Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

24| Ik weet het allemaal niet meer.

'Ik heb alles gehoord'

Mijn wereld staat stil, niks doet het meer, ik weet niks, doe niks, staar naar een dood punt ergens in de verte langs papa Matthy's hoofd. Na een momentje kom ik weer redelijk in actie en knipper een paar keer met mijn ogen. Ik kom tot een realisatie; 'Je h-hebt me afgeluisterd?' kon ik de enige conclusie trekken in mijn hoofd. Maar, het was toch ook zo? Papa Matthy heeft me gewoon afgeluisterd. Gewoon, ja, het is zo. 

'Nee, dat, dat zou ik nooit durven maar-' mijn hersens begrijpen het niet meer, hoezo, 'dat zou ik nooit durven'? Hij heeft het nu toch al gedaan? Of ben ik weer dom? Want dat ben ik altijd. 'Maar- is het echt?' maakt papa Matthy zijn zin af.

Weer kraken mijn hersens, is het echt? Wat is echt? Ik wend mijn ogen weer af naar mijn schoot waar ik weer zit te friemelen, deze keer met de zoom van mijn shirt. Zonder papa aan te kijken hoop ik vurig dat hij nu gewoon wegloopt, dat ik weer in mijn eentje zit, dat ik weer kan huilen erom, dat dit nooit was gebeurd.. maar hoe groot is die kans? 0,000001 ofzo. 

'Vera, is het echt?' Nogsteeds leg ik de link niet, wat is e- oh. Wacht, de pesters. Kut. Ja, gelijk komen er tranen op en neem ik een diepe zucht. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen en voel de stilte samengepakt met papa's ogen die op me plakken toenemen, ik word langzaam gek. 'H-het is' mijn stem niets meer dan een fluistering. 'Meisje, ik hoor je niet, kijk me is aan' ik weet niet of hij me echt niet hoorde en dat dit gewoon een manoeuvre is maargoed. Ik doe wat er van me word gevraagd en til mijn hoofd langzaam op. Ik kijk recht in het gezicht van mijn vader die gehurkt voor me op de grond zit, hij kijkt me bezorgd aan.

'Wat gaat er toch allemaal in dat koppie van je om Veer, of nog belangrijker, op school' Ik zucht en laat mezelf wat naar achter vallen in de bureaustoel en kijk naar het plafond waarna ik naar de juiste woorden zoek. 'Ik- ik weet het niet oke, ik-' 'Je weet het wel' concludeert en breekt papa mijn zin af, 'je wil het alleen niet zeggen' en natuurlijk heeft hij weer is gelijk, ik weet het wel en wil het niet zeggen. Want, alleen Ralf weet het en verder niemand anders. Ik twijfel, wel, niet, wel, niet. Hoe moet ik het zeggen? Ik overweeg het mezelf te zeggen maar de twijfel en angst dat papa boos word, blijft knagen. Ookal weet ik dat hij sowieso niet boos word, vind ik het nogsteeds moeilijk. 

Alsof papa mijn gedachten kan lezen zegt hij, 'ik word niet boos, dat weet je toch?' Ik kijk hem aan, tranen springen in mijn ogen. 'Ga alsjeblieft weg' fluister ik. Papa kijkt me raar aan en wil weer iets zeggen, 'ga weg alsjeblieft' zeg ik weer. Ik weet niet goed waarom, alleen zijn, spanning tussen ons die bijna zo dik is dat je het kan snijden of-. Een traan ontsnapt en rolt over mijn wang. 'Ga weg' zeg ik weer terwijl ik de traan ruw wegveeg. De andere wang is al nat dus zoveel had het niet uitgemaakt. Papa kijkt me aan met een mix van emoties, ook niet wetend hoe en wat. Ik word langzaam gek en weet niet meer wat ik moet doen als alleen, alleen zijn. In mijn eigen wereld, mijn eigen kamer, zonder zorgen, zonder dingen die me knotsgek maken. 

Ik verschuif wat op mijn stoel en kijk papa nogsteeds aan die als versteend overeind is gaan staan en voor zich uit kijkt. 'Ga is weg!' zeg ik nu ook wat harder dan ik wilde. Ik denk niet meer na, mijn enige doel is nu dat ik alleen wil zijn. Papa verschuift nogsteeds niet. 'Ga is weg!' roep ik nu weer wat harder. Frustratie, boosheid, verdriet, gek makend. Ik weet het allemaal niet meer. Ineens hoor ik voetstappen. Ik sta op uit de stoel en ga voor papa staan. 'Pap, ga weg!' zeg ik nu ook, huilend, boos, frustratie. Ik weet het echt niet meer. 

'Wat is hier aan de- wat? Vera!' Ik word vastgegrepen aan mijn armen en weggetrokken van papa Matthy. 'Laat me los gek!' schreeuw ik door mijn kamer. Ik schop met mijn benen en probeer mijn armen los te maken uit de houdgreep. 'Nee, jij gaat afkoelen' zegt de stem boos, opdringerig en licht verbaasd. Ik word naar mijn badkamer begeleid en erin gezet. 'Jij gaat hier blijven en ik, alleen ik, kom je zo halen' dan gaat de deur weer dicht. Papa Milo. Degene die ik nog nooit zoiets heb zien doen en zoiets heb horen zeggen. Het liefst stuif ik weer de badkamer uit en wil ik papa Matthy omarmen en zeggen dat het mijn fout was, dat ik degene was die dit heb veroorzaakt en dat ik er zo'n groot probleem van maak. Maar dat kan niet, niet nu, nooit meer, zou ik haast denken.  

Ik hoor niks meer, alleen één grote ruis. Ik word wat duizelig en ga tegen de koude tegels van de badkamer aan staan, ik laat mezelf langzaam naar beneden zakken waarna er opnieuw tranen zich verzamelen en langzaam naar beneden druppen. Iedereen is boos op mij. Niemand mag mij meer, ik ben een waardeloze dochter. Ik word gepest, wil soms niet meer leven en doe heel de dag niks als alleen maar huilen. Wie wil nou zo iemand? Ik heb het verpest, verkloot, verneukt, weet ik veel. En goed ook.

-NOTES-

Beter was dit leuk, zo blijft het nog een beetje spannend.

Dankje, sxftzitters, love naar jou! Je berichtje heb geholpen❤️

Verder sowieso naar iedereen een so want dit boek heeft al 3.5k lezers!

Echt super bedankt! Zonder jullie kon dit niet, ik sta (nu ik het zie) ook als nummer 1 in de catagorie: Matthy

Dus echt love naar jullie en wat ik altijd zeg:

Groetjessss