft, hoe zal ik het zeggen-' 'verdriet?' Onderbreekt ze me. Het meisje kijkt me aan met die lichtgroene oogjes. 'Ja, eigenlijk wel ja' Vera knikt en haalt de tekening weer omhoog. 'Troosten, net als papa bij mij doet en dan dit tekening voor hem?' Ik glimlach om het feit dat het kindje er alles aan wilt doen dat Matthy zich beter gaat voelen. Eerlijk, ik kan ook geen 'nee' zeggen...

-

'Pap?' Vera trippelt binnen en Matthy komt overeind. Hij had zoveel gehuild dat hij zelfs in slaap was gevallen. 'Gaat het goed?' vraagt ze weer. Ik sta in de deuropening en bekijk alles. 

POV: Matthy

'Gaat het goed?' slaperig kijk ik even om me heen. Ik wrijf in mijn ogen en zie ineens een klein meisje bij mijn bedrand staan. Ik glimlach naar haar, 'ja hoor schat, gaat goed' Vera glimlacht en knikt. 'Je mag wel op bed komen' Ik trek mijn benen op en Vera klimt op bed. Ze heeft in haar rechterhand een papiertje vast. Ik kijk even om me heen en zie ineens Raoul in de deuropening staan. Ik glimlach naar hem als Vera me zacht aantikt. 'Deze is voor jou' ze draait het papiertje om en mijn glimlach word steeds breder. Ik bekijk de tekening goed. 'Hij is prachtig Veer' zeg ik zachtjes. Ik leg de tekening naast me neer en sla mijn armen open. Ze kruipt erin en knuffelt me stevig. 'Alles weer goed?' vraagt ze zachtjes. Ik denk even na, ik moet nog veel verwerken maar tot nu toe wel. 'Alles goed' 

-NOTES-

Kjoettt

Ik had het idee om dan het volgende hoofdstuk, of die daarna, over Vera te schrijven die dan 14 is. Daar heb ik ook wel een leuk idee voor, even laten weten of jullie dat ook leuk vinden ok?

Groetjesssss