Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

27| Hij weet het

Gelijk schiet het me te binnen, kut, Stijn.

Gelijk trek ik mijn hoofd weg en kijk ik hem recht aan. 'Oh ehm niks, had denk ik jeuk' lieg ik snel, hopend dat het geloofwaardig klonk. Wat denk ik wel niet? Natuurlijk klonk het niet geloofwaardig. Papa Robbie kijkt me doordringend aan. 'Jij gaat nu vertellen wat dat is Vera' zegt hij rustig, maar vol strengheid in zijn stem. Ik slik een keer hoorbaar en draai mijn hoofd weg. Tranen verzamelen zich in mijn ogen. Ik probeer ze weg te knipperen. Ik wil dit niet zeggen, wat zullen ze, en vooral papa Robbie, wel niet denken? Dat ik mislukt ben ofzo? Konden ze niet iemand anders uitkiezen? 

POV: Robbie

'Vera' zeg ik vol hopend verlangen dat dat niet is wat ik denk dat het is. Gelijk schud ze haar hoofd, duidelijk geen zin om er over te hebben. Is dit dan wat Matthy zei over die pesters? Maar, is dat dan zo erg? Ze kijkt me niet aan, maar het is zo stil dat ik weet dat ze vecht tegen de tranen. Ik heb het zo te doen met haar. Die rode plekken in haar nek blijven maar rondspoken door mijn hoofd, net als de vragen. Teveel vragen. 

Hoezo? Ik denk, nee, ik weet wat het is. Ik weet op een manier dat het zo is. Ik weet het, zeker. De vorm van de plekken, het spreekt boekdelen. Alleen, ik wil het horen, dat ze toegeeft en dat ze hulp wil. Ik kijk naar haar krullende haren in een hoge staart verbonden zoals altijd. Ik wil dat ze me aankijkt, dat ik haar kan troosten, kan knuffelen dat het niet erg is om te zeggen. Maar wat nou als ze ons niet eens vertrouwt? Kan ik dat zomaar doen? Moet iemand anders dit niet doen?

Een diepe zucht komt uit het 14-jarige meisje. Een zucht dat ik weet dat ze gesloopt is. Een zucht dat ik weet dat ze het niet wil en dat ze, net als mij, deze stiltes haat. Ik sta op van de bank, ik ga het tegen iedereen zeggen, iedereen moet dit weten. Het is voor haar eigen bestwil. De lange, eeuwige stilte verbreek ik. 'Ik ga naar mijn kamer, als je me nodig heb' Ik wacht niet op antwoord, wetend dat ze toch niks zegt.

POV: Vera

'Ik ga naar mijn kamer, als je me nodig heb' verbreekt papa de ijzige stilte in de woonkamer. Het enige wat ik wil, is- is- ik weet niet eens wat ik wil. Weer word ik uit gedachten gehaald door de woonkamerdeur die dichtvalt. Ik breek, in duizend stukken lijkt het wel. Het liefst had ik gewild dat papa Robbie bij me bleef, me omhelsde en zegde dat het goed was en dat ik alles kon vertellen. In plaats van dat, verlaat hij me. Hij weet het, spookt het door mijn hoofd, hij weet het ook. En begrijp me niet verkeerd, ik doe het zelf. Ik zeg ook niks, toch- toch wilde ik het, diep in mijn hart die nu is gebroken in duizend stukken.

-

Ik weet het niet, moet ik het vertellen? Moet ik het niet vertellen? Ze weten het al, papa Matthy had alles gehoord en aan de rest vertelt, toch blijven ze doen alsof ze van niks weten. Ik zit aan mijn bureau. Morgen dinsdag, ben Nederlands aan het maken. Ik bijt op de achterkant van mijn potlood. Ik ben nergens in staat. Ralf heeft me ook al heel de dag niet gesnapt of geappt. Ik haal de potlood uit mijn mond en kras voor de zoveelste keer de zin door die ik heb geschreven. Nu ik een beetje bij aarde ben weet ik dat het antwoord niet goed is. Ik zucht en hou het potlood tussen 2 vingers. Telkens dwalen mijn gedachtes af naar vanmiddag. De plekken in mijn nek, ze zijn allang weg. Maar toen niet, nee, natuurlijk niet. 

Ik ga wat onderuit zitten in mijn stoel tot opeens mijn telefoon oplicht. Ik kijk ernaar. Het schermpje geeft een appje aan, een naam met een hartje erachter. Ralf.. Ik ga weer rechtop zitten en zet mijn potlood tussen mijn tanden waarna ik mijn telefoon oppak. 

Hey,  ehm ik weet niet zo goed hoe ik het moet overbrengen, maar, ik denk dat onze relatie niet heel goed meer verloopt. Eerlijk gezegd, je bent knap en lief, maar ik heb die eerste liefde niet meer, en nu ook dat gezeik op school van jou. Het houd me bezig, en ik denk, dat het beter is om te stoppen. Kunnen we vrienden blijven? -xx- Ralf.

Mijn wereld stort in elkaar. Tranen lopen allang over mijn gezicht. Ik lees het bericht opnieuw en opnieuw. Ik gooi het potlood door de kamer heen en mijn hart breekt weer, mijn hart die al zo kwetsbaar was. Breekt voor de tweede keer. Mijn ogen vliegen voor de tachtigste keer over de regels van het langste bericht ooit van hem. 'Kunnen we vrienden blijven?' Nee Ralf, dat kan niet. Ik klik bovenin met trillende vingers op zijn naam. Ik scroll naar beneden tot er in het rood gedrukt, 'Blokkeer Ralf❤️' staat. Ik klik erop. 

-

POV: Matthy

'Hey boys, Vera al gez- wat doen jullie?' Ik blijf staan bij het muurtje in het midden van de woonkamer. Ik ben net terug van mijn eerste date. Ja, je leest het goed, mijn eerste date. Ik had haar ontmoet via via en we appte veel de laatste tijd. We hebben een goeie klik maar nu zitten al de jongens op de bank dempend te praten. 

'Oh, eh Mat, kom even zitten, het is Vera' Ik kijk verbaast naar Robbie die dat zei en loop gelijk naar de eerste beste plek waar ik kan zitten. 'Vertel'

-

'Dus, het is wat je denkt dat het is?' verzeker ik Robbie. Robbie knikt. Ik kijk de jongens rond, 'waren het echt zulke plekken?' vraag ik door. 'Ja, wacht kijk zo ongeveer' Robbie hou zijn hand om zijn nek heen en haalt hem er weer af. Een soort mal. 'Je zag heel de vingers staan Mat, we moeten echt wat doen, dit zijn sowieso die pesters' Ik knik vastberaden. 'Ja leuk dit maar hoe? Als ze én niks vertelt én school weet niks' zegt Koen mij aankijkend. Milo haalt zijn schouders op. 'We moeten haar gewoon een keer ophalen van school, kijken of ze dan word gepakt door hun, dit kon niet lang geleden zijn wat Robbie zag, anders waren die plekken allang weg' zegt Raoul weer is wijs. Ik knik en haal een hand door mijn haar. 'We moeten gewoon praten met haar, of ze het nou wil of niet'

-NOTES-

Wauww

Wat kan ik weer is een hoofdstukkie online gooien zeg. Poh.

iig, school was kut, thuis is kut, chips is lekker.

Oke sorry, ik zit nu chips te eten wat ik net heb gestolen van het kastje. SSTTT.

Groetjessss