Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

29| Fuck it.

POV: Matthy

'Hey Mat wat zit jij te lachen' zegt Koen die de woonkamer in komt. Ik kijk betrapt op van mijn telefoon en rol met mijn ogen. 'Zeker weer je liefde' zegt hij lachend. 'Welke liefde? Die Julia?' antwoord Robbie die ook binnenkomt. 'Ja haha wat zijn we weer grappig' zeg ik sarcastisch. 

'Maarre ff iets anders, ik hoorde Vera net een soort van huilen misschien' zegt Koen twijfelachtig als hij naast me ploft. De bank deukt zo in dat ik bijna tegen hem aan val. 'Gek! Maar wat zei je?' 'Dat ze waarschijnlijk nu keihard huilt, ik durfde niet te kijken maar ja dat' gaat hij verder. Gelijk stopt mijn goeie humeur dat ik Julia om 7 uur vanavond ophaal. 'Je of iemand anders moet echt gaan praten met haar' zegt Robbie bedenkelijk terwijl hij uit de keuken kom lopen. Ik knik, niet goed wetend hoe ik dan moet beginnen. 

-

'Doe maar een portie kipnuggets en een bicmac' geef ik mijn bestelling door aan Milo die alles op schrijft in zijn telefoon. 'Toppie, ik ga kijken wat Vera wil dan ben ik zo terug met maccie' zegt Milo zo dom dat je wel moet lachen. 

Even later hoor je de voordeur dicht klappen. Milo is weg dus, ik hoop dat Vera gewoon straks hier komt eten. Ook al had ze gehuild volgens Koen. Hij durfde niet te kijken, had ik denk ook niet gedaan. Ik overweeg nogsteeds om te gaan praten met haar. Maar hoe moet ik beginnen? Krijgt ze geen woede-uitbarsting omdat ze me irritant vind worden? Vragen, zoveel vragen spoken door mijn hoofd.

-

Ze heeft niks op. Ze hongert zichzelf uit. Ze wil niet eten. Ze wil dood. Wat? Ja, dat denk ik. Debiel? Ja. Want het is mijn dochter en ze heeft niks gegeten volgens Milo. Geen hamburger of salade. Helemaal niks. Ik denk na terwijl ik voor der deur sta. Hoe, maar echt hoe ga ik dit zeggen tegen haar? Ergens denk ik wel dat het vanzelf gaat, dat het zo komt, ergens anders denk ik ook dat ze gaat flippen, net als de vorige keer, dat ze boos word. Dat Milo er weer tussen komt en dat ik als een verstijfde pino middenin de kamer sta. 

Fuck it.

Ik klop op de deur, zachtjes. Te zachtjes. Weer. Weer niks. Dan doe ik de deur maar gewoon open. De deur zwiept open en ik kijk recht in Vera's groene ogen. Ze doet een oortje uit. 'Wat is er' vraagt ze. Ik zeg niks, ik ga alleen met mijn schouder tegen de deurpost staan. Ze rolt met haar ogen en ruimt alle spullen op. Ik zet mezelf af en loop naar haar bed. Ik ga er op zitten en pak het hoofdkussen. Zou ze echt gehuild hebben? Was het niet nep? Ik ga met mijn vingertoppen over de rand van het kussen, het was echt. Ik was er niet voor haar.

Ik til mijn hoofd op en kijk haar aan, alle emoties opgekropt, het meeste, duidelijkheid. Ik snap er zo niks van. Zo helemaal niks van. En voor ik het weet heb ik de zin uitgesproken die ik 2 jaar geleden al moeten uitspreken: 'We moeten praten en wel nu'

POV: Vera

Wat? Praten? Nu? Op dit moment? Ik kijk hem verward aan, 'nu?' vraag ik dan ook. Hij knikt. Ik draai in één beweging mijn bureaustoel weer terug naar de tafel, het rode potlood nogsteeds in mijn hand. Ik zit met mijn rug naar hem toe gekeerd en neem een hap adem. 'Oke dan' zeg ik alsof het me niks uitmaakt. Ineens word mijn bureaustoel weer omgedraaid, niet snel maar wel onverwachts. Papa staat voor me, 'zullen we dan even op het bed zitten ofzo?' vraagt hij alsof het zo'n moeilijk gesprek is. Ik floep alles eruit, ga janken en dan weer klaar. Ik heb het al helemaal geplant. Maargoed, ik knik weer is. Ik sta op en ga naast papa op mijn bed zitten. Tegen het hoofdbord aan. Het is stil. Een stilte dat veel zegt.

'Je weet vast waar ik het over wil hebben' zegt hij dan ook. Ik zet mezelf nog wat beter tegen het hoofdbord, ik denk na, ja, sowieso. De pesters, Ralf. Van Ralf weet hij nog niks. Daar komt hij snel genoeg achter, tot die tijd wil ik het geheim houden. 'Ja' zeg ik dan ook zonder enige emotie. 'Oke, ehm, ik wil eerst duidelijkheid, duidelijkheid over de pesters op school Veer. Hoe en wie. Ik wil het weten, ik wil je helpen. Ik wil zo graag dat ik blijdschap zie. De blijdschap die ik heb gemist de afgelopen, weken, maanden' ik laat de woorden langzaam door me heen stromen. Hij wil me blij zien? Hij wil me helpen? Ergens snap ik dat wel, en ergens had ik ook niks anders verwacht, maar toch. Toch liet hij dat niet zien de afgelopen weken, maanden, of wel? En heb ik het gemist?

Ik kijk hem aan, zoekend naar de juiste woorden. Na een momentje elkaar aan te hebben gekeken weet ik nogsteeds niet wat ik moet zeggen. Daarom verlaat een diepe zucht mij. Ik kantel mijn hoofd naar achter, het zijn teveel vragen, teveel informatie.

Rustig glijden de eerste tranen over mijn gezicht. Over mijn kin, naar mijn nek. Ze druppen van mijn neus, op mijn kin. 'Vera toch' fluistert papa Matthy. Hij schuift zichzelf van het bed af en loopt eromheen. Ik begin te ademen, snel te ademen. Ik raak in paniek, dit heb ik nog nooit gehad. Ik schiet overeind, de tranen blijven ongecontroleerd stromen. Mijn ademhaling is snel, steeds sneller. Mijn handen beginnen te trillen, ik kijk ernaar. 

Dan voel ik 2 handen op alletwee mijn schouders. Ze duwen me naar achter, weer tegen het hoofdbord aan. Degene gaat voor me zitten. Hij pakt mijn kin en laat mij hem aan kijken. Ik kan het gezicht niet plaatsen. Het gaat te snel, veel te snel.

Mijn handen trillen nogsteeds. Mijn kin is nogsteeds vastgepakt. Ineens word één van mijn trillende handen op iets gelegd. Ik voel een hartslag en de woorden komen tot me. Ik kan de persoon steeds meer plaatsen om te zien dat het een baard heeft. 

'Adem in, houvast, uit. Goedzo meisje' Voor mijn gevoel doe ik nog niks wat me opgedragen word. Langzaam kom ik weer tot rust. Mijn hand word van de hartslag afgehaald en is gestopt met trillen.

'Vera kijk me aan' ik til mijn hoofd op en ga nog een keer langs mijn wangen met mijn oversized trui. Ik zoek degene die dat zei. Ineens haken mijn ogen in die van Raoul. 'Goedzo, je had een paniekaanval' legt hij uit. 'Even rustig aan doen en dan moet je maar is gaan vertellen, want dit kan echt niet langer Veer' Ik functioneer nog half maar even later is alles binnengekomen en denk ik na. 

'Nee' zeg ik dan schor. Het liefst wil ik alleen zijn, alleen in mijn kamer en mijn vragen en tranen. Raoul draait zijn hoofd. Hij trekt een wenkbrauw op en kijkt naast me. Nu is het mijn beurt om mijn hoofd te draaien. Naast me zit papa Matthy. Hij kijkt papa Raoul aan waarna hij mij aankijkt. 'Jawel en nu heel gauw' zegt hij streng. 

Ik zucht en kijk naar voren. De spanning van het begin van mijn verhaal is voelbaar. Allerlei emoties, dingen maar vooral hoe ze erop gaan reageren schieten door mijn hoofd. Alsof ik er alleen voor sta adem ik diep in en begin ik maar gewoon bij het begin, puur omdat ik er toch niet meer omheen kan...

'Het begon 2 jaar geleden, ze begonnen zomaar. Eerst hadden ze opgevallen dat ik geen vriendinnen had. Ze pestte me ermee en toen ze erachter kwamen dat ik opgegroeid ben met populaire youtubers, dus ook geen moeder, zegde ze ergere dingen erover' Ik stop even om de tranen weg te slikken. Mijn 2 van de 5 vaders luisteren aandachtig in de stille kamer. Ik staar nogsteeds vooruit. Alles rolt eruit. Alles, wat ik mezelf had gezworen nooit te zeggen.

'Toen gingen ze door, ze wachtte me op na de les en duwde me tegen de kluisjes aan. Ze schopte me en wurgde me half. Ik heb oprecht dagen gehad dat ik bijna geen lucht meer kreeg. Zo ook-' Ik stop even. De spanning bouwt op. Ik adem diep in. 'Zo ook de laatste keer. Ze trokken me een hoekje in. Ze duwde me tegen de stenen muur. De ergste van de 3 zette zijn hand om mijn nek en ik moest zeggen dat ik er niks mee te maken had. Anders was ik er geweest, de rode plekken waren er nog thuis. Ik dacht dat die zoals altijd weg waar gevaagd. Maar nee, ze waren er nog' 

Ik stop weer, meer omdat ik klaar ben. Ik heb alles eruit gegooid. Emotieloos. Alle energie is weg, alles is weg. Het is doodstil, iedereen is aan het verwerken. Mijn vaders zijn onder de indruk, zo ook ik. Dat ik het uberhaupt heb gezegd. Na een tijdje denk ik weer na, zoals altijd. Het is nog stil, totdat papa Matthy de stilte in mijn hoofd verbreekt. 

-NOTES-

Rustig, zo'n erge cliffhanger ist nie. 

Oprecht er gebeurd niks ergs meer hierna, denk ik.

Als je ook word gepest, ben zelf ook gepest, praat erover. Je verdient zoveel beter<3

'zelfs de donkerste nacht zal eindigen met de zon die opkomt'

Groetjessss

(Niet gecontroleerd op spelfouten etc. Dus zeg ff als het zo is, thxxx)