POV: Matthy
'Wacht, ik ga ff een trui halen' 'Is goed Mat, wel zachtjes he?' 'Oh, ja komt goed' antwoord ik Raoul voordat ik naar mijn kamer ga. Het is een half uurtje later nadat Vera naar bed ging dus zij slaapt wel denk.
Ik open zacht de deur en loop naar binnen, het is donker in de kamer, we zouden nog even buiten in de tuin gaan zitten met de jongens. Ik druk op het zaklamp icoontje onderin mijn telefoon en hou mijn vinger erop zodat hij net zo fel is en loop naar de kast waar ik een trui uithaal. Ik draai me om met de trui in mijn handen en wil nog even naar het kleine mormeltje kijken in mijn grote bed. Maar, ze ligt er niet?
Na een paar seconden dringt het tot me door. Vera ligt er niet! Ik laat mijn trui uit mijn handen vallen en schijn over het bed, nergens. Lichte paniek komt in me op. Waar is ze? Ik loop om het bed heen en zie niks, totdat. Het hoekje, daar zit ze, haar hoofd tussen haar borst en opgetrokken beentjes begraven. Allerlei vragen schieten door mijn hoofd maar ik laat het rusten, hoezo zit ze hier?
Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, slaapt ze of niet? Ik loop weer terug naar de deur en knip het grote licht aan in mijn kamer, zaklamp is nu niet meer nodig, ik druk hem uit en leg mijn telefoon op het bureau, wat nu?
Ik loop weer om het bed heen en hurk voor der neer. Wat moet ik zeggen? 'Hey, Vera' ik probeer het zachtjes te zeggen. Een luide snik vervult de kamer, van het meisje in het hoekje gekropen van de kamer. Nu valt het kwartje. Ze kon het niet meer en huilt alleen als er niemand is, waarschijnlijk als ik nu niet was gekomen was ze hierna weer terug in bed gaan liggen en niemand die ervan wist. Ik denk dat ze dit 'thuis' ook deed...
'Vera, hoor je mij?' Haar schoudertjes beginnen te schokken en nog een paar snikken komen vrij, 'wat is er Veer, vertel het me' stomme zin, ze kan het niet vertellen, en waarschijnlijk weet ze het zelf ook niet. Ik laat me op de grond zakken en ga in kleermakerszit zitten voor het meisje. 'Veer' probeer ik nog een keer, dan schiet het hoofdje omhoog en haar groene oogjes vullen zich weer met tranen waarna ze haar armpjes voor haar gezicht slaat. 'Sorry' fluistert ze schor.
'Je hoeft nergens sorry voor te zeggen, het maakt niet uit' ze snikt nog een keer en laat haar armpjes zakken. Ze begraaft haar hoofdje weer tussen haar borst en beentjes en slaat haar armpjes eromheen. Ik ga weer op mijn hurken zitten en schuif naast het meisje tegen de muur aan.
-
Na een lange stilte hoor ik mijn telefoon afgaan op het bureau, de jongens zullen wel denken waar ik blijf. En ze zijn te lui om me te komen halen. Vera is belangrijker.
-
Weer na een korte stilte besluit ik iets te vragen. 'Wil je een knuffel?' In mijn ooghoek zie ik het hoofdje omhoog gaan en ze kijkt me een beetje raar aan. Ze kijkt naar me en de twijfeling staat in haar lichtgroene oogjes. 'Het mag echt, dat vind ik zelf soms ook fijn, iedereen, alle jongens' een kleine glimlach ontstaat er. 'Iedeleen?' Ik knik, 'iedereen'.
Ze schuift wat meer uit het hoekje en zit bijna tegen me aan. Ze kijkt nog een keer op en ik knik. Ze glimlacht zachtjes en komt dichterbij waarna ik een arm om het kleine meisje heensla.
Na 30 seconden ongeveer hoor ik weer mijn telefoon. 'Is dat Milo?' vraagt Vera. Ik grinnik, 'ik denk het wel ja, ze wachten' 'sorry, komt door mij' zegt ze zachtjes waarna ze probeert om onder mijn arm vandaan te komen. Ik trek haar wat meer naar me toe. 'Onthoud, niks is jou schuld oke? Je kan er niks aan doen, je bent 6' ze kijkt op en knikt met een glimlach. 'Ik hou van jou Matthy' mijn hart smelt, 'ik ook van jou Vera'
Ik haal mijn arm weg en ze staat op, 'zal ik je weer in bed leggen of wil je nog even bij ons zitten buiten?' Ik heb haar de keuze gegeven, het lijkt me sterk dat ze hierna weer in slaap valt. 'Bij jullie nog zitten?' vraagt ze zachtjes. 'Natuurlijk mag dat, kom, dan gaan we naar de tuin' ze knikt en ik sta op waarna ik voor haar uitloop en mijn telefoon en trui onderweg naar de deur pak.
'2 gemiste oproepen van 'Roellie'
'1 gemiste oproep van 'OnsRob'
het verbaast me dat Robbie me geprobeerd heeft te bellen maargoed. Ik trek de trui over mijn hoofd en stop mijn telefoon in mijn broekzak. 'Kom je mee?' Ze knikt en op de gang voel ik haar vingertjes over mijn wijsvinger heen glijden. Spontaan krijg ik een glimlach, wat een schatje.
'Hey Mat, waarom duurde het zolang en- oh huh?' Milo en de rest kijkt ons verwart aan. 'Vertel het jullie zo wel' gebaar ik en ga tussen Milo en Koen op de bank buiten in de tuin zitten. Ze knikken allemaal en ik til Vera op mijn schoot met haar beentjes de kant van Milo op dus haar gezichtje ook. Ze gaan weer verder met het gesprek en ik trek de fleecedeken wat meer over het kindje heen. Ik krijg een biertje in mijn hand gedrukt en praat mee met het gesprek.
-
Na een kwartiertje ongeveer voel ik een hoofdje op mijn borstkas terechtkomen. Ik frons even maar glimlach als het meisje in slaap is gevallen tegen mijn borst. Na een tijdje hebben de jongens het ook door en vragen wat er nou was. Ik vertel ze het verhaal over dat ze huilend in het hoekje van de kamer zat. 'Volgensmij heeft ze meer ondergaan dan dat wij denken' zegt Milo die de laatste slok van zijn biertje neemt. 'Denk ik ook ja, we moeten meer op haar letten en alle liefde geven die er is' vervolgt Raoul. 'Nou, over liefde gesproken, ze zei net dat ze van me hield' 'Echt waar?' vraagt Robbie ongelovig. Ik knik trots, 'echt waar' verzeker ik ze. Ze lachen allemaal en sluiten het gesprek af.
-
Ik leg Vera voorzichtig in bed met de dekens eroverheen. Ik glimlach hoe ze haar duimpje in haar mond heeft gedaan en een zacht geluidje maakt als ik haar neerleg. Ik kleed me om in een sportbroekje en een T-shirt, ookal is ze 6, het lijkt me niet heel lekker als ze opeens wakker word naast een man van bijna 30 zonder shirt en broek. Ik poets mijn tanden en was mijn handen waarna ik in bed kruip. Ik heb genoeg ruimte. Ik check de laatste dingen, leg mijn telefoon aan de lader en knip het nachtlampje uit. Ik draai me om en kijk naar het kleine bobbeltje onder de dekens. Slaaplekker Vera.
-NOTES-
Oke dit is wel heel schattig, weet niet of ik vnv nog ga schrijven maar da zien we dan wel, bye :)
Groetjessss
JE LEEST
Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters
Fanfiction- V O L T O O I D - Vera is 6 als ze word geadopteerd door 5 mannen. Ze hebben een YouTube kanaal en niemand weet dat ze een meisje van 6 rond hebben lopen in Casa Del Huts. Vera heeft ondanks haar leeftijd al veel meegemaakt en de jongens willen h...
