Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

48| Kiezen.

Het is 2 weken verder.
2 weken vol onrust, stress, liefde maar bovenal:
Verwarring.
Verwarring over de stress, liefde en onrust.
Verwarring over eigenlijk alles.
Verwarring over wat ik met Stijn moet doen.
Verwarring over wat ik met Lauren moet doen.
Verwarring over wat ik met Amy moet doen.

Eigenlijk komt het erop neer dat ik moet kiezen.
Kiezen tussen hun 2.
Of ik dat kan?
Simpel, nee.
Straks word Stijn weer irritant als ik niet voor hem kies.
Straks is Lauren teleurgesteld als ik niet voor hem kies.
Straks- straks gebeuren er dingen die ik echt niet meer aankan.
Dan kan ik voor mijn gevoel niks meer aan.

En Amy, die vind Stijn leuk, in deze 2 weken is er echt niks gebeurd tussen hun.
Ik zag wel hoe ze naar hem keek.
Als een soort, 2de slachtoffer.
Zo gemeen en geniepig.
Zo van; eerst ga je van mij houden en dan ga ik je kapot maken.
Nou, als je Stijn kapot wil maken moet je wel met iets goeds komen.

Ik lig op mijn bed, kijkend naar boven, naar het witte plafond. Nadenkend over alles, alles wat er in mijn hoofd omgaat. Het is nooit leeg. Het is nooit blij. Het is nooit- geliefd.

Liefde, dat mis ik. Maar dan wel van de goeie. Liefde van de goeie is de beste en leukste liefde die er is.
Maar, van wie is het beste?
Simpel, Lauren.
Maar, wat als Stijn dat niet accepteert en dwingt mij hem te kiezen? Te doen?
Dan ben ik echt niks meer waard.
Niet dat ik nu veel waard ben.

Ik lig weg te stinken op bed, in mijn eigen kamer.
Een beetje, naja veel, na te denken.
Alweer.
Veel te vaak.
Het is ook bijna voorjaarsvakantie, dan wil ik alles op een rijtje zetten zei ik al.
Soms zou ik willen dat iemand mijn gedachten uit kon zetten,
Of,
Dat ik weer terug kon naar de tijd dat ik 6 was.
6 en zonder zorgen.

Ik zucht en draai me op mijn zij. Kijkend uit het raam.
Dat kan niet.
Dat kan niemand niet.
Toch, zou ik het willen.
Iedereen zou toch terug willen naar een tijd?
Een tijd die leuker was, dat gewoon een leuke ervaring was?
Precies.
Dat wil ik maar al te graag...

-

'Stijn hier blijven!' Ik kijk er niet meer van op. Het is laatste tijd zovaak op een normale donderdag;
Stijn is irritant.
Kijgt preek van Olivia.
Olivia gaat gefrustreerd maar Matthy.
Stijn komt naar mij en zegt niks.

Zou je denken, hebben ze zelf geen huis?
Geloof me, daar heb ik zovaak over nagedacht. Ik ga het oprecht een keer vragen want hier word ik gek van.

Mijn deur zwiept open. 'Ik mag ook niks' mompelt Stijn terwijl hij naar binnen loopt en neer ploft op mijn bed. Ik zeg niks en ga verder met mijn tekening.
'Wat ben je aan het maken?' Hoor ik hem vragen. Ik kijk niet op van mijn A4tje als ik voetstappen dichterbij hoor komen. 'Kan je zien toch of ben je heel blind' de laatste tijd word ik ook steeds botter tegen hem. Behalve als hij van die flirterige opmerkingen maakt, dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen. Wat eigenlijk heel stom is. Ik heb Lauren, toch? Naja, we zijn geen stel, toch weten we het allebei.

'Hmm, niet zo blind' antwoord hij zachtjes. Net als ik zijn warme adem in mijn nek voel zwiept mijn deur voor de 2de keer deze minuut open. Stijn schiet rechtop en kijkt een beetje betrapt naar degene in de deuropening. Ik kijk nu wel op van mijn A4tje en draai mijn stoel een beetje. Papa Matthy staat in de deuropening, ik rol met mijn ogen.

'Stijn Hulst kom maar ff mee' papa gebaart met zijn hand en zet een stap opzij in de deuropening. Ik hoor hem zachtjes zuchten achter me. Problemen, denk ik in mezelf wat een kleine gemene glimlach oplevert.

'Veer' mijn ogen vinden zijn weg naar de zijne en vragend kijk ik hem aan, 'er staat iemand voor je bij de deur' papa knipoogt nog een keer en duwt dan Stijn de kamer uit.

Iemand voor mij aan de deur?
Snel sta ik op en ren ik zowat de kamer uit.
Onderweg struikel ik half over een paar schoenen en kijk ik snel door het raam. Zonder ook maar iets te willen krijg ik het al warm bij het zien bij zijn blonde krulletjes.
Ik leg mijn hand op de deurklink en adem nog een keer diep in.

'Hey' 'Hey' even staren we elkaar aan, zijn blauwe ogen met een kleine twinkeling 'eh, kom maar binnen, wat doe je eigenlijk hier?' Hij glimlacht even en stapt binnen. 'Jou verrassen' hij grijnst breed en trapt zijn schoenen uit waarna hij ze netjes onder kapstop opbergt. 'Maar- hoezo?' Eigenlijk snap ik er niks van wat hij hier doet. Hoezo nu?
Hoezo hij?
Hoezo überhaupt?
'Omdat het kan, en-' hij stopt even en word iets roder dan net. Ik sla mijn armen over elkaar. 'En wat?' Vraag ik. Ik bestudeer hem even, blauwe iets wijdere jeans en een zacht gele kleur shirt. Kleuren die hem goed staan.
Dan kom ik bij zijn ogen. Wachtend op antwoord.
'Omdat ik je wilde zien' maakt hij zijn zin stilletjes af.

Mijn hart maakt een sprongetje bij deze woorden. Ik begin te glimlachen, hij daarentegen krapt even achter zijn oor en word nog iets roder.
'Lauren' hij kijkt langzaam op, 'ik jou ook' maak ik mijn zin af zonder ook maar na te denken.

-

'Pap, mag Lauren mee eten?' Samen komen we de woonkamer in, net voor de deur had hij mijn hand weer los gelaten. Alle vaders kijken tegelijkertijd op. Ik grinnik even om het beeld. Ook meer omdat Lauren ook begon te grinniken. 'Ik vraag het aan iedereen dusja'
Papa Koen, Milo, Robbie en Raoul schieten in de lach, 'zo te horen wel' bevestigd papa Milo. Ik knik naar hem en draai me om naar Lauren. 'Nou geregeld, kom' ik kijk hem kort in zijn blauwe ogen aan en pak zijn hand om hem mee te trekken naar de gang.

Precies als wij de gang in komen, komt Stijn ook de gang in. Gelijk staat hij stil. Snel wurm ik me uit de hand van Lauren. Het zweet breekt me uit. Hij zegt niks, gaat met zijn ogen langs Lauren en haalt zijn neus op. Alsof hij een vies, smerig, niet te vertrouwen ventje is. Dan loopt hij langs ons.
Snel pak ik Lauren's hand weer en trek hem mee naar mijn kamer.

Ik sla de deur dicht. 'Ik heb hem wel vaker gezien ja' bevestigt Lauren terwijl hij plaats neemt op mijn bureaustoel. Ik leun tegen de deur aan en knik. 'Ja soms is hij heel onverwachts' 'Was je dit aan het maken? Cool' ik draai mijn hoofd naar mijn bureau. 'Ja dat ja, leuk he' zeg ik terwijl ik mezelf van de deur afduw. 'Je heb talent' met zijn wijsvinger streelt hij het blaadje alsof het fluweel is. 'Dankje, maar tot hoelaat blijf je' ik loop naar mijn bed en plof erop neer. Lauren laat de tekening voor wat het is en draait de stoel mijn kant op.
'Hoelang jij wil'

-NOTES-

Jaaaaa saai deel i know

Goedddd hoe gaat hettttttt♥️♥️

Met mij: wel goed opzich, ben wel echt gesloopt van werk.

Slayyy

Groetjessss