සිලිලාර | COMPLETE

51 කොටස

පැය විසිහතරක් පහුවුනාම ආයෙම අපේ ගෙදරට ඇවිල්ල හිටිය PHI ලා කොවිඩ් වෛද්‍යවරු එක්කන් මාව ඉස්පිරිතාලෙකට එක්කන් ගියා.. අම්මා හුඟාක් ඇඩුවා , මගෙ රෙදි පවා බෑග් වලට දාලා දෙන ගමන් අම්මා ඇඬුවා.. සයාන් අයියා ලොකූ දෙන්නම සද්ද නැතුව පැත්තකට වෙලා ඉද්දි අප්පච්චි PHI එක්කන් කතා කරලා මොන මොනවා හරි ඇහුවා.

අපේ ගෙවල් දෙකමයි පසන් ගේ ගෙදරයි නිරෝධායනය වෙන්න දාලා හින්දා ගමේම අය සද්ද නෑ. සයාන් අයියා නොකිව්වට එයාට හිතෙනව ඇති මේ ප්‍රශ්න එයා හින්දා කියලා, ඒකට මම එයාට පොඩි තුන්ඩුවක් දුන්නා 'ඔයා නිසා නෙවෙයි මගෙ ඇඟ දුර්වල නිසා' කියලා ලියලා. එයා ඒකත් අතේ ගුලිකරගෙන පැත්තකට වෙලා හිටියා ලොකූගෙ කටේ බලේට.

ඇම්බියුලන්ස් එකකින් ඇවිල්ලා මුලින්ම මාව නුවර ඉස්පිරිතාලෙට අරන් ආවට ඒකේ කොවිඩ් වාට්ටු පිරිලයි කියලා ආයෙම සෑහෙන දුරකට අරන් ආව. කොහෙද කියන්න මට අදහසක් නෑ ඒත් එහෙත් ඉස්පිරිතාලවල මිනිස්සු පිරිලා..

"මේ හරියෙන් ඉන්න.."

මට දැනෙනව මට උණ කියලා.. සමහර අයට කැස්ස, පෙනහලු ගැලවෙන්න තරම් අමාරුවකින් කැස්ස. මට කැස්ස නෑ ඒත් මගෙ ඔලුව ගැලවෙන්න රිදෙනවා.. හිටගෙන ඉන්න පණක් නැති වුනත් මේ වෙලාවේ මාව රෙජිස්ටර් කරනකල්ම හිටගෙන ඉන්න වුනා.. අන්තිමේට මට ඇඳක් ලැබුනේ සේලයින් එකක් එක්කන්.. ඒ ඇඳේ එහා පැත්තේ තව කෙනෙක් ඉන්නවා එයාට හොඳටම කැස්ස. 

"ඔයාට එච්චර අමාරුවක් නෑ. මෙහෙන් ඉන්න අපි අමාරු ලෙඩ්ඩු පොඩ්ඩක් බලනවා. ඔයාට අමාරුවක් නම් ළඟම ඉන්න කෙනාට කියන්න ඕනේ තේරුනාද. මේ ඔයාගේ කලින් රිපෝට් ටික ඔයා ගාව තියාගන්න. කොහෙට හරි මාරු කරෝතින් මේ ටික මතක ඇතිව අරන් යන්න"

මං ඔලුව වැනුවා. ඉන්න දොස්තරලා පේන්නෙ නෑ කියන එකත් ඇහෙන්නේ ලාවට..ඒත් ඒ ගොල්ලෝ පුදුම විදිහට මහන්සි වෙලා ලෙඩ්ඩු ගැන බලනවා.. මම ඇඳේ වාඩි වෙලා සේලයින් එක පරිස්සම් කරගත්තා. එහා පැත්තේ ඉන්න එක්කෙනා හොඳටම කහිනව එයා ගාවට දොස්තරල ඇවිල්ලා බල බල එක එක දේවල් කරනවා ඒවත් කැස්ස අඩු නෑ..මට නිදාගන්නත් බෑ කොච්චර නින්දක් ඕනෙ වුනත්..