HIDING BEAUTY

52

“Please tama na, maawa kayo sakin! Pakawalan nyo’ko dito.” Pag mamakaawa ko sa tatlong lalaking dumukot sa akin. They just looked at me as if they heard nothing. Their laughter grew louder, almost deafening, causing pain in my ears.

I covered my ears while looking at them. Nilapitan nila ako habang patuloy pa din sa kanilang pag tawa na para bang wala ng bukas. One of them grabbed my arm and tore my clothes.

“Please, enough, please!”  I screamed, but  no sound came out of my mouth. Sinubukan kong mag salita muli pero talagang walang lumalabas na kahit ano.

Nag simula na silang babuyin ang katawan ko habang pilit pa din akong sumisigaw ngunit kahit isa walang nakarinig sa pag mamakaawa ko.

“Please, stop!!”

I suddenly woke up from my sleep. Tiningnan ko ang paligid wala na ang mga nakakatakot na lalake. The suffocating smell were gone too. I glanced around the room. This room wasn't familiar, but one thing I knew I was in the hospital again. Ayokong bumalik dito dahil naalala ko lang ang lola ko.

Muli akong nilukob ng pagkalungkot ng maalala kong wala na nga pala akong Lola. Ang tanging pamilyang matatakbuhan ko ay iniwan na ako. I covered my face and cried. All I could do now was cry and cry. Maybe I just have to accept that I am weak.

I am weak, bunga ako ng kasalanan, walang ibang may gusto sa akin kung hindi ang lola ko na iniwan ako. I need to accept those truths.

But...

If those things are true, do I deserve to experience all of this? Do I deserve to be treated like a trash by those people? Because if yes, why? I haven’t done anything wrong. Is that my karma? Pero bakit parang sobra-sobra naman? Gusto ko lang naman makaganti sa mga taong nanakit sa akin noon.  Gusto ko lang maranasan nila ang mga naranasan kong paghihirap at sakit noon. I want their lives to be miserable too.

Pero bakit parang ang nangyari mas naging miserable ang buhay ko? Ang daming nangyari ngayon. Namatay ang lola ko, nalaman kong hindi pala ako totoong anak at apo tapos may kapatid pala ako. Nakasira ako ng pangarap ng iba at binaboy pa ako.

I don't know how I'll be able to handle all of this. I just want to disappear or vanish from this fucking world. I want this pain to stop. Wala akong ibang matatakbuhan, wala akong kaibigan dahil ako mismo natatakot na baka ayawan na naman nila ako.

My sobbing grew louder, I hugged my knees, desperately seeking comfort within my self. All my life, sarili ko lang ang naging takbuhan ko.

Sinanay ko ang sarili kong tumayo sa sarili kong mga paa, tinago ko ang totoo kong nararamdaman, tinago ko ang totoong pagkatao ko kahit alam kong malalaman at malalaman din ng iba kung sino talaga ako. Ika nga nila walang sikretong hindi nabubunyag.

Madami pang problema at pasakit ang dadating kailangan kong paghandaan pero pano kung gagawin ‘yon kung lugmok na lugmok ako ngayon? Paano ko gagawin kung nawala na ang nag iisang taong naging sandalan at takbuhan ko

“Gising ka na,” I quickly wipe away my tears and glance at him. Hindi na ako nagulat nang makita ko si Cold.

I look at him with a serious face, not wanting him to notice that I was crying.

“May masakit ba sayo?” he gently brushed my hair as he approached me, I did not answer him. I just stared at him. His usual serious expression was replaced with concern.

“What are you doing here?” I asked him, he sighed before sitting in a small space on my bed.

“Babantayan kita,” Cold said as he continued to comb my long hair. Napabuntong hininga ako. Kung maari lang ayaw ko ng makita siya kahit na kailan. Tama na, ayaw ko ng ipagpatuloy pa ang pag hihiganti ko. Ayaw ko ng dagdagan pa ang mga problema ko ngayon. I'm on the verge of breaking.