Śmierć nad Brighstone ZAKOŃCZONE

Rozdział 25

Poczucie stresu napędzające mnie sprawiło, że nie wiedziałam, co tak naprawdę czuje. Nauka strzelania była, znacznie prostszą lekcją od naszej poprzedniej. Tutaj polegałam tylko na swoim celu i skupieniu. Szło mi całkiem dobrze, w moim przypadku nerwy wyostrzały skupienie, co skutkowało ogromną przewagą.

Trafiłam w prawie każdy wyznaczony cel przez mężczyznę.

– Całkiem nieźle, jak na pierwszy raz. – Pokiwał głową. – Moja lekcja chyba była jednak zbędna, świetnie sobie poradzisz w razie zagrożenia – dodał, wpatrując się w ślady po strzałach.

– Co teraz? – Spytałam, podając mu pistolet.

Clyde nie zabrał broni, tylko podał mi lniany, wypełniony woreczek.

– Zatrzymaj broń i naboje – Powiedział z zawahaniem. – Myślę, że nie będą ci nigdy potrzebne, ale noś je przy sobie w razie czego – polecił

Niepewnie zabrałam zapakowane naboje, uważając, by nasza skóra się ze sobą nie zetknęła.

– O co w tym wszystkim chodzi? – Zmrużyłam oczy. – W razie czego ma mi się to przydać? – Pytałam, pocierając zimnymi dłońmi o pakunek.

– Jeśli kiedyś znajdziesz się w sytuacji, którą mam na myśli, to sama zrozumiesz. Jesteś kobietą, masz te całą intuicję, czy jak wy to tam nazywacie. – Kiwnął leniwie dłonią. – Proponuje nie przedłużać tego bardziej niż to konieczne. – Ruszyliśmy w kierunku wyjścia z lasu. – Za pół godziny zaczną się poszukiwania, pójdziesz na nie z Anabell – ciągnął swoją wypowiedź, kiedy zaczęliśmy przedzierać się przez chaszcze. Clyde przytrzymywał te, co większe gałęzie bym mogła łatwiej za nim przejść. – Dziś nie używaj broni. Będziecie przynętą.

– Że co kurwa? – Jęknęłam, zatrzymując się w pół kroku. Wizja uciekania przed kimś, kto groził mi przez ostatnie pół miesiąca, nie zachęcała.

– Przestań się bać. – Chwycił mój nadgarstek i pociągnął za sobą. – Nie działam w pojedynkę. Nie ma możliwości, że coś wam się stanie. – Blondyn mówił to z taką pewnością w głosie, jak gdyby sprawa była już zamknięta. – To już ostatnia prosta do załatwienia tej sytuacji.

Nie odezwałam się ani słowem, miałam w głowie co raz więcej pytań i jawiących się niewiadomych. Clyde objaśniał mi plan, ciągnąc mnie za sobą w stronę wyjścia. W tamtej chwili pragnęłam, aby to wszystko już się dobrze skończyło. Chciałam tylko wrócić do mojej bezpiecznej domowej ostoi i obowiązków.

Zgodnie z planem podeszłam do Anabell, która przyjechała w obecności Jaysona. Blondynka miała na sobie czarną grubą kurtkę, to była jej pierwsza rzecz, która rzucała się w oczy w połączeniu z jasnym kolorem jej włosów.

– Dobrze wyczułam, że przyjedziesz przed czasem – zagadnęłam, stając naprzeciw niej.

Dziewczyna podniosła zmęczony wzrok. Jej oczy szkliły się od zmartwień i przemęczenia.

– Najwidoczniej zbyt późno by być pierwszą. – Skrzyżowała ręce na piersi. Na zmęczonej twarz pojawił się wymuszony uśmiech. – Z kim przyjechałaś? Mnie podrzucił Jayson. Wpadliśmy na siebie w hotelowym barze.

– Piłaś? – Spytałam, kiedy się zachwiała.

– Tylko trochę – wyznała. – Tak między nami, w termosach mam coś ekstra. – Wskazała kciukiem za siebie na plecak.

– Myślałam, że chcesz skupić się na poszukiwaniach – powiedziałam, dość mocno zszokowana.

– Bo chce. – Wzięła głęboki oddech. – Ale boję się, że tego, czego się dziś dowiem. Nie jestem gotowa przyjąć złych wiadomości na trzeźwo.

– Daj mi jeden termos.

Moja drastyczna zmiana podejścia spodobała się Anabell, która wręczyła mi jeden z najbardziej naszprycowanych napoi.

Pierwsze trzy łyki napoju nie chciały przejść mi przez gardło. Drażniły, wręcz zachęcały do zwymiotowania, w reakcji obronnej. Później było już tylko łatwiej.

Kiedy zaczęłyśmy zagłębiać się w las, z każdym kolejnym metrem oddalałyśmy się od innych grupek osób, które przyłączyły się do poszukiwań. Pierwsze symptomy alkoholu zaczęły przejawiać się w sposób bełkotliwych wypowiedzi. Wtedy zwolniłam z tempem pochłanianej przeze mnie ciepłej herbaty.

– Wiesz wogóle gdzie idziemy? – Zagadnęła po godzinie drogi przez las, którego drzewa zaczynały pochłaniać więcej przestrzeni niż wydeptana ścieżka.

– Spokojnie. Idąc tą ścieżką, zatoczymy koło. Za kilka metrów będzie droga w lewo – skłamałam, tak naprawdę nie miałam bladego pojęcia, jak wrócić w tej ciemności do wyjścia. W myślach modliłam się, by Clyde wraz z Jaysonem naprawdę poruszali się za nami w ciemności. Tak jak mi to obiecał.

– Jeśli dziś nie dowiem się niczego, to ja strace nadzieję Amy. – Zmieniła temat. Jej głos, był pełen bólu.

– Możemy opić każdy scenariusz, który zakończy te poszukiwania – zaproponowałam, spoglądając niepewnym wzrokiem na blondynkę. Dziewczyna zalała się łzami, które ocierała wystającym kawałkiem bluzy.

– Brzmi świetnie. – Pokiwała głową.