Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

26| Foute boel.

POV: Vera

Ik word wakker van mijn wekker, maandag, de kutste dag. Ik graai wat met mijn hand bij mijn nachtkastje en hoor een paar seconden later een korte bonk op de grond. Top, dat kon er ook nog wel bij. Ik ga rechtop zitten en wrijf in mijn ogen. Nu al geen zin in vandaag.

Ik raap mijn telefoon op en stap uit bed. Ik kleed me om en doe mijn haar waarna ik naar de woonkamer loop. Niemand is beneden. Wat ik ook niet gek vind op de vroege ochtend. Ik ga aan de bar zitten met een glas drinken voor mijn neus. Ik heb geen honger, dus ik eet niks. Ik staar wat vooruit. Mijn gedachten krijgen de vrije loop.

Wat nou als papa al weet van de pesters? Wat nou als Ralf toch gelijk heeft? Ineens schrik ik op, uit het niets. Nouja, ik denk omdat ik moet gaan. Naar school, de hel.

-

'Hier hebben we eco domme' zegt Sara tegen haar vriendin door de drukke schoolgang. Ik sjok wat achter ze aan. Mijn gedachten zijn er niet bij. Wat nou als Stijn mij weer straks loopt op te wachten? Daar heb ik al helemaal geen zin in.

We lopen het lokaal in. Ik weet niet eens wat we hebben. Tot ik ineens de docent binnen zie lopen. Eco dus, top. Ik zucht en zet mijn tas op de grond naast een tafel. Sara en haar bestie Sofie gaan voor me zitten. Ik plof op de stoel. Ik zit alleen, in het hoekje, niet dat ik het erg vind. Het is de enalaatste les voor de maandagmiddag. Nu al zin om eindeloos te turen naar mijn witte plafond. 

-

Ik bijt op mijn pen en denk hard na, shit, wat was dit nou? Ik kijk naar het plaatje. A was kelkblad en B was stengel. C en D weet ik niet meer. Ik zit in de Bio les, met de toets voor me. Dit word sowieso een 2. Papa Robbie had nog zo goed mij geholpen, kut. Nog even en je hoort mijn hersens kraken. Zeker in zo'n stil lokaal. Soms hoor je wat geklik van de muis van de laptop wat me aardig op de zenuwen maakt. Mijn been gaat op en neer, ongecontroleerd. Hoezo? Weet ik veel. Ik ga na een tijdje iets naar achter zitten. Ik klik een paar keer met mijn pen op de tafel wat een hol geluid geeft in de klas. Ik weet toch niks meer, kan ik beter stoppen. Ik kijk de klas rond. Niemand is nog klaar. Ik ga ook niet als eerste weg, dat is pas dom.

-

'Hey Vera, hoe ging de toets?' vraagt Sara naast me. Een wonder geschiet, ze praat tegen me. 'Ja ging goed, van jou?' lieg ik half. We lopen met z'n 3en naar de kluisjes. Ja, Sofie ook. 'Ja ging goed, sowieso heb ik een 7 ofzo' zegt ze lachend. Ik glimlach maar een beetje mee, wetend dat ze morgen zit te zaniken dat ze een 9 heeft gekregen terwijl ze echt beter een 10 kon krijgen. Ik haal mijn jas uit mijn kluisje en trek hem aan. 'Doei Sara en Sofie, tot morgen' zeg ik toonloos en draai me al om. Ik had geen antwoord verwacht, maar alsnog voelt het niet fijn.

Wat me ook opvalt is dat ik Stijn nog niet heb gezien. Ik loop de gang door die gevuld is met roezemoes van andere meiden en jongens die lachen en praten met elkaar. Ik kijk een stelletje na die hand in hand lopen. Tis dat ik een vriendje heb, anders had ik ze vol uitgelachen. Ralf en ik doen nog niet eens zo, kijk dan die twee. Als ik buiten kom, sterft het geroezemoes weg, ik ruik de frisse lucht en adem een keer goed in. Daarna snel ik het plein af naar mijn fiets. 

Als ik bij het hoekje aankom word ik ineens aan mijn jas getrokken. Ik word meegetrokken het hoekje in, achter een muurtje. Ik word vastgegrepen bij mijn keel en snak naar adem, alles gaat zo snel. Ik kijk recht in de vurige bruine ogen van.. Stijn. Foute boel. 'Heb jij het gezegd?' Ik kan niet functioneren. Mijn ogen schieten alle kanten op. Stijn blijft me met een blik aankijken alsof hij me dood wil trappen. 'Hallo? Ik zeg iets varkentje' Ruw word ik naar voren getrokken en weer tegen de muur aangeklapt. Mijn hoofd bonkt en ik zie niet scherp. 'Ik- ik' verder kom ik niet, ik snak naar adem. 

'Misschien moet je even rustig aan doen en haar lucht geven, dan kan ze pra-' 'Hou je grafbek idioot, ik kan zelf ook wel nadenken' kapt Stijn ruw de zin van zijn vriend af die achter hem staat mee te genieten. Stijn doet wel wat hij zei, zijn greep verslapt op mijn nek en ik neem een diepe teug adem. 'Oke vertel, heb je iets gezegd over mij? Over ons? Ik hoorde namelijk iets en kreeg nog net niet op mijn kop' ratelt Stijn in één keer door. Ik heb weer lucht en kijk hem weer aan. 'Nee, n-nee natuurlijk niet' stamel ik. 'Ik hoop het maar anders krijg je het nog te verzuren' zegt hij met een grijns. Zijn vriend lacht zacht achter hem en ik word weer ruw naar voren getrokken. 'Oh en trouwens' zegt hij dicht bij mijn gezicht, ik kan zijn rookadem voelen en ruiken, 'de stijl van dit jaar is slank, niet zo dik als jij' sist hij zijn zin af. 

-

Wat de fuck was er zojuist gebeurd, mijn hoofd tolt en de koude wind maakt het er niet beter op. Ik ben dus dik volgens hem, ik ben lelijk volgens hem, ik ben raar volgens hem. Ik weet dat ik het niet moet geloven, maar ergens raakt het een gevoelig snaartje. Ben ik echt te dik? Ben ik echt lelijk? Moet ik make-up gaan dragen? Moet ik afvallen? Dat soort vragen maken me knotsgek. Ik ga staan op de trappers en trap een paar keer hard van woede en frustratie, kan Stijn me dan nooit een keer alleen laten?

-

'Hey, Veer, hoe was je Bio toets?' is de eerste vraag die ik krijg als ik de woonkamer binnen kom lopen. Ik kijk naar papa Robbie die nog niet heeft opgekeken van zijn telefoon, daarna de woonkamer rond, hij is als enige beneden. 'Ja ging goed' zeg ik snel terug en loop naar de keuken. Als ik terugkom kijkt papa Robbie me aan met een opgetrokken wenkbrauw. 'Maar?' vraagt hij, duidelijk niet gelovig over mijn antwoord. Ik zet mijn glas cola op de salontafel en plof naast hem neer. 'Het ging kut' zeg ik eerlijk, zonder hem aan te kijken, niks zeggend over Stijn. Daar heb ik nog nooit iets over gezegd, ookal heb ik het idee dat mijn vaders het al weten. 

'Waarom ging het kut dan?' vraagt hij door, doelend om me aan te kijken. Ik zucht en laat me tegen de rugleuning aan vallen. Gelijk slaat hij een arm om me heen. 'Ik wist niks meer' antwoord ik kortaf en trek mijn benen op. Samen knuffelen we op de bank, ik met één van mijn vaders. 'Weetje, Roel zei eens, het gaat er niet om hoe hard je valt, maar hoe goed je opstaat' Ik trek me terug uit de knuffel, 'wat heeft dat ermee te maken?' zeg ik lachend. Hij haalt zijn schouders op, 'vaders instinkt kwam naar boven' antwoord hij. Ik schud lachend mijn hoofd. Als ik hem weer terug aankijk is zijn glimlach weg. Hij kijkt me niet aan, net eronder. 'Wacht, wat is dit?' zegt hij doelend op mijn nek. Hij schuift dichterbij, ik trek mijn wenkbrauwen op maar laat hem zijn gang gaan, vast een plekje ofzo. Voorzichtig pakt hij mijn kin vast en draait hij mijn hoofd langzaam, ik ga er gehoorzaam in mee. Met de andere hand voel ik hoe zijn vingertoppen zacht over mijn nek glijden. 'Vera, wat heb je gedaan? Waarom is het zo rood hier?' Hoor ik de bezorgde stem van mijn vader zeggen. Gelijk schiet het me te binnen, kut, Stijn.

-NOTES-

Oehhhh

Spannonddd

Hahahah okeeeeeeee,

Morgen heb ik ook een toets, waar we fk 5 aantekeningen blaadjes voor moesten leren. Even, dat moest ik ook opschrijven he, heb medelijden. HAHA nee grapje.

Brietjess hoe gaat het met jullie??

Als het niet gaat, kunnen we snappen ofzo? Heb ik ook iemand waar ik mn verhaal kwijt kan, als je dat wil natuurlijk.

Oke stom voorstel, doeiiiii

Groetjessss