Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

10| Kwijt

POV: Carolijn

'Wat doe jij eigenlijk op een dag Vera?' vraag ik als we naar de woonkamer terug lopen nadat we de jongens hebben uitgezwaaid. Ze haalt haar schoudertjes op, 'tv kijken en kleuren' zegt ze zachtjes. Ik frons, 'kleuren?' vraag ik voor verduidelijking. Ze knikt lichtjes met haar hoofdje. 'Mag ik het zien?' vraag ik dan door. Gelijk staat ze aan, 'even naar Matthy's kamer' zegt ze dan. Ik knik en loop achter haar aan naar Matthy's kamer.

Ik ga op zijn bed zitten en Vera doet de kastdeur open van Matthy en rommelt er even in, ze haalt op de onderste plank een bruin boekje tevoorschijn. Ik kijk er even naar, wat zou ze dan tekenen? Zou het mooi zijn? Ze is 6, dat zal toch niet? Wat nou als ze het al heel lang doet? Dan kan het best mooi zijn. Ze klimt naast me op het bed en slaat haar boekje open. Gelijk komen er tekeningen tevoorschijn van mensen, dieren en dingen, een klok, een vrouw en- 'wie is dat?' vraag ik doelend op de man die op de tekening staat. 'Matthy' zegt ze zachtjes. Ze is 6 en kan echt goed tekenen! Haar pen is licht blauw en de ogen van Matthy ook, iets lichter gekleurd dan de rest, 'mooi zeg' prijs ik het kleine meisje.

Ze slaat de bladzijde om, 'dit Koen' zegt ze dan. Ik kijk er goed naar, het is niet zo mooi als die van Mat maar het heeft wel iets, iets speciaals ofzo, alsof ze alle leuke dingen hierin weg tekent.

'Nu bezig met Lobbie' haalt ze me uit mijn staar naar het papier. Ze slaat de bladzijde om en ik zie een groot hoofd met wat haar, de neus is al getekend, de rest nog niet. 'Wil je nu tekenen? Dat mag hoor' zeg ik lief. Ze schud haar hoofdje en klapt het boekje dicht. Ze glijd weer van het bed af en stopt het boekje weer zorgvuldig in de kast op de laagste plank. 

Dan ineens schiet het te binnen, ik kan met haar naar het grasveldje gaan waar ook een schommel en een glijbaan staat, misschien vind ze dat leuk! 'Hey Vera' ze draait haar hoofdje en knikt als antwoord. 'Wil je misschien schommelen?' Langzaam verandert haar gezichtje in één groot vraagteken. 'Wat is dat?' zegt ze terwijl ze de kastdeur achter haar dichtdoet. Shit, hoe moet ik nou uitleggen wat een schommel is? Ja een plankje met 2 touwtjes en dan? 'Dat zie je dan wel' stel ik haar gerust. 'Gaan we?' vervolg ik. Ze haalt haar schoudertjes op. 'Kan wel' zegt ze en loopt al naar de deur. 

-

'Hierzo is het, kijk dit is een schommel' ratel ik maar door. Ze kijkt er even naar en weet niet goed hoe ze dit moet gebruiken. 'Moet ik je erop zetten?' Vera kijkt even om zich heen en schud dan lichtjes haar hoofdje, 'durf niet' zegt ze zacht. Die jongens verwennen haar ook maar alleen zeker. 'Ach joh, is niet eng, kom' ik loop naar haar toe maar ze zet stapjes achteruit. 'Nee, durf niet' zegt ze weer, 'nou kom niet zo aanstellen je-' Mijn telefoon trilt in mijn broekzak. Wie belt mij nou weer? Ik vis hem eruit en op het scherm staat Matthy. Ik ga op de schommel zitten en neem op. 

'Hey Mat'

'Hey schat, hoe gaat het?' 

'Goed hoor we zijn bij een speeltuintje bij dat grasveld je weet wel, maar ze durft niks' 

Ik hoor een zucht aan de andere kant van de lijn.

'Vind je het heel gek, bij ons durfde ze niet eens op de bank te gaan zitten toen ze ons voor het eerst zag, laat staan nu van de glijbaan te gaan met een wildvreemde'

'Oh ja' 

'Ja precies dus kijk wat ze wel durft en niet aandringen en anders gewoon weer naar huis goed?'

'Jaja komt goed, nou doei schat'

'Doei schat'

Hij hangt op en ik stop de telefoon weer terug. Wat een gezeik, ze had het bij haar vorige huis toch gewoon goed? Daarbij ben ik gewoon aardig dus daar is niks mis me- shit, waar is ze? Waar is Vera? Ik ga staan en kijk om me heen, ik draai me om naar de glijbaan en zie niemand, ik draai me weer om en loop met snelle passen naar de bosjes, niks, niemand, geen teken van leven zou je haast denken.

'Shitzooi' sis ik in mezelf. Waar is dat kind? Ik kijk nog een keer goed om me heen. Ik ben letterlijk het ding kwijt wat ik precies niet kwijt mocht raken. Waar is ze nou? Ik voel eigenlijk niks voor haar, geen paniek, geen stress, ik zoek haar puur omdat Mat anders tantoe boos word. 

Ik loop dezelfde weg een stukje terug, zou ze naar huis zijn? Ik heb ook niet opgelet, zo dom. Ik loop weer wat terug, echt niemand, ik kijk overal om me heen als opeens mijn oog op de lucht valt, de lucht donkerder is geworden, grote grijze wolken pakken zich samen. Shitzooi, nu gaat het ook nog regenen. Ik vis mijn telefoon voor de tweede keer uit mijn broekzak en kijk op buienalarm. Jahoor heel de middag gaat het non-stop regenen. Plus, ik ben dat kind nogsteeds kwijt.

-

Het begint zachtjes te miezeren, ik besluit naar huis te gaan, als ik nu Mat bel dat dat kind weg is word hij boos, dat weet ik zeker. Ik kijk weer naar de lucht, helemaal donker en het gaat steeds harder. Het begint te waaien en ik loop stevig door naar Casa Del Huts. Ik heb geen zin om dat kind te gaan zoeken in de regen. Ik loop de oprit op en vis de sleutels uit mijn jaszak. Ik draai de deur open en stap naar binnen, schop mijn schoenen uit en hang mijn jas op. 

Ik loop de woonkamer binnen en zie niks of niemand, de lampen boven tafel knip ik aan, door de wolken is het echt donker hier binnen. 

Ik kijk even naar de schuifdeur, die is dicht toch? Ik heb geen zin in water binnen. Loop ernaartoe en kijk of die dicht zit. Ja die zit dicht, automatisch kijk ik naar buiten. Het water valt met bakken uit de lucht als opeens een klein wezentje snel loopt door de tuin, het komt deze kant op, ielw wat is dat? Het loopt naar de schuifdeur, ik schuif de gordijnen er snel voor, ielw dat was eng, wat wat dat? 

Ik wil net naar de keuken lopen als er zachtjes op de schuifdeur word gebonkt. Is dat dat wezen? Wacht, is dat Vera? Dat kind? Ik ben haar natuurlijk nogsteeds kwijt!

-NOTES-

Jullie voelden hem al aankomen denk maargoed.

Ik ga nog een deel schrijven dus deze cliffhanger is niet voor lang hoor!