Je zou maar 5 vaders hebben... | Bankzitters

28| We moeten praten

POV: Matthy

'Ik heb m'n cijfer binnen hoor' zegt Vera gelijk als ze binnenkomt. Ik kijk op van mijn telefoon. 'Ook hallo, welk cijfer?' Ze ploft naast me op de bank en trekt haar benen op. Ik voel haar hoofd op mijn schouder rusten, duidelijk gesloopt van een hele dag school. 'Bio, een 5,9' zegt ze toonloos. Ik trek een wenkbrauw op 'Dat is toch een voldoende? Waarom ben je zo somber?' vraag ik, natuurlijk weet ik dat een 5,9 niet echt goed is, maar vroeger dacht ik ook: het is een voldoende dus boeie. 'Nou, papa Robbie had me geholpen maar ik voel me schuldig omdat ik dus zegmaar nu dit cijfer heb' ik knik begrijpend en sla een arm om haar heen. 'Wat denk je dan dat papa Rob nu gaat doen dan als hij hoort dat je een 5,9 heb?' Het is even stil. Ik leg mijn telefoon aan de kant en glimlach even. 'Ehm, zeggen dat het een voldoende is dus hij is blij?' zegt ze twijfelachtig waarna ze haar hoofd van mijn schouder afhaalt. Ik draai mijn hoofd en kijk haar recht aan. 'Precies dus niet zo zeuren het is een voldoende en daar zijn we blij om gekkie' zeg ik lachend terwijl ik door haar haar strijk, zo dat het een klittenbos is op de bovenkant. Ze rolt met haar ogen en staat op. 'En bedankt, kan ik het weer kammen' zegt ze lachend en verdwijnt uit de woonkamer. 

Ik kijk haar na, de deur gaat dicht en ik staar naar de deur waar ze net doorheen is gegaan. Zal ik nu met haar praten? Over dat gezeik van school? Of zal ik wachten omdat ze nu in een goed humeur is? Is ze wel echt blij? Doet ze alsof? Ik haal mezelf uit mijn gedachten en pak mijn telefoon weer op. Mijn scherm licht automatisch op als ik hem optil. Een appje van Julia, ik glimlach. Ik klik erop:

Was leuk de laatste keer! Kijk al uit naar de volgende❤️

Vond ik ook, nu je het zegt, vanavond iets te doen?

Niks op de planning...

Sta om 7 uur bij je deur❤️

Tot dan❤️

Ik glimlach weer, wat mij gelukkig kan maken is echt wel dit. 

POV: Vera

Ik plof op mijn bed, nog niemand gezien als behalve papa. Het boeit me ook niet veel eigenlijk, ze willen toch alleen maar praten over dat school-gezeik. Dáár heb ik geen zin in. Dus expres blijf ik in mijn kamer. Ik ruim mijn tas uit, na denkend over alles. Ik stop mijn boeken voor morgen, donderdag erin. Ik denk echt teveel na. Veel teveel.

Wanneer gaan ze met mij praten? Ik wil het, maar ook weer niet. Wanneer komt het onderwerp naar boven? Hoe gaat het me Ralf? Mist hij mij of niet? Mis ik hem? Ja, ik mis hem. Erg? Valt wel mee. Mist hij mij? Weet ik niet. Zal ook wel niet. Ik rits mijn tas dicht en ga overeind staan. Ik loop naar mijn kast en trek er een joggingspak uit. 

Wanneer ga ik met mijn vaders praten over de break-up? Ga ik ooit wel praten met hun? Hou ik het voor mezelf net als de pesters? Wil ik dat wel? Weer mezelf in de penarie helpen? 

Ik word echt gek van al die vragen. Ik kleed me gauw om en ga op bed liggen. Ik zet mijn handen onder mijn hoofd en denk na. Weer kijkend naar het spierwitte plafond. Wachtend op antwoorden. Antwoorden die nooit komen. 

Praten helpt. Zegt iedereen, bij mij niet. Ik wil het niet, dat is iets heel anders. Ik zucht waarna er langzaam maar vol pijn tranen komen. Ze vloeien langs mijn slaap naar beneden op mijn hoofdkussen. Tranen van deze week, deze dag, deze jaren. Tranen voor Ralf, pest, papa. Alles. Het is teveel om te verwerken. Ik kan het niet meer. Telkens hoor ik een druppel vallen op mijn hoofdkussen. De tranen die nooit op lijken te kunnen. 

Help praten dan wel? Misschien wel bij mij? Misschien ben ik niet anders? De tranen stoppen langzaam. Ik krop mezelf op tot een bolletje op mijn tweepersoonsbed. Mijn gedachtes gaan tekeer, vragen, mogelijke antwoorden. Razen door mijn hoofd. Maar die mogelijke antwoorden moeten nog een weg vinden naar de vragen. Als het geen goed antwoord is voor een vraag gaat het naar de volgende. En bij mij, ik heb teveel vragen, te weinig antwoorden. Het duurt nu al 2 jaar. 2 jaar om genoeg en veel antwoorden te krijgen. Ik heb nogsteeds niet genoeg. 

'We gaan maccie klappen, wat wil je- Vera?' Ineens word de bubbel van vragen en antwoorden waar ik middenin zat, door gestoken. 'Vera?' Ik schiet overeind. 'Uh- uh ja- wat zei je?' vraag ik snel om weer op aarde te komen. Ik ben lichtelijk duizelig en mijn keel doet pijn. 'Wat je wil van de mc maar gaat het wel goed?' Ik wrijf over mijn hoofd, ineens krijg ik een zieke flashback van de keer wat Stijn fluisterde:

'De stijl van dit jaar is slank, niet zo dik als jij'

'Ik hoef niks, het gaat wel goed hoor' antwoord ik papa Milo snel voordat ik weer ga janken. Hij was dus degene die de deur ineens open deed en mij uit de bubbel knapte. 'Ehm, oke.. Echt niks?' vraagt hij nog. 'Nee, echt niks, heb geen honger' Ik lieg ook niet, ik heb ook geen honger, maar toch. 

-

Er word geklopt op mijn deur. Ik hoor niks, ik heb mijn oortjes ingedaan en zit te tekenen. Ik teken een klein rood huisje met daaromheen bloemen, groen gras en vogels. Mijn droomhuis, rustig kauwend op mijn kauwgompje, uitgevonden dat dat de honger stilt. Weer word er geklopt op mijn deur en weer hoor ik niks. Dan ineens zie ik de deur opengaan in mijn ooghoek, mijn hoofd schiet op en rust gelijk als ik zie dat het papa is. Ik doe een oortje uit en kijk hem met een vragende blik aan. Mijn rode potlood zwiert tussen 2 vingers in de andere hand. Hij kijkt me streng aan en gaat met zijn schouder tegen de deurpost staan. Ik rol met mijn ogen, wetend dat als hij in die houding gaat staan, hij mijn volle aandacht wilt. Anders word hij zelf gek. 

Ik zet de muziek uit en leg mijn oortjes op het bureau. Het potlood speel ik mee. 'Wat is er' vraag ik zodra ik klaar ben met alles en hem aankijk. Hij zet zich af en zet een paar stappen de kamer in, doet de deur dicht en loopt naar mijn bed. Ik volg hem met mijn bureaustoel. Papa heeft nog niks gezegd. Ik trek een wenkbrauw op. 'Hallo, aarde aan pap, wat is er' probeer ik weer. Het word al helemaal gek als hij mijn hoofdkussen pakt en daarna op het bed gaat zitten. Hij streelt met zijn vingers langs de rand. Ik volg al zijn bewegingen wat hij doet met mijn ogen. Ineens denk ik weer terug aan de tranen die daar zijn gevallen. Hoe weet hij dat? Nog beter, waarom doet hij dat?

Ineens tilt hij zijn hoofd op en kijkt hij me aan, een blik die ik niet goed kan plaatsen. Een mix van emoties, net als mij, heel de dag door. Hij neemt een hap adem. 'We moeten praten en wel nu' 

-NOTES-

Spannondddd

Maarre sorry voor gister dat ik niet schreef, ik had 1 tot 8 en ik was kapot en gesloopt. Ik wilde het proberen maarja. Ik ga niet zielig doen maar het lukte oprecht niet😂

Ehm, ja dat, laat even weten of je het leuk vind tot nu toe. Ik wil er langzaam een einde aan gaan breien omdat dit boek al best veel delen heeft. Maar aan de andere kant kan ik er ook een 'veel-delen-boek' van gaan maken. Maargoed, dat zien we dan wel.

Byee

Sike

Groetjessssssss